Ducati Clubrace per BMW R1200S

Zondag: de race

Lichten gaan uit, koppeling los. Shit, iets teveel slip. Ik laat mijn koppeling gewoon los en het voorwiel komt omhoog, in de lucht gebruik ik mijn wheely ervaring en schakel direct door naar twee. Het voorwiel maakt weer contact met moeder aarde, door naar drie, naar vier, 200 meter, 150 meter en de magische woorden van Alex spoken door mijn hoofd: NIET remmen waar je normaal remt, je topsnelheid ligt veel lager dan wanneer je normaal door de GT komt..75 meter is in zicht, ik rem, stuur pijlsnel de Haarbocht in en realiseer me dat ik op de derde plaats lig. Snel door naar de 4e versnelling en volgas, alsof mijn leven er vanaf hangt, naar het bochtige gedeelte met die enorm lastige Strubben.

De tweede tip van Alex komt naar boven: Maak je breed in de strubben, je hebt 125 Nm koppel aan het achterwiel, dus gooi je er maar voor. Eruit komen is een zorg voor later, maar laat ze je daar niet binnendoor inhalen. Zo gezegd zo gedaan... Naar de Ruskenhoek en Stekkenwal, niemand komt me voorbij, begrijpen doe ik het niet maar "who cares", trappen met die Beemer. Ik ga vroeger dan ooit te voren op het gas en snij lijnen aan als een geslepen vleesmes dat glijdt door een vers stukje kogelbiefstuk. Alles lijkt te lukken, echt te bizar voor woorden. Dan komt het gevreesde Meeuwenmeer en de Ramshoek in zicht, dé twee snelste bochten van het circuit. Vol in vijf ben ik ditmaal niet van plan om het gas te liften, aangezien ik geen flauw idee heb wat of wie er achter me zit. Met 210 km/u beuk ik de R1200S van uiterst links vol naar rechts door het Meeuwenmeer en kom eruit met 8500 toeren op de teller, wetende dat ik nog 500 toeren over heb.

Rap doorschakelen naar zes, Hogerheide afsnijdend, vol over de curbstones schakel ik terug naar vijf en knal als een bezetene door de Ramshoek. De twee rijders voor me zag ik precies datzelfde doen, en als zij het kunnen dan moet de BMW het van mij ook kunnen. En ja hoor, het lukt, wat een gevoel, on-be-schrijfe-lijk! Als ik naar de Superbikes kijk zie ik, bij het aanremmen op de GT, dat James Toseland en Troy Bayliss bij het insturen naar rechts even kort het gas erop zetten, liften en dan de fiets vol omgooien naar links om vervolgens het rechte stuk op te gaan. Ik voel me zo lekker dat ik dat ook ga proberen, en tot mijn verbazing werkt het! De Metzeler Racetec"s plakken aan het asfalt als een stuk kauwgom onder je schoen.

Na de derde ronde rij ik nog steeds op de derde plaats en op het rechte stuk naar de Haarbocht vraag ik mezelf echt af of er nog wel iemand achter me rijdt, of dat de rest bij de start en masse in de Haarbocht onderuit is geschoffeld en nu gezellig zit te barbecuen. Ik bedoel, als je als zevende staat gekwalificeerd, wie bedenkt dan dat je op de derde plaats kan rijden. Je gaat toch echt aan jezelf twijfelen en toen was de realiteit daar, Rob Ramsey met zijn gele Aprilia RSV Mille remt me er bij de Ruskenhoek uit met een kamikaze achtige actie. Bewust van zijn actie bedenk ik me, al kijkend naar zijn zwarte streep van zijn achterband en geslinger, dat hij het niet zal gaan redden en rechtdoor zal schieten. Niet agressief genoeg laat ik hemm echter zijn gang gaan, waardoor hij toch de bocht haalt en meteen 15 tot 20 meter op me weet te pakken.

Op de rechte stukken heeft de Mille meer topsnelheid en ik kan dit niet goed maken in de bochten. Terug met beide voeten op de aarde besluit ik mijn rempunten aan te houden en te concentreren op zijn bochten en bijbehorende snelheid. In de zesde ronde maakt hij een paar fouten, waardoor ik bij het aanremmen van de GT zo"n centimeter of tien van zijn achterwiel zit verwijderd, maar voorbij komen lukt telkens niet aangezien hij bij het opkomen van het rechte stuk met zijn vermogen meteen 30 meter goed maakt. Geen risico nemend wil ik persé bij de finish aankomen en niet naast de baan belanden. Het gaat snoeihard en met de cilinders in Strubben en Stekkenwal aan de grond moet ik mezelf toespreken om te consolideren, een vierde plaats is beter dan in de grindbak door één of andere domme fout.

Het eind is in zicht, de laatste keer door de GT met de finishvlag in zicht nog steeds op de vierde plaats. YESSS, wat een gevoel. Mijn eerste echte race kon niet mooier voor het Team Motor Houtrust, vrienden, kennissen en mezelf.

Aangekomen bij de pitbox wordt mijn vierde plek als een overwinning gevierd, de champagne wordt ontkurkt. Wat een ontlading, iedereen applaudiseert, wat een feest! Alle voorbereidingen en het werk van het team zijn niet voor niets geweest.

Na de felicitaties van iedereen en even tot rust komend komt Franklin naar me toe met de vraag: "Joh weet je wat voor rondetijd je hebt gereden?" Ik had werkelijk geen flauw idee. Waarop hij direct brulde: "Constante 54-ers met als snelste een 1"54.2 met je R1200S." Echt? Inderdaad, als de uitslagen worden bevestigd zie ik dat ik maar liefst drie (!) seconden sneller heb gereden dan in de kwalificatie, de slagroom op het spreekwoordelijke toetje!

De BMW R1200S heeft bewezen in de top van de Thunderbikes klasse te kunnen meedraaien. Er zijn wat kleine puntjes van aandacht, waaronder de remmen en topsnelheid, maar voor de rest heeft Motor Houtrust een R1200S geprepareerd die vierde is geworden in de Ducati Club Races 2007, en dat is toch een resultaat om trots op te zijn!