Interview Tom Sykes

Tijd om de kersverse wereldkampioen wat vragen te stellen. Nu hadden we dat graag zelf willen doen, maar dat was begin dit jaar op het Salon in Brussel wegens tijdgebrek ook al misgegaan, dus vinden we het voor deze keer niet erg dat het Kawasaki Racing Team zelf de vragen heeft gedaan.

KRT: Hoe zoet is de titel, na de titel in 2012 op een halve punt mis te zijn gelopen?
TS: Het heeft ons sterker gemaakt, dat is geen publiek geheim. Ik was de afgelopen winter heel erg gemotiveerd. Ik had wat moeilijke jaren in het WK Superbike achter de rug: 2009, 2010 en 2011, maar die jaren hebben me wel gevormd tot wie ik nu ben. Het is een handicap voor mijn carriere geweest, maar ik ben ook dankbaar voor die periode omdat het me heeft geholpen om beter met dit soort situaties om te gaan. Vorig jaar was erg jammer en terugkijkend kun je zien dat het bijna de dubbele titel was geweest (de constructeurstitel ging dit jaar naar Aprilia). Ik verloor de titel aan een zeer getalenteerde coureur genaamd Max Biaggi en we kennen allemaal het niveau van Max. Het kampioenschap dan op een halve punt mislopen? Ik was erg trots om zover te zijn gekomen, maar het kampioenschap winnen met nog een race te gaan was een nog trotser moment.

KRT: Was er naast de pure vreugde niet iets als opluchting boven alles, gezien hoe spannend het afgelopen seizoen eindigde?
TS: Als je het zo stelt heb je wel gelijk denk ik. Het afgelopen jaar was ”Waaahhh, Ja!” en toen ”Ohh, Nee!” Er zijn mensen geweest die hebben gezegd dat 2012 voor mij en Kawasaki de beste kans was die mis werd gelopen, maar daar dacht ik anders over.

KRT: Je bent de eerste man sinds Scott Russell die met Kawasaki wereldkampioen is geworden. Was je je daarvan bewust?
TS: Ik ben niet iemand die thuis statistieken bijhoudt in tijdschriften of zo. Als ik thuis ben zijn er huishoudelijke zaken die moeten worden gedaan. Het is pas wanneer mensen als de media me met statistieken confronteren dat ik me nog trotser voel om de man te zijn die Kawasaki weer op de winnende kaart heeft gezet. Mijn hele familie deelt dat moment. Achter gesloten deuren kan ik een lastpost zijn, want racen is mijn leven. We hebben allemaal gewerkt om hier te komen. Twintig jaar na Scott Russell, dus Kawasaki heeft een tijdje droog gestaan, maar ze zijn weer helemaal terug!

KRT: Hoe nerveus was je voor aanvang van de laatste ronde. Had de voorsprong van 27 punten een grotere verwachting geschept?
TS: De last van het kampioenschap lag op mijn schouders, maar ik was zo fris als een komkommer in de race. Ik had een goed pakket en we wisten dat dit circuit voor ons lastig zou zijn. Het hele weekend zaten de Aprilia’s in de top 4, alle vier bovenin en ook de BMW’s waren erg sterk. Het is hun testcircuit en dus wisten we dat zij hier sterk zouden zijn. Wij hadden in Frankrijk met de dubbelzege goed werk verricht. Een rijder zei dat dat kwam omdat onze motor beter voor die baan was. Er zijn momenten dat je sterk moet zijn en er het beste van moet maken. In race één in Jerez deden we precies dat en dacht geen moment aan de wereldtitel.

KRT: Geen wereldkampioenschap is eenvoudig, maar ondanks goede testresultaten leek de start van het seizoen moeizaam te gaan?
TS: We hebben allemaal onze kleinigheden, maar het rijden met drie gebroken ribben en een gebroken pols heeft ons juist in de kampioenschap winnende positie gebracht. We zijn rustig onder de radar gelopen en de laatste twee seizoenen zijn onvoorstelbaar geweest. Binnen het team heeft iedereen heel erg veel respect voor elkaar, voor Kawasaki en voor al onze technische sponsoren. Wat een moment is het voor hen geweest. Ik heb veel mensen te danken en waardeer alles wat ze hebben gedaan. Ik ben iedereen die mij heeft geholpen erg dankbaar, mijn opa Peter Brook in het bijzonder.

KRT: Waarom je opa, was hij de motorrijder in de familie?
TS: Ik denk als hij de kans zou hebben gehad, hij in zijn jeugd zou hebben geracet en het geweldig zou hebben gevonden. Hij nam me mee naar BSB wedstrijden achterop de motor. Gelukkig had hij een succesvolle carriere als engineer en was hij in staat om wat van z’n geld aan mij te geven -en nog bedankt- zodat ik mijn ding kon doen. De rest is geschiedenis. Hij komt nog steeds kijken. Hij was in Jerez om getuige te zijn van mijn eerste wereldtitel. Zonder hem had ik niet geracet, laat staan dat ik wereldkampioen was geworden. We hebben ’s nachts samen de wereldtitel gevierd. Ik denk dat ik wel kan stellen dat hij ervan genoten heeft. Ik ben hem eeuwig dankbaar. Voor hem om mij wereldkampioen te kunnen zien worden was onbetaalbaar.

KRT: Waar denk je dat het SBK momenteel staat, vergeleken met de glorie jaren eind jaren ’90 en het begin van deze eeuw?
TS: Ik den dat we op hoog niveau staan. De rijders…? Ik, het is moeilijk als je zelf een van die rijders bent, omdat ik mezelf maar als nederige ik zie. Maar uiteindelijk zijn de rondetijden en de wedstrijden snel en zijn de coureurs erg goed. Coureurs als Max Biaggi, Carlos Checa en Marco Melandri zijn niet de minsten, dus het kampioenschap ligt op een ontzettend hoog niveau. Zonder twijfel. Alle fabrikanten staan eveneens op een hoog niveau. Ik denk dat het spektakel altijd close is, we zijn er niet vies van om wat verf uit te wisselen.

KRT: Hoe voel je nu, nu je je grote doel hebt bereikt?
TS: Er is veel werk verricht en er zijn veel offers gemaakt. Ik heb een fantastisch team en een grote fabrikant achter me en het was ons moment. We hebben zo hard gewerkt en we hebben een mooi verhaal hoe we hier zijn gekomen en dit is een nieuw hoofdstuk. Dit jaar is magisch geweest. We hebben de wereldtitel en mijn prachtige vrouw is in verwachting van ons eerste kind. Vorig jaar zijn we getrouwd dus ik bevind me momenteel in een magische fase van mijn leven.