Zoeken

Test: Supermotard vergelijkingstest

Vette éénpitters

22 december 2005
Inhoudsopgave
Test: Supermotard vergelijkingstest
Japanse brigade
Europese atleten
Honda FMX650
Husqarna SM610
KTM 640 LC4
Suzuki DR-Z400SM
Yamaha XT-660X
Vette éénpitters
Beoordeling
Big City
Where the streets have no name
Conclusie
Technische gegevens

Supermotard superfun

Supermotards superfunDe opzet van de vergelijkingstest was vanaf het begin al bekend. Echter, hoe dichter we bij uur U kwamen, hoe meer problemen zich bleken op te stapelen. Zo dreigde de circuitsessie voor ons in het water te vallen. Het (internationele) Supermoto circuit te Bilstain in België, waar wij wilden gaan rijden, is alleen op woensdag voor publiek open en dat bleek voor ons een onmogelijke opgave. Wat nu? Gelukkig kon Simon Vrijhoff van Freebike een helpende hand bieden, en konden we ter laatste ure beschikken over de prachtige facaliteiten van een voormalig militair MOP complex. Okay, misschien geen echt circuit, maar wel een privé-terrein waar je niet wordt lastig gevallen door fietsers, voetgangers, automobilisten, flitspalen en wat zoal nog meer je pad kruist op de openbare weg.


Supermotards superfunMogguh

Uiteindelijk zijn we dan beland in het belangrijkste gedeelte van de vergelijkingstest; het samen rijden, om te beginnen op een afgesloten terrein. Het is "s morgens 8:15 uur als wij ons melden bij de poort van het voormalige militair MOP complex, waar Simon Vrijhoff ons met dampende koffie staat op te wachten. Ahh, da"s altijd lekker "s morgens zo vroeg. Het was per slot van rekening vanmorgen half zes toen de wekker ging. Brrr... waarom verzin ik ook altijd dit soort dingen. Na een eerste koffieronde is het tijd om samen met Simon het parcours te gaan verkennen. Hier en daar worden voor de veiligheid pionnen neergezet en dan is het tijd om te gaan rijden. De Suzuki bijt voor ondergetekende het spits af. Logisch, want daar had ik nog niet op gereden. Net als de KTM, maar die kan pas op 10 uur worden gehaald. De soes stuurt zo ontzettend licht en gemakkelijk, en voelt daarbij zo vertrouwd aan, dat ik het na één rondje al presteer om met een staande wheelie voorbij de "pitstraat" te rijden.
Supermotards superfunNiet normaal, zo gemakkelijk als het allemaal gaat op deze Suzuki. Wat het meest opvalt aan de DR-Z, is het rijgemak en handelbaarheid die de motor ten toon spreidt. Hij is niet alleen op papier de lichtste fiets, in de praktijk voelt hij ook als zodanig aan. Qua afstelling is duidelijk te merken dat men bij Suzuki vooral comfort hoog op de prioriteitenlijst had staan. Hij heeft van alle vijf de fietsen de langste veerwegen en dat merk je ook met rijden. Voor op de openbare weg niets mis mee maar op een circuit zul je al snel de demping wat strakker willen zetten om meer gevoel bij de fiets te krijgen. Wat ook opmerkelijk is, is het aangrijppunt van de voorrem. De vertraging is absoluut prima in orde, maar je moet de handle wel erg ver inknijpen. Het is dan ook zaak om met vijf vingers te remmen, zit er namelijk nog een (of meerdere) vinger(s) tussen handle en handvat, dan heb je een probleem.

