Reizen: per Versys naar Verdun

In het nieuwe ochtendgloren zetten we koers richting andere belangrijke monumenten. Zowel in de stad Verdun, die trouwens nooit door de Duitsers werd veroverd, als op de nabij gelegen noordelijke heuvels staan bij elkaar tachtig herinneringstekens De dramatische symboliek ervan is een stille schreeuw  dat de dood hier hardhandig grossierde. In het museum Mémorial de Verdun bezichtigen we de indrukwekkende collectie oorlogsmemorabilia. De strijdbeleving is hier uitermate treffend Verdun, de stad die nooit in Duitse handen kwamweergegeven. Tijd om ‘s middags uit de overkill aan oorlogsleed te deserteren. Middels de vertrouwde adviezen van TomTom begeven we ons over zonovergoten landelijke wegen. De Versys is voor deze reis een voltreffer in alle opzichten. De fijne viercilinder volbrengt iedere missie naar verwachting. Bij alle snelheden ervaar je de motor als doorlopend comfortabel. Vanwege het soepele gemak lijkt de motor veel lichter in cc’s en gewicht. De rug wordt ontzien door de rechte zithouding die je als vanzelf aanneemt. Een belangrijk detail dat op deze langere reisdagen wel zo prettig is. Zwierig trekken we verder richting de heuvel van Montsec. De gehuchten die we passeren zijn kleurrijker en vooral groener dan de dorpjes die we gisteren doorkruisten. Volle fruitbomen en dito wijnranken nodigen uit om op vitamineplundertocht te gaan. Een standrechtelijke executie zonder proces door een boer nemen we voor lief. Soms zover als je maar kijken kunt, landerijen vol verwelkte zonnebloemenEven later staan we smakkend in een boomgaard de Zero in beeld te brengen. 

Onderweg zijn we altijd op zoek naar goede fotolocaties voor een beeldend reisverslag. Zo komen we langs velden vol verwelkte zonnebloemen. De hangende zwarte bloemkoppen lijken symbolisch voor de collectieve rouw. De indrukken van Verdun werken dieper door bij deze voorstelling. We kiezen voor de vrolijker ogende zonnebloemen om de Versys er tussen in beeld te brengen. Op de heuvel van Montsac bezoeken we een immens groot monument ter herinnering aan de gesneuveld Amerikaanse troepen. De troepen van de Verenigde Staten namenpas in 1918 actief deel aan de beslissende eindstrijd. Ze verloren aan het begin onnodig veel troepen, wrang genoeg te wijten aan dezelfde belabberde beslissingen die de Engelse en Franse bevelhebbers aan het begin van de oorlog maakten. 

De enige slachtoffers waar wij nu mee te maken hebben pulken we argeloos van onze motorruitjes af. Het panoramische uitzicht op Lac de Madine in het Noord-Oosten is fenomenaal. Het begrip ‘vredig uitzicht’ is hier dubbelop van toepassing.

Maagdelijk asfalt

Omdat er zoveel te zien is, bezichtigen we pas de volgende dag twee verwoeste forten:  Fort Vaux en Fort Douaumont. Eigenlijk zijn het twee gatenkazen van aanhoudend geteisterd beton. Onvoorstelbaar hoe beangstigend het hier binnen moet zijn geweest tijdens de bombardementen. Inmiddels een beetje oorlogsmoe mobiliseren we de aftocht naar huis. Eigenlijk staan we gewoon weer te trappelen om kilometers te vreten. Een veelvoud van provinciale weggetjes in het uiterste Noord-Oosten van
Gebouwd als verdedigingslinie na de Frans-Duitse oorlog van 1870: Fort Vaux en Fort Douaumont

Beide forten kwamen in de slag om Verdun in Duitse handen

Ook de Duitse soldaten zijn slachtoffer van deze zinloze oorlog geweest

Dat we het nooit mogen vergeten Frankrijk staan op het menu. Beide motoren worden nog wel even op de proef gesteld op totaal verbrokkelde wegen. We ondergaan het lichte geschok breed grijnzend: de navigatieprogrammeur had zijn lolbroek aan toen hij de  ‘Spannende route’ creëerde. De route wordt hier pas wat drukker. Bij het drielandenpunt Schengen steken de fraaie grensrivier de Moselle (Moezel) naar Duitsland over. We dachten tot dusver dat we al genoeg getrakteerd waren op lekkere wegen. Het toetje zit hem in de Duitse wegen vlakbij de Duits-Luxemburgse grens. Het maagdelijke asfalt is er perfect. Een breed spectrum aan bochten, heuvels, bossen afgewisseld met groene akkers zijn er een waar feest voor motorrijders. Helaas is het aanbod bescheiden. Sowieso rijdt er weinig ander verkeer. Reden temeer om de Versys dus eens goed op zijn donder te geven, ondanks de ruimschoots bewezen diensten. Een kanonnade aan windruis herinnert aan de vergeten oordopjes Bij de zeldzame stoplichten tetteren we elkaar opgewekt het rijplezier toe. Deze db’s zijn aanzienlijk hoger dan wat de motoren produceren. Overstekende voetgangers glimlachen erom. Hier wel. Eigenlijk willen we helemaal niet naar huis. Graag nog twee weken extra rijden. Daarbij nemen we totale doofheid geheel op de koop toe. Over de 337 rollen we België weer binnen. De laatste stop voor de terugreis naar Nederland. Met de Baton Rouge als tijdelijke kazerne in het vizier pakken we een recent geasfalteerde weg. Het inrijverbod is ons beiden natuurlijk geheel ontgaan. Het nadampende asfalt doet ons ook niet omkeren. Met als gevolg dat we een dorp verderop  twee paar plakkerige banden heftig schoon staan te raggen. Met de vlag in zicht was de hete koffie van Baton Rouge echter té aanlokkelijk om niet door te stoten.