Alien Moto: motorkleding met NASA technologie

Niet zo gek lang geleden hebben we een klein berichtje geplaatst, over een nieuwe kledingfabrikant die naar eigen zeggen ’s werelds eerste veganistische motorpak gemaakt zou hebben. Dat vonden we interessant genoeg om dieper op in te gaan,
Hier begon het dus mee, het topmodel uit de Berik collectie waarvan het leder middendoor scheurde. Bij Berik gaf niemand thuis wat tot gevolg had dat we pasgeleden onze koffers pakten met een warme trui en een regenjas en richting Zweden afreisden. Hier wilden we meer over weten….

Na dat eerste contact bleken de mensen achter het merk, Peter Johansson en Maria Eriksson, allervriendelijkst en ons van harte te verwelkomen als we in de buurt zouden zijn. Dat was het begin van een kleine organisatie, maar in de buurt komen zóuden we. En zo geschiedde, na een kleine duizend kilometers door eh… heerlijk ‘zomer 2017’ weer arriveerden we ter plaatse in Beddingestrand, een klein badplaatsje in zuid Zweden. Niet echt de plek die je zou verwachten voor een kledingfabrikant, maar zoals al snel zou blijken met een goede reden: hier is helemaal niks. Alle zaken worden van huis uit (dat dan weer wel) gedaan, eDe bedenkers van het pak, Peter en Mariaen winkel is hier niet handig, de productie gebeurt in Pakistan. Ter aanvulling: we zijn in Zweden, dat land is dik 2000 kilometer van noord naar zuid, dus ‘even een pakkie halen’ gebeurt hier niet zoals bij ons in Nederland. Die winkel die Peter en Maria wél gehad hebben in het nabije Ystad is verkocht, het geld daarvan geïnvesteerd in de ontwikkeling van de kleding en opzetten van een distributienetwerk. Want dat hebben ze wél… een heel goed en heel uitgebreid netwerk met inmiddels distributeurs in Noord en Zuid-Amerika, Azië, Europa en verder. En wil een klant in eigen land eens iets passen, dan is het in no time opgestuurd naar een dealer in de buurt. Een manier om de overheadkosten laag te houden.

Het begon allemaal met een idee. Met beide veel ervaring in de verbeter en verandersector, met Maria’s vader een heuse uitvinder en Peter als zelf werkend vernieuwer die bij vele multinationals heeft gewerkt, zit de stelling ‘dat moet beter kunnen’ er diep in. Zoals bij Peter, die bij Tetrapak (van de melkpakken, kijk maar eens) continu naar manieren zocht om het fabricage- en vulproces te stroomlijnen, goedkoper, efficiënter en veiliger te maken. Zoals wel vaker gebeurt begint het bij een probleem, in dit geval was het een val met een leren raceoverall, waarbij het leer buiten de naden ineens doorgescheurd was, waardoor hij op zijn eigen rugbeschermer en dikte van zijn huid moest rekenen om tot stilstand te komen. Iets waar hij nu nog steeds aan herinnerd wordt. Een onfortuinlijke glijder, maar het had nog steeds goed af kunnen lopen als de fabrikant hem iets serieuzer genomen had. Dat gebeurde niet en toen is Peter aan het denken gegaan.
Aan details geen gebrek. En waar je ook kijkt, het zit gewoon goed in elkaar. Naar wens kun je bijna

elke kleur kiezen die er is. En uiteraard is ook de protectie maximaal... anders zou het nog steeds

half werk zijn natuurlijk. Aan herkenbaarheid is ook genoeg gedacht... dit valt wel op. Het probleem met leer is onder andere dat het een natuurproduct is en dat is nooit zo constant als je zou willen. De eigenschappen van het leer kun je wel voorspellen, maar je weet nooit of het dier waar het vandaan komt ook echt een bepaald kwaliteitsniveau haalt. Daarvoor ben je overgeleverd aan heel veel variabelen en dat is ook wat zijn pak genekt heeft. Maar niet getreurd, het markeerde het begin van waar we nu voor komen: Volledig uit machinaal vervaardigde materialen gemaakte motoroutfits.

Dat klinkt misschien niet zo spannend, want we zijn al lang bekend met allweatherpakken uit allerlei combinaties van Cordura, nylon, Goretex en meer, maar voor raceoveralls geldt dat nog niet helemaal. En al komen ze binnenkort ook met kunstleren laarzen en handschoenen, zelfs dat is niet verwerkt in de pakken. In plaats daarvan zijn de stukken waar het kan opgetrokken uit Cordura omdat dat slijtvast is en redelijk kan ademen. De stretchdelen zijn, zoals gewoonlijk, uit stretchmateriaal opgetrokken, zoals ook elk ander lederen motorpak. Maar er zijn ook grote delen die wél gevoelig zijn voor impact en slijtage in geval van een crash, en daarvoor wordt slim gebruik gemaakt van superfiber. Volgens Peter is dit materiaal al een dikke veertig jaar in omloop en komt het direct uit de koker van NASA, die er ruimtepakken mee maakte. En de belangrijkste eigenschap brengt het leer dat het vervangt qua slijtvastheid tot schaamte. En dat bij een veel beter te controleren constante treksterkte, zonder zwakke plekken, niks.