Supermotards superfun

Op volle toeren
Inmiddels is ook de KTM gearriveerd en kunnen we op volle toeren het testprogramma van de dag afdraaien. Het relaxte van het geheel is dat we de hele dag de tijd hebben en er verder niemand anders op dit terrein aanwezig is. Honda FMX650We voelen ons dan ook als kinderen in de speeltuin. Ik lever de Soes in en ga verder op de FMX. Grootste verschil met de Soes is allereerst het motorblok dat wel meer koppel heeft maar ook minder adem. Net alsof iemand je nek half dicht heeft geknepen, zo voelt de FMX aan. Persoonlijk zou ik dan ook het motorblok een oppepper geven én daarbij meteen een vette uitlaat monteren voor de betere sound. De veerwegen van de FMX zijn beduidend korter en daardoor voelt de fiets ook strakker aan. Alsof je meer motor onder je ballen hebt. Ook de remmen zijn erg goed op hun taken berekend, de enkele 310mm schijf in het voorwiel is ruim voldoende om de motor behoorlijk op z'n kop te remmen. Het sturen gaat dusdanig vertrouwd dat het ook de eerste fiets is waarmee we de voetsteunen (behoorlijk) aan de grond weten te rijden. Of het nu een gebrek aan grondspeling is, of de enorme hellingshoek die de motor toestaat, daar bleven de meningen over verdeeld. Feit is wel dat Honda het zondermeer (weer) goed voor elkaar heeft met deze FMX. Maar toch, qua funfactor kan hij niet tippen aan de Soes, die op zich heel dicht bij de Europeanen in de buurt weet te komen. En daarmee krijgt de fiets toch een "grijze-muis" stempel opgedrukt, wat de motor eigenlijk geen recht doet. Damn, waarom stoppen ze ook zo'n antiek motorblok in zo'n frisse motor. Zeker weten dat met 10 pk extra en een vlotte gasrespons je een compleet andere fiets zult aantreffen. Maar ja, die zal dan ook waarschijnlijk niet zo "hufterproof" zijn als deze FMX.

Fonkelnieuw
De FMX mag even gaan pauzeren, en na een bak koffie is het tijd om de KTM eens flink aan de tand te gaan voelen. De fiets is nog fonkelnieuw, en dat ruik je. Hmmm.... toch wel lekker die frisse geur van een gloednieuwe motor. Alles ziet er ook spik en span uit en alleen al qua looks is dit bij verve de mooiste motor van dit gezelschap. KTM 640 LC4Het felle oranje is sinds jaren de huiskleur van KTM en dat doet de motor goed. Van a tot z schreeuwt de motor het Supermotard gevoel uit. Banden, vering, remmen, alles, maar dan ook alles is daarop afgestemd. Ondanks dat de fiets nog moet worden ingereden voelt hij al bijzonder sterk aan. Sterker, hij is zelf met deze maagdelijke kilometer- stand gevoelsmatig gewoon de sterkste van het gezel- schap. Probleemloos kiest het voorwiel het luchtruim, om pas aan het eind van het rechte stuk touchdown te maken. En dat is niet het enige waar de fiets in uitblinkt. De WP-vering voelt erg strak en direct aan, en weet daarbij de veerweg optimaal te benutten. Je voelt gewoon precies wat er onder je gebeurt, en dat is wel zo prettig als je aan het vlammen bent. Of we morgen op de openbare weg ook nog zo lovend over de 640LC4 zullen zijn, dat moet nog blijken. Maar hier op deze baan geeft de KTM de rest van het gezelschap simpelweg het nakijken.Husqvarna SM610

Gedresseerd paard
Dat ook Husqvarna erg veel ervaring heeft op het gebied van Supermotards, is de SM610 duidelijk af te lezen. Zeker qua looks is de motor voorzien van de juiste DNA. Ten opzichte van de KTM doet de motor wat agressie- ver aan. Meer basic en to the point zullen we maar zeggen. Maar dat verandert zodra je met de SM610 gaat rijden. Daar waar de KTM er zeer elegant uitziet, maar rijdt als een vurige hengst, is het bij de Husqvarna eigenlijk precies het omgekeerde. De motor ziet er (zeker in de geel/blauwe kleurstelling) erg agressief uit, maar rijdt als een geknepen paard. Het vermogen komt er niet echt lekker uit, alsof hij motorisch is geknepen. Natuurlijk, het gaat nog allemaal erg gemakkelijk en erg hard, maar de fiets is gewoon meer op comfort afgestemd. Ietwat "beschaafd" vermogen, ietwat "beschaafde" vering. Wat overigens een bewuste keuze is geweest bij Husqvarna. Extreme Supermotards hebben de Italianen namelijk al genoeg. Wil je extreem, kies dan een SM510R. Wil je iets praktisch, kies dan de SM610. De remmen van de SM610 weten ons niet 100% te overtuigen, maar dat kan ook aan de remblokken hebben gelegen. Nog altijd was er voldoende remvertraging om vette stoppies te realiseren, maar ze misten de bite die deze rem normaal gespoken wel heeft. Wel weer zo "hufterproof", maar of dat de bedoeling was? De SM510R, die is voorzien van dezelfde voorrem, had namelijk wel dat sportieve gevoel in de remhandle.

