Interview Tom Sykes

Als kleinzoon van Kawasaki engineer Peter Brooks kreeg Tom Sykes motorrijden al van jongs af aan met de paplepel ingegeven. De op 19 augustus 1985 in Huddersfield, Yorkshire geboren coureur maakte in 2003 zijn debuut in het Britse Supersport kampioenschap, opmerkelijk genoeg niet op Kawasaki maar in het TAS Suzuki Team. In zijn debuutjaar eindigde Sykes met drie podiums op de vijfde plaats, om in zijn tweede seizoen al twee wedstrijden te winnen. In 2006 werd Sykes tweede in het Supersport kampioenschap, achter Cal Crutchlow.

In 2007 maakte Sykes de overstap naar het British Superbike, op de Stobart Vent-Axia Honda Fireblade naast 2003 kampioen Shane Byrne. Het eerste seizoen eindigde Sykes op de zesde plaats, achter de Honda’s van teamgenoot Shane Byrne en Leon Camier. Het daaropvolgende seizoen reed Sykes voor het Rizla Suzuki team en werd hij zelfs op de Rizla Suzuki MotoGP racer tijdens testwerkzaamheden gespot. Met drie overwinningen eindigde Sykes het seizoen op de vierde plaats, twee punten achter Cal Crutchlow.

Met het Rizla Suzuki team maakte Sykes als wildcard zijn debuut in het WK Superbike op het circuit van Brands Hatch, waar hij vriend en vijand verraste door zich op de zesde plaats te kwalificeren, nog voor drie fabrieks Suzuki’s. In de eerste wedstrijd viel Sykes met een lekke radiateur uit, om de tweede wedstrijd als zesde af te sluiten. De daaropvolgende race in Donington Park trad Sykes opnieuw als wildcard aan en leek voor een regelrechte verrassing te gaan zorgen, maar anticipeerde verkeerd op een witte vlag (in het Brits Superbike kampioenschap wordt die vlag gebruikt om aan te geven dat de wedstrijd is geneutraliseerd en zijn de coureurs verplicht om van het gas te gaan en achter de pacecar te gaan rijden, red.) met rood kruis en liet daardoor een zekere overwinning uit hand glippen.

Na zijn succesvolle debuut als wildcardrijder in het WK Superbike werd Sykes door Yamaha ingelijfd als teamgenoot van Ben Spies in het fabrieksteam van Yamaha in het WK Superbike. Sykes werd overschaduwd door zijn teamgenoot, die als drievoudig AMA Superbike coureur in zijn debuutseizoen met overmacht tot wereldkampioen werd gekroond. Aan het eind van het seizoen werd Sykes voor zijn diensten bedankt en tekende hij voor het Paul Bird Motorsport Kawasaki team, waardoor hij in het WK Superbike kon blijven. De Kawasaki ZX-10R was op dat moment nog verre van competitief, maar Sykes geloofde in het plan en wist voor welke uitdaging hij stond. Bovendien zou Sykes tweede rijder naast de meer ervaren Chris Vermeulen zijn, maar de Australiër werd bijna continue door blessures geplaagd.

Ondanks dat zijn toekomst bij Kawasaki alleszins zeker was, besloot Sykes gedurende het seizoen naar Japan te vliegen voor de ontwikkeling van de machine die voor het 2011 seizoen zou worden gebruikt. Sykes zag zijn inzet echter beloond met een nieuw tweejarig contract met Paul Bird Motorsport, wat in 2011 resulteerde in Kawasaki’s eerste overwinning in vijf jaar in het WK Superbike. Het team raakte dat jaar echter verwikkeld in een drugsschandaal, waardoor Kawasaki het contract met PBM aan het eind van het seizoen ontbond. Met Sykes rechtstreeks bij PBM onder contract leek de toekomst even onzeker te zijn, maar Paul Bird liet Sykes gaan, waarna hij door Kawasaki rechtstreeks onder contract werd gezet.

In het nieuwe team kwamen alle puzzelstukken eindelijk op hun plaats en werd het harde werken eindelijk beloond. Van de dertien ronden wist Sykes maar liefst negen keer de Superpole kwalificatie te winnen, eindigde hij de helft van alle wedstrijden op (13 uit 25) het podium en won hij in Monza, Moskou, Potimao en Magny Cours. De Kawasaki ZX-10R was inmiddels heel erg snel, maar nog niet constant, waardoor de wereldtitel buiten bereik leek te zijn. De laatste ronde leek Sykes nog tegen een achterstand van 30 punten aan, maar Biaggi scoorde de eerste wedstrijd niet, waardoor in één klap de achterstand werd gehalveerd. De tweede wedstrijd ging de winst naar Tom Sykes, Biaggi finishte wel maar kwam niet verder dan de vijfde plaats, wat met een verschil van een halve punt nét voldoende bleek om voor de tweede keer tot wereldkampioen te worden gekroond.

Met de tweede wereldtitel vers op zak kondigde Biaggi zijn pensioen aan, waarna Sykes meteen tot dé titelkandidaat werd gebombardeerd. Door het team werd keihard gewerkt en volop getest, maar blessures voor aanvang van het seizoen leken alsnog roet in het eten te gaan gooien. Sykes was in Phillip Island en Aragon niet bepaald competitief geweest en slechts 38 punten gescoord, waardoor hij al tegen een achterstand van 47 punten op de Aprilia van Sylvain Guintoli aankeek. De daaropvolgende ronde in Assen bleek het keerpunt van Team Green te zijn: Sykes won race 1 en werd tweede in race 2, waardoor hij van de zesde naar de tweede plaats in het kampioenschap opklom. In totaal stond Sykes dit jaar 18 keer op het podium, waarvan de helft op het hoogste podest. De Superpole werd 8 keer binnengehaald.