test: KTM Freeride E-SM

Die nadruk moet er wel bij, volgens de officiële communicatie, men is er maar wat trots op dat de complete machine is ontwikkeld en wordt gebouwd in eigen huis. Niks samenwerking met een onuitspreekbaar Chinees bedrijf of zijproject van een obscure Silicon Valley softwareontwikkelaar, maar honderd procent KTM. En het moet gezegd worden, als dit een voorproefje is van wat er nog komen gaat de komende jaren, dan zou dat best eens wat kunnen worden.

Voornaamste voordelen: het ding is nergens groter of anders geproportioneerd dan een doodnormale Supermoto – oftewel: smal en rank-, superlicht (111 kilo) en de accu kan in een minuut verwisseld worden. Daar is over nagedacht. Natuurlijk zit daar een heel kleine keerzijde aan in de vorm van een iets beperkte acteradius, maar dat heeft ook te maken met de insteek die KTM hanteert. Het is nou niet echt een toermotor, zogezegd. Hoeft ook niet, want wat de machine ontbeert aan praktisch nut (en dat valt nog best mee) compenseert ‘ie moeiteloos met fun. Denk je ‘fiets met elektrische hulpmotor’ dan zit je er heel erg dicht bij. Of nog anders gezegd: zou je dit ding overwegen om van huis naar je werk te rijden, zoek dan alvast maar een aantal routes die je af kunt wisselen. Fietspaden geen bezwaar, trappetjes of snelle stukjes stoep moet kunnen, maar je moet natuurlijk niet voorspelbaar worden voor de Hermandad. Dat heb ik al eens eerder gezegd, zo’n beetje bij elke Supermoto, maar dit ding doet dat dus nog een stapje erger. Lichter, stiller, geniepiger. Yeeha.

Het idee was dan ook niet ‘goh, laten we eens met een elektrische motor op de proppen komen’ maar ‘hoe maken we de in onze ogen slimste elektrische motor’. Beginnend met de Freeride XC en SX, oftewel de crossversie zonder attributen en de Enduroversie met koplamp, spiegels en kenteken een jaar geleden –naast de Freeride 350 met benzinemotor, dat ook nog eens een keer- en nu doorontwikkeld naar de SM, officieel de eerste honderd procent wegmotor. En natuurlijk zijn de overeenkomsten legio, anders gezegd geeft men ruitelrijk toe dat de specificaties nagenoeg identiek zijn aan de andere twee, op een paar kleine puntjes na. Allereerst de wielen, het grootste verschil. 17 inch en voorzien van gewone Diablo Rosso II, inderdaad volledig voor het asfalt bedoeld. En dan is er nog de eindoverbrenging, die voor de E-SM ietsje langer is gemaakt ten behoeve van een iets hogere topsnelheid. Verder is het inderdaad allemaal hetzelfde: gecombineerd staal/aluminium frame, zelfde remmen, zelfde vering, noem maar op. Het voorspatbord is licht gewijzigd om wat beter bij het kleinere voorwiel te passen, maar geen grote veranderingen.