Test: Yamaha MT-01

Nog even mijmer ik in gedachten over wat had kunnen zijn, onderwijl genietend van MT-01 en de prachtige omgeving waar deze toerrit ons brengt. Nu dacht ik als geboren en getogen Limburger toch écht alle hoeken en stegen van het Limburgse Landschap te kennen, maar het lijkt of de organisatie zijn stinkende best heeft gedaan alleen maar onbekende wegen in haar route op te nemen. En daar wonderwel met verve in is geslaagd. De smalle en heuvelachtige wegen die door het pittoreske landschap slingeren lijken daarbij de MT-01 op het lijf geschreven. Met groots gemak volgt de fiets elk commando op van zijn berijder, waarbij de soepele vering de oneffenheden in het wegdek absorberen als een net uit de verpakking gehaalde Sorbo spons. Het motorblok pruttelt onderwijl soepel onder mij door en laat merken helemaal in zijn element te zijn. Gewoon de motor ontspannen laten rollen en genieten van de prachtige omgeving die zo uit het leven van Anton Pieck zou kunnen zijn gegrepen. Dit is ongetwijfeld wat de heren engineers met de MT-01 voor ogen hadden, niet het ‘groteklappensnelthuis’ tempo wat vijf jaar geleden bij onze eerste kennismaking eerder regel dan uitzondering waren. Ten opzichte van dat eerste model is vijf jaar later trouwens bar weinig veranderd, het enige verschil wat wij konden ontdekken was de – uit de R1 afkomstige – radiaal gemonteerde zeszuiger remklauw, waar de eerste editie het nog met – eveneens radiaal gemonteerde - vierzuiger remklauwen moest doen.

Gewoon een kwestie van vertrouwen, net doen alsof je geen borden hebt gezien. Makkelijk gezegd...

Van welke kant je 'm ook bekijkt Het meest indrukwekkend aan de MT-01 is het centraal in het ontwerp – en dientengevolge een echte blikvanger - geplaatste massieve motorblok, dat zijn oorsprong had in de voor de Amerikaanse markt ontwikkelde Road Star Warrior. Tenminste, wat uiterlijk betreft, inwendig werd de 48° 1.670cc grote V-Twin stevig onderhanden genomen om een zo groot mogelijk koppel vanaf lage toeren te realiseren en daarmee invulling te geven aan de speerpunten die Yamaha zich op voorhand ten doel had gesteld. Om het motorblok bij lage toeren vooral soepel te laten lopen werd, naast dubbele bougies, gesmede zuigers en cilinderwanden van ceramisch composiet (voor een optimale verbranding en reductie van weerstandsverliezen) een joekel van een vliegwiel gemonteerd. En dat is overduidelijk te merken en grappig bovendien, daar waar je bij een dikke V-Twin als deze MT-01 bij terugschakelen, afremmen of van het gas gaan een flinke portie motorrem zou verwachten blijkt de MT-01 daar heel anders over te denken. Niet bij terugschakelen, maar bij afremmen en vooral bij van het gas gaan gedraagt de fiets zich in lage toeren eerder als een tweetakt dan een dikke tweecilinder. Met dank aan dat massieve vliegwiel, dat het motorblok wel op gang houdt en daarmee een abrupt afremmen van het achterwiel voorkomt.

Het blijft een opmerkelijke verschijning Met de robuuste uitstraling van een dokwerker  op anabolen zou je verwachten dat sturen niet het sterkste punt is van deze MT-01, maar schijn bedriegt. We zeiden het al, sportieve stuureigenschappen waren een van de speerpunten van de MT-01 en dat is te merken. Mede geholpen door zijn relatief sportieve afmetingen (wielbasis 1.525 mm, balhoofdhoek 25° en naloop van 103 mm) laat de motor zich verrassend gemakkelijk sturen en eenmaal rollend is nog maar bar weinig te merken van de 265 rijklare kilo’s waarvoor deze Sumoworstelaar is opgegeven. De zithoogte van 825 mm doet eerder denken aan een supersport dan een roadster, maar dankzij de smalle bouw van de machine weten mijn voeten zonder problemen contact met moeder aarde te maken. De zithouding is zelfs comfortabeler dan menig supersport, om over cruisers maar te zwijgen, mede dankzij het brede stuur dat lekker in de hand ligt en maakt dat de motor met groots gemak van het ene op het andere oor te leggen is. Wie de MT-01 als ultieme naked ziet komt echter bedrogen uit, daarvoor is de motor simpelweg té zwaar en het vermogen té onderbemeten. Waarmee meteen de vinger op de zere plek wordt gelegd, het ontbreekt de motor een identiteit waarmee een potentiële koper zich kan identificeren. En daardoor de motor met een ‘leuk ding, maar wat moet je ermee,’ nog voordat hij er ook maar één meter mee heeft gereden links zal laten liggen.

De motor trouwens ook...