Zoeken

Vergelijk: Z900 vs MT-09 vs GSX-S750Z

De visie van Ed

13 april 2017

Na het vergelijk tussen de Suzuki GSX-S750 en de Kawasaki Z900 was ik erg benieuwd hoe de nieuwe MT-09 zich zou houden tussen dit geweld, in wat wel eens dé belangrijkste test van het jaar zou kunnen zijn. Waar de Kawasaki en Suzuki wat sturen betreft veel overeenkomsten hebben en je in Zouden ze bij mij thuis wel definitief mogen afleveren, deze groene jongen. principe zou kunnen stellen dat de Z900 de sterkere en rijwieltechnisch betere – maar wel €900 duurdere – versie van de GSX-S750 is, is Yamaha met de MT-09 duidelijk een andere weg ingeslagen.En niet alleen omdat het de enige driecilinder in dit gezelschap is. De smalle bouw en het relatief hoge stuur geeft me meer het gevoelop een Supermotard te zitten, de MT is in dit gezelschap dan ook de enige motor waarbij ik in een bocht genegen ben om m’n poot uit te steken en de motor onder me weg te drukken.

Hoewel deze drie Japanners zich duidelijk richten op dezelfde consument hebben ze daar wel alle drie een eigen visie voor gehad. Suzuki is wat dat aangaat het concept van een middenklasse Naked Sport nog het meest trouw gebleven door vast te houden aan de cilinderinhoud van 750cc, wat de GSX-S750 strikt genomen de hooliganversie van de GSX-R750 supersport maakt. Hetzelfde blok, maar dan teruggetuned tot 114 pk en gemonteerd in een stalen diamond frame met KYB vering. En – omdat ‘t 2017 is en omdat ’t kan – uitgerust met tractie controle, die in drie standen instelbaar en uitschakelbaar is. De Kawasaki is de meest pure versie van een hooliganbike. De 948cc viercilinder is een brok pure kracht en ontbeert het aan elektronisch hulpmiddelen zoals rijmodi of tractie controle. Nu zou je dat laatste als nadeel kunnen zien, maar in alle eerlijkheid: is tractie controle bij dit soort vermogens eigenlijk niet gewoon overdreven?

Wat sturen betreft staan de GSX-S750 en de Z900 erg dicht bij elkaar, dat was al gebleken tijdens onze eerste test en dat was nu niet anders. Het enige verschil tussen de demo van Suzuki specialist De Valkenier die voor de vorige test was gebruikt en de demo van de Nederlandse importeur was dat de matzwarte Z versie als enige van Goed ding, maar beetje een grijze duif. Volgende gewoon 200cc erbij, ok?dit trio nog met de standaard uitlaat was uitgerust, waar de fiets van De Valkenier van een niet gehomologeerde Leovince einddemper was voorzien. Toch, waar ik stiekem had gehoopt dat een volledig standaard GSX-S750 bovenin een stuk stiller zou zijn klinkt er ook instandaard trim zo rond het vijfcijferige gebied enorm huil uit de airbox. Nu ben ik normaal gesproken niet vies van een beetje vet geluid, maar in dit geval is ’t een tikkie té veel van het goede.De GSX-S750 smeekt erom om flink op toeren te worden gehouden, maar het extreme inlaatgeluid maakt dat ik toch telkens weer besluit om iets eerder op te schakelen, om geen ruzie te krijgen met de buurt.

Dat is wat de Suzuki in dit gezelschap misschien nog wel het meeste nekt. Ten opzichte van de Z900 en de MT-09 mist de GSX-S750 duidelijk een middengebied, waardoor je met rollende acceleratie achterblijft. Dat maakt de GSX-S750 ook een beetje saai, een spontane lancering van het voorwiel richting luchtruim hoef je bij de GSX niet bang voor te zijn – en al helemaal niet als je tractie controle niet hebt uitgezet. In stand 1 worden wheelies meteen in de kiem gesmoord, terwijl in stand 3 de tractie controle al tijdens volle acceleratie continue ingrijpt. Dat had best iets sportiever gemogen, hoewel het wel zo is dat de tractie controle mooi subtiel ingrijpt. Het conservatieve van de GSX zie je ook terug in het design, dat het minst uitgesproken is. Nu ben ik persoonlijk van de voorkant nog wel gecharmeerd – zeker in de fraaie blauw/zwarte kleurstelling zoals in de vorige test, de achterkant oogt daarentegen echter enorm saai.

Zo conservatief, braaf en voorspelbaar als de GSX-S750 is, zo extreem, speels en wild is de MT-09 die wat dat aangaat haast elkaars spiegelbeeld zouden kunnen zijn. De MT-09 voelt duidelijk lichter dan de andere twee en dat is niet vreemd: rijklaar schelen de Soes en de Yamaha maar liefst 20 kilo en dat is veel, heel erg veel. En, zoals gezegd, dat merk je met rijden. De Yamaha is het rankst qua bouw, wat mede mogelijk is omdat ’t een driecilinder is, "Het is een nacht, die wordt bezongen in het mooiste lied." Dat is de MT in een notendopmaar door z’n vlakke vormgeving mis je wel een contactvlakom in de bocht je been tegenaan te leggen. Dát heeft de Soes op zijn beurt weer goed voor elkaar, de zit van deGSX-S750 is het meest sportief. Jammer is wel dat ‘ie ook het breedst aanvoelt, wat zeker voor beginners best lastig kan zijn.

Maar goed, de Yamaha dus. In dit gezelschap dé hooliganbike, dé fiets waar je opstapt en nog voor ’t einde van de straat al op ’t achterwiel hebt gezet. Zelfs met tractie controle in standje 1. Het blok is zó verslavend lekker en de fiets is zelfs op het krappe werk met speels gemak in elke bocht te smijten, waardoor het van meet af aan vet genieten is. De MT-09 is dat geile wijf (of vent, want sinds Temptation Island weten we dat ook vrouwen gewoon zin kunnen hebben in lekkere seks) waarvan je weet dat je een onvergetelijke nacht gaat beleven, maar waar je niet echt een serieuze relatie mee wilt. Want de ongekende funfactor heeft bij de MT-09 ook z’n keerzijde.

Zolang je de MT-09 op koppel rijdt eet ‘ie uit je hand, maar voluit accelereren resulteert zo rond de 130-135 km/u in ongekende speedwobbles. Hoe harder je de MT-09 op z’n flikker geeft, hoe meer het rijwielgedeelte begint te protesteren. De vering is beter dan het vorige model, maar nog steeds aan de slappe kant en ook de gasreactie is in de standaard modus nog steeds aan de directe kant. Wederom, beter dan z’n voorganger, maar het had wat mij betreft best iets zijdezachter mogen zijn. En dan tot slot de quickshifter, die het alleen onder vollast en boven de 5.000 toeren goed doet, maar daarbuiten je het idee geeft dat vroeg of laat de bak naar de verdommenis gaat.