Test: KTM 990 Superduke

Oranje speelgoed

Onmiddellijk viel op dat de motor erg scherp stuurt en heel makkelijk bruusk over te gooien is zonder dat het buizenframe een krimp geeft. De motor geeft zijn vermogen erg mooi lineair af, bij het einde van de weg rem ik af om te draaien en rem mezelf bijna onderuit: de remmen zijn dusdanig indrukwekkend dat ik voor de zekerheid terug even kijk,

vier zuiger Brembo’s op dubbele 320 mm schijven met vier losse remblokjes per kant, die niets exotisch uitstralen maar wel indrukwekkend presteren. Dusdanig goed dat ik tijdens de testperiode op een kort ritje met een andere motor mezelf meerdere malen verremde. De motor is volledig afgeveerd met onderdelen van WP, een firma die eigendom is van KTM en die weinig tot geen introductie meer behoeft. Op het eerste gevoel is de fiets erg zacht afgeveerd, maar na enkele kilometers lijkt de motor wel progressief afgeveerd, want vanaf wanneer je de veerweg verder benut lijkt hij wel rotsvast op de weg te liggen. De motor wordt standaard afgeleverd op Pirelli Diablo’s die erg goed presteren op het droge, maar vooral op de motor met stijf frame in de regen erg ondermaats zijn. Elke poging om met de Superduke een beetje te spelen in de regen werd beantwoord met een wielspin, uitstapjes van het achterwiel en éénmaal het voorwiel, waarna we het voor bekeken hielden en braafjes naar huis gereden zijn. Niets zo subjectief als een bandenkeuze, maar persoonlijk zou ik snel bij de bandenboer langs gaan. De Superduke is de eerste poging van KTM om zich te meten in het segment van de agressievere naked bikes en/of streetfighters zoals de Aprilia Tuono en de Z1000. De kunststoffen onderdelen zijn agressief gevormd en in het geval van de oranje versie in een erg mooie metaalkleur gespoten, dat in vol zonlicht een mooi glinsterend effect heeft. Het topkuipje is minimalistisch en doet niet meer dan de koplamp inkaderen. Ook bij hogere snelheden is je neus op het stuur leggen de enige preventieve handeling tegen lange armpjes. Snelwegsnelheden zijn verteerbaar al zal dit bij lange snelwegritten beginnen doorwegen, op de teller heb ik even de 240 gezien maar dit is niet meer houdbaar in mijn opinie, al zijn er collegaredacteurs die al problemen hebben bij 160 (sorry Robert-Jan).

Comfortabel agressief Wanneer je opstapt voel je jezelf in een sportieve houding vallen. Armen beetje gebogen op het brede Renthal stuur, voeten beetje achteruit: comfortabel agressief zou ik het noemen. De voetsteuntjes staan laag, waardoor je met vrij gestrekte benen rijdt, maar heeft desondanks geen negatieve invloed op de grondspeling. De zit is ook redelijk hoog, iets waar de kleinere mensen zeker rekening mee moeten houden. Het duozitje ziet er weinig uitnodigend uit, maar biedt uiteindelijk meer dan genoeg plaats voor het zitvlak. Wel moet de passagier opletten voor de uitlaten: het hitteschild wordt redelijk warm en zit erg dicht bij de benen.