TT Assen KTM RC Cup: Ik reed de TT

Raceday! En man wat een dag wordt het… sowieso is het nog steeds de TT en dus trekt half motorrijdend Nederland naar het circuit voor een dag genieten van motorgeweld in al z’n facetten. En dat is nog zonder ons, want laten we onszelf niet voor de gek houden: de meeste bezoekers gaan weer naar huis voordat wij aan de start verschijnen. D
Nooit geweten dat de klok zoooo langzaam kan gaan

Ben niet zenuwachtig hoor, welke kant was het ook al weer op?

Weet nog steeds niet of ik dit leuk ga vindenat verandert verder niks, het is vandaag en het wordt een klapper. Dat is overal aan te merken, was het vrijdag en zaterdag nog redelijk eenvoudig om op de plaats van bestemming te komen, nu sta ik flink in de file om uiteindelijk nog maar nipt voor de afgesproken tijd in het paddock te arriveren. Coach Litjens houdt z’n coureurs strak, alle motoren staan op volgorde opgesteld en zijn tot in de puntjes verzorgd, gepoetst en in het gelid. “Jongens, we hebben een lange dag voor ons, geniet van de races maar maak je alsjeblieft vooral niet te druk: je moet vanmiddag nog racen”. Goeie tekst. Maar hoeveel gelijk hij ook heeft, hoe weinig zin ik ook heb me voordien ergens druk over te maken, rustig aan is een utopie. De hele dag word ik begeleid door een onrust pal achter m’n borstbeen dat ik zelden en heel lang geleden voor het laatst heb gevoeld. En het wil maar niet weg. Gelukkig is er goeie afleiding in de vorm van enkele heel bizarre races, maar terwijl ik richting de ingang loop om m’n broer op te halen die ook speciaal voor mij voor het eerst in twintig jaar weer naar Assen is gekomen, voel ik dat er van rust in m’n lijf geen sprake is. Dat zal niet snel wegtrekken ook.

En zo sta ik dus maar half te kijken naar een van de meest bizarre MotoGP races in lange tijd. Schuilen voor de regen die de eerste helft tot een voortijdig einde dwingt, vergeten terug te lopen voor de tweede helft. Wel gevolgd overigens, wees maar niet bang. Intussen laat ik wel m’n databundel overuren draaien, want als het nu kan regenen, kan het dat later vanmiddag ook. De voorspellingen houden het niet eens bij en laten we ook niet vergeten rekening te houden met vertraging door de herstart. Dat betekent dus dat we… pfff.

De telefoon gaat uit, ik ben er klaar mee. Het is nat of het is droog en je doet er toch niks aan. Uiteindelijk trek ik opnieuw ruim op tijd m’n pak aan en probeer m’n draai weer te vinden. Nog heel even sta ik met een regenjas in m’n handen, maar besluit dat ik nu net zo goed helemaal nat kan regenen, hierna rij ik toch gewoon naar huis. Geen regenjas. Wel oordoppen, helm en handschoenen en maar weer op de motor zitten en mediteren. Niet te doen….
Tijd, opstellen in parc fAls een zwerm hitsige bijen op de eerste GT afstormen is best indrukwekkendermé, seintje, baan op. Maar wel met een verschil: nu moeten we stoppen op de grid. Oh mijn hemel… nu is het racetijd. Toch valt het me mee hoeveel anders dit is, of eigenlijk niet. We hebben allemaal een plekje toegewezen gekregen en kunnen daar nu kort aan wennen, voordat we op pad gaan voor de warm up lap. Dan hebben we al twee rondjes achter de kiezen voordat de race begint en dat scheelt echt. Bij de volgende doorgang is het dus opnieuw stoppen, wachten op het licht en gáán. En zo gebeurt het ook. Mijn start is eigenlijk best oké, dat oefenen heeft dus geholpen, en een man of vijf verder zit ik in het gedrang van de eerste bocht. Hier laat ik wel wat liggen omdat we met vierenveertig man over hetzelfde stukje willen, de banden nog koud zijn en de baan nog kletsnat is, maar goed.. eenmaal door de Strubben gaat het gas erop en bevind ik me echt in een race. EI'm a poor, lonesome cowboy and a long way from homer middenin zelfs. Toch ben ik blijkbaar te voorzichtig, want ik word toch al wel ingehaald door een of twee anderen. Altijd weer die eerste ronde he… maar er is ook goed nieuws, want als ik goed geteld heb zit er nog iemand achter me én bovendien rijdt er opnieuw iemand voor me die ik als sleepje kan gebruiken. Dacht ik.

