Tourtest Suzuki V-Strom 1000

Herinner je dat gevoel, dat je als kind had wanneer je bij de snoepwinkel besluiteloos tussen alle rekken met lekkers stond? Datzelfde gevoel heb je als motorjournalist wanneer je een motor uitzoekt voor een lange reis. In dit geval naar de Auvergne. Daarvoor heb ik een motor nodig met een enorm goed comfort, goede snelwegeigenschappen, maar ook de nodige wendbaarheid voor in de bergen, goede bagage-eigenschappen en het liefst ook nog een motorblok waarmee ik een beetje mee kan opschieten, terwijl de wegligging zowel op snel asfalt als op beroerde bergwegen natuurlijk optimaal moet zijn. Dat zoiets een allroad wordt, ligt voor de hand. Maar welke… De keuze wordt mij door Suzuki erg gemakkelijk gemaakt. Ik ben een absolute fan van de oude V-Strom 650 en het feit dat Suzuki voor 2014 een nieuwe 1000 cc-variant presenteert schept hoge verwachtingen. Zeker omdat Suzuki hierbij een filosofie hanteert die mij uit het hart is gegrepen: ik hoef geen 180 pk als dat betekent dat ik in de bocht niet meer aan het gas durft te komen of in een dorp alleen nog maar 120 kan rijden. Ik hoef ook geen 1200, 1400, of 1800cc, als dat betekent dat de motor er zo zwaar van wordt dat bij elke bocht of offroad-passage het angstzweet op mijn voorhoofd staat. Een bruikbaar koppel van onderuit en een wendbaar stuurgedrag staan voor mij voor rijplezier. Een 1000 met 101 pk en een 228 kg klinkt als een goede deal!

Kofferperikelen

Ook Suzuki importeur Nimag ziet het nut van deze deal, zodat ik op een schrale woensdagochtend mijn bepakking in de drie fraaie standaardkoffers van de V-Strom probeert te proppen. Ik heb het mijzelf weer niet gemakkelijk gemaakt: de dag ervoor zat ik nog in het Italiaanse Toscane, ik was pas om één uur 's nachts thuis en moet deze avond in le Puy en Velay zijn, 1000 km verderop. Om de zaken te bespoedigen heb ik een paar dagen geleden al gepakt: alles zit in de kofferset van mijn KTM Adventure, zodat ik alleen alles hoeft over te hevelen. Goed idee, maar de praktijk is anders. Onder het zadel van de V-Strom is een flinke ruimte voor mijn slot. Dat is top. De koffers van de Suzuki zijn prachtig vormgegeven en kunnen zonder rek op de Suzuki worden gehangen. Ook top. Ze zijn voorzien van handige rolkoordjes die de openingshoek beperken zonder dat de koordjes tussen de kofferhelften kunnen komen. Wederom top, maar er zijn ook nadelen. De koffers zijn erg klein van binnen: 35 liter voor de topkoffer, 2 
Proviand voor een weeshuis past er zeker niet in. Onder het zadel is een flinke ruimte voor een slot

Wel handig met rijden, de compacte kofferset, maar iets meer inhoud was ook welkom geweest
 