Vreemde eend
De Huskie gaat aan de kant en moet daarbij plaats maken voor de laatste fiets in deze vergelijkingstest, de XT-660X. Nu hadden we op voorhand onze bedenkingen bij de naam Supermotard en zeker nu de fiets zich in direct gezelschap van vier andere SM"s (vijf als we de SM510R meetellen) bevindt, worden deze bedenkingen alleen maar bevestigd. Alleen al qua looks oogt de motor plomp en lomp. Tenminste, voor Supermotard begrippen. Terwijl de motor toch is voorzien van de juiste ingredienten: de remmen en leidingen, de wielen, allemaal *bling*bling* voor de echte SM liefhebber. Dat schijn kan bedriegen wordt al snel Yamaha XT660Xduidelijk als we de XT-X de sporen geven. Hij mag dan niet uit het "echte" Supermotard race- hout zijn gesneden, qua sturen is er absoluut weinig op aan te merken. Ondanks het relatief hoge gewicht is de motor gemakkelijk van koers te veranderen en laat daarbij extreem hoge hel- lingshoeken toe. Ook hier moeten de voetsteunen er al snel aan geloven. Ondanks het op het oog minder robuuste rijwielge- deelte (eenvoudige achter- brug, conventionele voor- vork) is er dan ook weinig aan te merken op de weg- ligging van de Yamaha, het is meer de zithouding die maakt dat je niet zo'n Supermotard "attack-mode" aanneemt als bij de anderen het geval is. Net als de Honda voelt het motorblok van de Yamaha erg tam aan, maar dat heeft in dit geval meer met de veel langere eindoverbrenging van de XT-X te maken. Zet hier een kleiner voortandwiel op en je zult een heel andere fiets terugkrijgen.

Honda FMX650 Husqvarna SM610 KTM 640 LC4 Suzuki DR-Z400SM Yamaha XT660X 
Mogen we u voorstellen, van links naar rechts: FMX650, SM610, 640LC4, DR-Z400SM en XT-660X

Zoveel merken, zoveel verschillen. Lijkt het op eerste oog nog allemaal op elkaar, als we de remmen aan een technische analyse onderwerpen zien we toch duidelijk grote verschillen. Zo hebben de Europeanen als ook Yamaha voor Brembo remmen (en daarbij staalommantelde remleidingen) gekozen, terwijl de Honda en Suzuki zijn uitgerust met Nissin remmen en gewone remleidingen. De Japanners (Yamaha incluis) hebben daarbij gekozen voor 2-zuiger remklauwen, terwijl de Europeanen zijn uitgerust met state of the art 4-zuiger remklauwen. Ook voor wat betreft de diameter van de schijf zijn de verschillen groot. Ditmaal zijn de Europeanen (nu samen met Suzuki) weer gelijksgestemd en hebben gekozen voor een enkele 320 mm schijf, Yamaha neemt genoegen met een enkele 310 mm schijf en de Honda is het meest bescheiden met een enkele 296 mm remschijf. Als laatste het afwaterprofiel; vier van de vijf hebben een traditioneel gaatjesprofiel, alleen bij KTM heeft men gekozen voor een sleuvenprofiel. Voor wat betreft de achterrem zijn de verschillen kleiner. Alle vijf de motoren zijn uitgerust met een 1-zuiger remklauw (wederom 3x Brembo, 2x Nissin). De Europeanen (en ditmaal de Honda) moeten het doen met een 220 mm schijf, de Suzuki is uitgerust met een forsere 240mm schijf en de Yamaha spant ditmaal de kroon met een 245mm remschijf.