Freaks goes Stelvio deel 1: het avontuur

Genoeg lucht geschept. ’t Is hier toch maar dun ook, tijd voor wat nieuw vermaak. Om te beginnen hebben we nog een halve Stelvio te gaan, waarna we door een snikheet dal doorsteken naar de volgende op de lijst: de Gavia. Vooraf al begeleid met de woorden “die is veel gaver joh. Stelvio is maar simpel. BBijnap elke pas vind je wel een monument van het een of ander. Je zou je haast afvragen of ze wel genoeg generaals gehad hebben toen...reed, overal voorzien van vangrails of muurtjes, daar is niks aan. Gavia is tenminste echt gaaf: smaller en nergens een rail te zien”. Oh. Of dat nou de definitie van gaaf is? Moet wel gezegd worden dat eenmaal gearriveerd en klimmend het opnieuw een uiterst toffe pas is. Maar de hoeveelheid bomen op de onderste delen die het overzicht een beetje eh.. overwoekeren is toch niet zo spectaculair. Misschien wel goed ook, ik weet ’t niet. Eenmaal boven de boomgrens wordt het beter, maar zoveel geweld als we daarvoor al over ons heen kregen heeft Gavia toch net niet. Het is anders, maar leuker of minder leuk is moeilijk. Eenmaal boven raken we snel in gesprek met een Italiaan op een Scrambler. Lijkt helemaal in z’n element te zijn zo, dit is inderdaad wel ‘the Land of Joy’. Voor ons al, voor hem helemáál. “Ik heb ‘m gekocht voor mijn vrouw, maar moet toch wel regelmatig weten  of alles naar behoren werkt natuurlijk” knipoogt de man, die in een vroeger leven blijkbaar ook nog geracet heeft en nog een leuke verzameling andere tweewielers thuis heeft. Intussen rijdt een MV voorbij. “Jullie komen net van de Stelvio he?"gaat de Scramblerpiloot verder, "Ik stond bovenaan en hoorde jullie daar al omhoogrijden”. Altijd leuk, een beetje waardering. Dat geldt andersom voor de groep Belgische fietsers die naast ons zit als we gaan lunchen. “Hoe lang doen jullie daar nou over”? “Stelvio zo’n twee uur, twee en een half. Jullie?” ”Eh..we hebben een filmpje van twintig minuten….”

Het voordeel, voor deze ene keer, van motoren met alle opties is dat de elektronische vering nu eventjes wel als een zegen komt. Het asfalt is hier van Italiaanse kwaliteit en hoe ze het soms ook goed kunnen, hier boven in de Alpen is het Italiaans-klassiek en dat is toch wat anders dan Zwitsers, Oostenrijks of Duits. Met een druk op de knop is het zicht weer helder en kunnen we in alle rust de berg omlaag knallen. Eenmaal beneden is het eenvoudig; willen we de snelste weg terug, zullen we nog een pas of twee moeten nemen. Willen we nog ietsje verder omrijden, dWat, geen monument? Waren de veldheeren dan echt op?an worden het er meer. Wat wil je nog meer? Een MV rijdt voorbij. Volgens mij hebben we het goed getroffen. Was hier twee dagen geleden nog een hoosbui van Bijbelse proporties, zelf hebben we nog geen druppel gezien. Daarom kiezen we voor plan B, want uitdroging staat hoger op de risicolijst en we stoppen nog maar eens voor wat extra vocht. De buitentemperatuurmeter geeft dan ook ruim dertig graden aan, wat ik geen seconde in twijfel trek. Wat een gebied: heb je het koud, rij dan een dal in. Heb je het warm, dan stijg je gewoon weer een paar honderd meter. Simpeler kan haast niet. Nog eens een grens over met Zwitserland treffen we stiekem ergens toch nog een bemande douanepost. Leuk, lekker nostalgisch. Vlak daarachter ontvouwt Zwitserland zich weer op z’n best, nu zelfs compleet met modelspoorlijn die zich in allerlei bochten de berg omhoog weet te kronkelen. Over ansichtkaarten gesproken. We rijden door tot we bovenaan de Berninapas een foto willen maken. En uiteraard om de motoren een klein beetje bij te laten komen van de rit naar boven, maar dat is al haast normaal. Oh, zomer en schoon asfalt…... Net als we het verplichte ‘plaatje bij het bord’ maken arriveert er een MV.  Glimmend zoals zelfs in de showroom niet lukt, MJK pak en een Arai erop. En een Nederlands kenteken. Zou die echt met de motor gekomen zijn? lijkt me sterk… daarentegen houdt hij er hetzelfde tempo als wij op na, dus hij heeft er wel zin in. Dat blijkt ook wel als hij niet lang nadat we onze weg vervolgen weer opduikt in de spiegels en daar nu blijft zitten. HBraaapaalt net zoveel auto’s in, rijdt net zo netjes in bebouwde kom, die wil mee! Dat gaat nog vele kilometers zo door, totdat we ergens ver terug in Oostenrijk een afslag nemen die hij niet volgt. Hij zal wel bijna thuis zijn, wij in elk geval wel. De ‘pas’ waar we nog op rijden maakt eigenlijk al niet eens zoveel indruk meer. Veel lager, veel breder (tweebaans, yech!) en veel vloeiender. Al zouden we er thuis nog steeds een moord voor doen… het is maar net hoe je het bekijkt blijkbaar.

“Und wie war’s”? willen onze Duitse vrienden weten, voordat we bovenstaand verhaal afspelen. “Je moet volgende keer echt langer blijven, je moet eigenlijk die pas nog rijden, die, die en die. Minstens. En ben je al onverhard geweest met die brommers? Dan moet je die pas ook nog nemen, wat ik je zei”. Ja sorry jongens, het blijft geen feest. We hebben net al de dag van ons leven gehad en we moeten nog terug naar huis. Wat doen we daar eigenlijk mee?

“Timmelsjoch, die moet je zien Vince. Dus als we die nemen, dan rijden we van hier naar het oosten en kunnen ‘m zo pakken om terug naar Oostenrijk te rijden. Dan komen we ook goed uit om als we doorsteken via de Silvretta te rijden”. Oost? Is dat niet de verkeerde kant? “Ja, daarom nemen we maar één biertje vanavond. Morgen vroeg weg”. Nog eens drie éénbiertjes later duiken we er echt maar weer eens in. Minder knoflook op de pizza zou ook morgen beter uit moeten komen.