Het kilttenband laat snel los. Het slot van de topkoffer werkt niet handig9 liter voor de linker koffer en 26 liter voor de rechter koffer. Maar daar geloof ik weinig van. De rechterkoffer verliest enorm veel ruimte door de uitsparing voor de uitlaatdemper. De zijkoffers zijn bovendien zijladers in plaats van bovenladers, wat op zich al minder handig is. De riempjes, die moeten voorkomen dat de bagage er bij openstaande koffers uitrolt, zijn met klittenband aan de koffers bevestigd en schieten los zodra er een beetje kracht opkomt. Nutteloos. Uiteindelijk past de inhoud van één KTM-koffer in twee Suzuki koffers. De inhoud van koffer nummer twee gaat in een roltas achterop, waar gelukkig uitstekende bevestigingspunten voor een spin zijn. Dan mijn fototas. Ik heb vorig jaar een kleinere tas gekocht voor de kleine topkoffer van een BMW R1200GS, waar mijn normale fototas niet in past. Maar de kleine tas blijkt weer te groot voor de topkoffer van de Suzuki. Dus snel een nog kleinere fototas gezocht en de minst belangrijke fotospullen thuis gelaten. En natuurlijk alles direct in plastic verpakt, want een blik op de kierende pasvlakken van de kofferhelften, die overigens leeg al moeilijk sluiten, geeft weinig vertrouwen in de waterdichtheid. Onterecht trouwens, want ik krijg deze reis nogal wat water over mij heen, en alles in de koffers blijft droog. Maar het mag duidelijk zijn: over de kofferset ben ik niet echt enthousiast. De grendels werken alleen als de sleutel er in zit en je kunt er op wachten dat je die vroeg of laat afbreekt, want die sleutel steekt vijf centimeter uit en werkt ongewild mee als hefboom. De aluminium afdekplaten zijn fraai, maar deels gelijmd en laten al los. Bovendien gaat de grendel van de topkoffer, die hem op de montageplaat vastzet, af en toe vanzelf open als je koffer opent. Dan zit de topkoffer dus niet meer vast…

Snelwegsurfen

Afijn, iets later dan gepland druk ik de V-Strom van de middenbok, die zich ook met bagage prima laat bedienen. Dan richt ik het 19-inch voorwiel licht gestrest maar goed bepakt op de A 73 en zet koers naar La Douce France. Bij het bruusk opsturen van het eerste klaverblad voelt het rijwielgedeelte van de Suzuki een beetje wiebelig, het voelt alsof de achterkant wat later instuurt dan de voorkant. Ook op de snelweg, waar ik in eerste instantie een ietwat illegale 150 km/h op de klok zet, vertoont de V-Strom een lichte elasticiteit in de aluminium twin-spar wervelkolom. Het lijkt een weerspiegeling van mijn gemoedstoestand, want wanneer ik wat tot bedaren gekomen doet de Suzuki dat ook, of ik raak er gewoon aan gewend. In elk geval begin ik mij na een half uur lekker op mijn gemak te voelen en dat blijft eigenlijk de hele reis zo. De nieuw ontwikkelde V-twin tokkelt lekker met 5.000 tpm en 140 km/h op de teller, wat onder meer te danken is aan de iets langere eindoverbrenging - 1.000 : 1 ten opzichte van 0,913 : 1 bij het oude type, dat in 2010 uit productie ging. De motor maakt bij constante snelheid een prettig, zacht achtergrondgeluid en is uitermate comfortabel. Dat komt deels door het zadel, dat vrij stevig en lekker breed is. Het is een soort kuipje, dat de zithoogte ondanks de hoge allroad-bouw beperkt tot een vrij bescheiden 850 mm. De voetsteunen staan daarbij vrij hoog en iets voor het zitvlak, waardoor een ietwat gehurkte houding ontstaat, van waaruit je ook heel gemakkelijk kunt gaan staan om offroad te rijden. Of gewoon om onderweg even de benen te strekken. De knieën steunen tegen de brede tank aan, waarbij de bovenbenen de tank niet raken. Het zadel zou van mij best nog iets hoger mogen, aan de andere kant kun je zo goed met de voeten bij de grond. En het is lang vol te houden in deze positie, want dat lukt gedurende 1.000 km, waarbij ik alleen stop om te tanken. Het achterste gaat op zo'n afstand natuurlijk altijd wel zeer doen, maar bij deze Suzuki blijft het binnen dragelijke grenzend. Het is gewoon goed vol te houden, ook omdat de zit verder goed is. Het stuur is lekker breed en de hoek van de handvatten is goed. De handen zitten achter de handkappen lekker uit de wind en het in drie hellingshoeken en twee hoogtes instelbare windscherm is zo in te stellen dat je geen winddruk voelt, al is de ruit niet helemaal turbulentievrij.