Test: Kawasaki Supernaked Z-familie

Zo goed als de vering op de Z800 z’n werk doet, zo triest is het op het vlaggenschip van de Z familie, de Z1000 gesteld. Voelde de dijkweg op de achthonderd nog als een biljartlaken aan, in het zadel van duizend is het net alsof ik op een Oekraïense landweg verzeild bent geraakt: de vullingen rammelen nog net niet uit m’n tanden, maar daar is ook alles mee gezegd. Had de Z1000 in het verleden altijd de opmerking dat ‘ie te zacht was afgeveerd, heeft Kawasaki deze kritiek iets té enthousiast ter harte genomen. Een plank is er nog comfortabel bij, alsof je met een oer-ZXR aan het knallen bent. Vooral de achterkant is knetterhard en heeft bovendien nul millimeter negatief veerweg, waardoor bij bijvoorbeeld drempels het achterwiel direct het contact met moeder aarde verliest.

Met de wetenschap dat de achterkant knetterhard is afgeveerd en amper inveren wil is het des te opmerkelijk hoe gemakkelijk de fiets op het achterwiel te zetten is. Over het algemeen kan worden gesteld dat hoe slapper de achterkant is, hoe gemakkelijker en controleerbaarder een wheelie kan worden ingezet – iedereen die een MT-07 of MT-09 op het achterwiel heeft gezet weet precies wat we bedoelen, maar deze Z1000 is de spreekwoordelijke uitzondering op die stelregel. Eigenlijk is het dus maar goed dat K 
Met stip op één in het boekje gemene looks. Creatief is het display absoluut, maar 't had best wat uitgebreider mogen zijn.
 
Geen tractiecontrole, geen rijmodi, maar 142 pure paarden die aan het werk kunnen worden gezet. De knieën kunnen lekker tegen de tank worden gelegd.
 
De horizontaal en asymmetrisch geplaatste achtershock is knetterhard. De dubbele Akra's misstaan de Z1000 absoluut niet.awasaki de achterkant zo stug heeft gemaakt, anders was rijden op twee wielen misschien wel schier onmogelijk geweest. Gelukkig voor Kawasaki kan dit probleem snel worden opgelost: een bezoek aan de veringboer bij jou in de buurt en zeker weten dat de je de Z niet meer terug kent.

De overstap van 800 naar 1000 heeft trouwens eenzelfde aha-erlebnis als van de 250 naar de 300, ook ditmaal is de zit van de zwaardere fiets een flink stuk comfortabeler. In tegenstelling tot de kleinere Zetjes wordt het verschil ditmaal technisch wel verklaard: de zit van de Z1000 is met 815 mm bijna 20 mm lager dan die van de Z800, waardoor je – net als bij de Z300 – het gevoel hebt in de motor te hebben plaatsgenomen, in plaats van erop. Persoonlijk gaat mijn voorkeur écht naar een zit als van de Z1000 en de Z300, zeker op lange afstanden is zitten in een motor een stuk minder vermoeiend. Daarvoor hoef ik alleen maar terug te denken aan ons avontuur het afgelopen jaar, toen met de Z1000 bij temperaturen rond het vriespunt de afstand Barcelona – thuis werd afgelegd. Daarnaast voelt de motor ook lichter dan de Z800 aan, en ook dat is niet vreemd: met een opgegeven rijklaargewicht van 221 kilo scheelt het inderdaad acht kilo. Het lichtere rijklaargewicht, dat bovendien erg centraal is geplaatst, in combinatie met de meer ontspannen zit maakt dat het ondanks de straffe vering heerlijk vegen met de Z1000 is.

De viercilinder lijnmotor, wiens boring maal slag van 77,0 x 56,0 mm in een  cilinderinhoud van 1.043 cc heeft geresulteerd, heeft een topvermogen van 142 pk bij 10.000 toeren per minuut en is –gelukkig- nog wars van elektronica. Natuurlijk, een topvermogen van 180 pk klinkt übervet, maar als dat vermogen vervolgens onder het mom van veiligheid elektronisch wordt teruggeschroefd, wat levert het dan onder aan de streep nog op, behalve dat het de motor een flink stuk duurder heeft gemaakt? Of, zoals KTM testrijder Jeremy McWilliams het dit jaar in Thailand nog wist te verwoorden, “Als we de gasrespons van de 1290 Super Duke R 1 op 1 hadden gezet, dan was het een onrijdbaar monster geweest. Dat hebben we tijdens het testen één keer geprobeerd.” Vanaf lage toeren pakt de Z1000 al mooi op, maar de pret begint pas echt als de fraai gekleurde LED’s in het bovenste deel van de digitale toerenteller oplichten. De pret wordt nog eens extra gevoed door het dubbele Akrapovic uitlaatsysteem, dat een heerlijk donkere roffel ten gehore brengt.