Het verschil met de voorgaande twee sessies is namelijk dat de baan weliswaar nat is, maar opdroogt. En dat betekent dat naarmate de tijd verstrijkt er op meer en meer plaatsen echt gas gegeven kan worden. De kunst is dan te weten waar dat mogelijk is vóórdat je concurrent daar achter komt en zo een voorsprong op te bouwen. Mij lukt dat maar heel slecht. Ik zie op sommige plaatsen echt heel moeilijk hoe nat het asfalt nog is en dat kost soms echt tijd. Mijn sleepje is daar beter in en slaat uiteindelijk een onoverbrugbaar gat. Ik ga zo goed als ik kan in de achtervolging, maar nu gelden op teveel stukken alweer de regels van de droge baan en in die kwalificatie lagen onze tijden al te ver uit elkaar. De natte delen blijven echter nog steeds nat en dus is het daar ook nog steeds oppassen geblazen. Zo ontdek ik dat je niet eens veel vermogen nodig hebt om het achterwiel z’n eigen weg te laten kiezen. Maar gelukkig blijf ik wel gewoon op de motor zitten, wat ik niet kan zeggen van een van de concurrenten die ik voor me over z’n voorwiel de uitloopstrook op zie glijden. DGeloof dat sommigen een beter gevoel hebben bij 'opdrogende baan'aar was het dus toch nog te nat. Voordeel van deze motoren en regen is dat de schade meestal meevalt, zo ook deze keer. Hij staat al snel weer op en hervat zijn weg, maar niet voordat hij vele posities heeft moeten inleveren. Ook dat is racen, zullen we maar zeggen.

Gedurende elk van de twaalf ronden durende race droogt het circuit stukje bij beetje op en ik kan me zowaar toch nog wagen aan enkele echt nette bochten met bijbehorende snelheid. De motor geeft geen problemen meer, dus die afstelling was zeker beter geweest, als ik er maar voor had kunnen gaan zitten. Uiteindelijk blijven de rondetijden dus alsnog achter bij die van vrijdag, maar wat nog meer telt is het verloop van de race zelf. Als de geblokte vlag valt ben ik direct al dik tevreden, want ik ben minder vaak gelapt door die Dukes dan voorheen. Dat betekent dus dat het verschil onderling in elk geval kleiner was en wetend wie er aan de voorhoede reden, ben ik daar best trots op. DYes, ik heb het gered...e uitloopronde is echt een feestje, vooral dankzij alles wat er nog langs de baan gebeurt. Alle Marshalls geven ons een feestelijke groet, zonder uitzondering staat iedereen te zwaaien. Wat een gevoel geeft dat… dat de taluds inmiddels bijna leeg zijn verandert daar niks aan. Dat de taluds niet helemáál leeg zijn wél: er zijn dus mensen gebleven om naar ons te kijken. Man, wat voelt dát goed! Wow! Intussen begint het veld op de baan een beetje chaotisch te worden, overal staan motoren of op een uitloopstrook te zwaaien naar fans, hetzij een kleine burnout te maken, hetzij langzaam rijdend te zwaaien, hetzij continu wheelies te maken. Dan kan ik natuurlijk niet achterblijven. Met de RC is het dan wel weer zaak om daar erg veel snelheid voor kwijt te raken, dus wordt de eerste poging helemaal niks: ik rij nog te hard, ik ben nog te high en meer dan een hupje wordt het niet. Vlak na de Ramshoek probeer ik het nog één keer en met het voorwiel mooi kaarsrecht richting hemel heb ik het gevoel een Max Biaggi’tje te doen. Wat boeit ’t ook, ik ben klaar. Ik heb net geracet, ik heb net de TT gereden. De fucking TT. Dat neemt niemand me meer af. Wat een avontuur.

Man, wat een ontlading, maar om dit nu elke week te doen? Neu