Honda C-ABS: epiloog

C-ABS

Het is al langer duidelijk dat Honda’s ABS werkt en dat het goed werkt. Ook de technische behandeling is al meerdere malen voorbij gekomen, maar tot nu toe moest de echte praktijktest nog op zich laten wachten. De paar remproefjes bij vrieskou en nattigheid beloofden al veel, de opgeschreven ervaringen van de collega’s beloofden nog veel meer. Het wérkt, dat weten we. Maar hoe goed?

Het hele verschil tussen dit systeem en eerdere uitvoeringen is volgens de Honda technici het feit dat de koppeling tussen voor- en achterrem nu volledig elektronisch gebeurt. Er loopt geen leiding meer van de voor- naar de achterrem en vice versa, alles wordt bediend door de elektonica en die is daar beter in dan enig ander hydraulisch systeem. Groot pluspunt extra is dat mocht het systeem weigeren of uitvallen, je precies een conventionele rem overhoudt. Wat dat betreft handig om te weten voor de sceptici. Het ysteem is namelijk afhankelijk van twee zaken: een waarneembare snelheid (het treedt pas in werking boven de 6 kilometer per uur) en een juiste aansturing van het geheel om alle kleppen en sensors correct te laten werken. Oftewel, valt de stroom weg dan treedt de klep die het remmen bóven die 6 km/u overneemt niet in werking. Mooi. Da’s zorg één de wereld uit.

Filmje van het EBS:

Wat we ook al hebben behandeld is hoe het nou precies werkt: de druk in je hendel gaat naar een sensor waaraan een ECU gekoppeld zit die bepaalt hoeveel remdruk waár naartoe gaat. En daar wordt het leuk: de remdruk wordt dus elektronisch verdeeld over twéé remmen afhankelijk van wielsnelheid, ‘knijpdruk’ van de rijder en gewichtsverplaatsing. Zoals bekend wordt de druk op het voorwiel bij remmen alleen maar groter door de verplaatsing van het gewicht terwijl die op het achterwiel juist kleiner wordt. Zou je dus niks doen dan heb je grote kans dat het achterwiel op een gegeven moment blokkeert terwijl je voor eigenlijk al veel harder had kunnen remmen. En dit is het ándere voordeel van het system. Zonder zelfs nog maar te dénken aan blokkeerneigingen wordt er eerst alles aan gedaan om het niet zover te laten komen door de remvertraging optimaal te verdelen over de twee wielen. Dat vertaalt zich op de weg in een stabielere motor die dus aan het eind van het rechte stuk nóg later en preciezer te remmen is. Wat nou: ‘ABS is niks voor sportmotoren’? Niemand heeft het nog over ABS gehad…

Dat gaan we dan toch maar even doen. Dankzij de uitgebreide meetmogelijkheden houdt de motor zeer exact bij wat er gebeurt tussen band en wegdek, combineert dat met de gegevens van de druksensors en bepaalt hieruit een optimale remdruk. Aangezien je niet meer zélf de rem bedient is het gevoel in hendel en voetpedaal zeer constant en krijg je dus ook dat bekende pulseren van het systeem niet meer door in je vingers. Scheelt ook weer.

Wat dan wel? Heel, heel snel stilstaan. Een demonstratie van een van de aanwezige instructeurs toont aan dat de motor niet meer dan enkele centimeters nodig heeft om te weten wat er aan de hand is. Meer dan deze afstand is dan ook geen glijspoor te bekennen in de hoop zand die voor de gelegenheid is neergelegd; voor de rest vertoont het spoor gewoon het profiel van de rollende band.  Een demonstratie op nat wegdek ziet er zelfs nog minder indrukwekkend uit. Maar dan komt het moment dat we het zelf maar eens moeten ervaren. Geen methode zo doeltreffend als eigen ervaring, in dit geval geen argument zo overtuigend.

Dat een motor met ABS op zand niet afremt moge duidelijk zijn; het gaat in noodsituaties vaak mis net erná. Ook zonder ABS is bij een cursus iemand wel zo snugger om de rem op tijd los te laten, maar vergeet daarbij meer dan eens dat vlak ná het zandplakkaat er nog troep aan de band zit en wellicht al is uitgespreid door eerdere weggebruikers. Hier is de grip dan ook nog steeds niet opimaal. Wat schetst onze verbazing als we niet alleen óp het zand weliswaar minder, maar nog steeds merkbaar flink afremmen, maar er vlak ná zelfs het achterwiel vrolijk het luchtruim zien en voelen kiezen. Het mag duidelijk zijn dat hier hárd geremd wordt.  Stoppies met ABS, het moet niet gekker worden…

Op nat is het zelfs nog mooier;  alhoewel de eerste ‘halleluja’ zoals op los zand niet geldt, zijn tot nog toe ongekende remvertragingen mogelijk. Je voelt zelfs op het moment dat je over een droge strook heenrijdt (de sproeiinstallatie dekt niet honderd procent en laat een stukje van niet meer dan tien centimeter asfalt droog) dat de motor hier hárder afremt en erna de druk weer afneemt. Nog een voorbeeld? Op een ander deel van de natte baan ligt een witte stippellijn. De witte stukken zijn nog net weer iets gladder; het C-ABS merkt ze stuk voor stuk op en past de remvertraging precies voldoende aan.