Zoeken

Test: Lightning Strike

Gesmeerde bliksem

10 maart 2020

Buiten dat was de performance van de Strike in 150V uitvoering absoluut bevredigend. De elektromotor heeft niet dezelfde massieve grunt als de LS-218 die ik 5 jaar geleden in straatversie reed, hoewel die destijds niet bepaald straatvriendelijk was. De agressieve vermogensafgifte van de LS-218 in combinatie met het vette koppel dat al vanaf 1 omwenteling per minuut beschikbaar was, had het opwindend gemaakt zonder echter in bij normaal gebruik ook bevredigend te zijn. 

Hatfield heeft dat probleem echter volledig opgelost dankzij de slimme manier waarop het ride-by-wire ‘gasbediening’ is geprogrammeerd. De versie die ik reed had nog maar een enkele rijmodus waaruit kon worden gekozen, waar de definitieve productieversie minstens drie rijmodi zal hebben, waaronder een Rain-modus. Hoewel het altijd wel een kick is om de kraan vol open te draaien, is in normale condities de initiële acceleratie niet zo sterk als andere E-Bikes, pas rond de 50 km/u begint ‘ie echt op gang te komen. “We hebben de gasrespons zeer progressief gemaakt, omdat we ‘m zeer comfortabel te rijden wilden maken op straat,” zegt Richard Hatfield. “Dus de eerste 50% van het gas geeft je minder dan 30% van het koppel. Denk dat als ze Grease nu hadden gemaakt, John Travolta voor deze Lightning was gegaanAls je echter hard gaat pushen en in de tweede 50% van het gas zit, krijg je progressief meer en meer koppel. De software die we gebruiken om de motorcontroller te programmeren maakt het voor ons mogelijk de koppelkromme op deze manier te doen, evenals energie te regenereren tijdens het remmen.”

Door het vermogen en vooral ook het koppel voor alledaags gebruik te masseren, heeft Hatfield een mate van progressiviteit in de gasrespons gecreëerd die de Strike vermakelijk en controleerbaar heeft gemaakt. Zonder daarbij in te leveren op de echt verslavende kick die je krijgt wanneer je het gas tegen de stuit opendraait wanneer de situatie het toelaat, op het bedwelmende koppel surft en met warpsnelheid van de ene naar de andere bocht wordt geprojecteerd. 

Aan het andere eind van de schaal gedraagt de Strike zich tegelijkertijd supervriendelijk wanneer je met tempo 40 per uur door de dorpjes van het Redwood Forest aan het tokkelen bent – of de dorpjes bij jou in de buurt voor wie snelheidsovertredingen de belangrijkste inkomstenbron is. Die manier van rijden is ook het beste wanneer je van de sound of silence wilt genieten. Voetgangers gingen niet voor me aan de kant omdat ze me niet aan hoorden komen, maar dat is me al vaker met E-Bikes overkomen. De Europese verplichting om geluid toe te gaan voegen is in dat opzicht een goede zaak. Buiten het piepende geluid dat de Brembo remmen maken wanneer ze nog niet zijn opgewarmd zal je moeten wachten tot buiten de bebouwde kom voordat de Lightning geluid gaat maken. Geluid dat dan wél meteen opwindend is, want net als de TT winnende MotoCzysz racer KRIJST de Strike het uit wanneer je het gas vol opendraait en Iets zegt mij dat het hier 's weekends best wel eens druk zou kunnen zijnde haakse primaire tandwielen hun mechanische muziek produceren. Het is een vaak gehoorde kritiek dat elektrische motoren saai zijn omdat ze geen motorgeluid maken. Het gebrek aan motorgeluid wordt echter gecompenseerd door eenzelfde opwindend geluid van de transmissie als van een supercharger. Allebei opwindend, allebei verslavend.

Shawn Higbee heeft z’n talenten ook gebruikt om de handling van de Strike te transformeren ten opzichte van het prototype dat ik ruim een jaar geleden reed, door de Öhlins vering veel zachter dan gebruikelijk voor straatgebruik af te stellen. Ik vond het resultaat super geschikt voor het ruwe asfalt van de boswegen, met een verrassend goede rijkwaliteit voor Supersport begrippen – maar het is dan ook geen Supersport, dat vergeet ik steeds. Uitkomen van een krappe bocht kon ik met het gas spelen om het continue aanwezige vette koppel op een veilige manier naar de
Vanuit het zadel niet 't er zo uit. De achterrem zit gewoon waar je 'm verwacht

Net als de Brembo M50 Monoblocs geldt ook voor de carbon kuip en Öhlins vering: normaal voorbehouden aan de Strike Carbon Edition, maar wij hadden geluk...
Pirelli achterband over te brengen en ik richting volgende bocht werd gekatapulteerd. 

Vergeleken met het prototype voelt de Strike nu lichtvoetiger edoch gebalanceerd aan – sturen door het Redwood Forest ging super intuïtief. Van de 206 kilo rijklaargewicht is niets te merken voor wat betreft de manier waarop de Strike van het ene op het andere oor te leggen is. Ja, wanneer je van hoge snelheid moet afremmen moet de 320mm Brembo remschijf met radiale remklauw hard aan het werk worden gezet, maar in combinatie met de voetbediende achterrem (geen remhendel voor de achterrem dus net als bij scooters) en de super effectieve remenergie is het totale remvermogen meer dan genoeg. Het regenereren is nu trouwens veel beter geregeld, bij het prototype stond dat veel te hoog afgesteld, waardoor in de bocht je snelheid vasthouden toen een schier onmogelijke opgave was. Hoe anders is het nu, met speels gemak kan op deellast of zelfs gasdicht een bocht (of serie bochten) worden genomen. Het zou echter fijn zijn geweest wanneer je de mate van regenereren zelf zou kunnen afstellen. Ook mistte ik het in Europa al sinds Euro4 verplichte ABS, maar daar wordt volgens Hatfield aan gewerkt.