Test Buell XB12 duo: Roll with it

Doordacht en grondig werk leveren; dáárom. Dus is Buell niet over een nacht weeralarm gegaan en heeft álles opnieuw ontworpen. Ziet er nog hetzelfde uit, maar frame, subframe, swingarm, bevestiging van de achterschokbreker… het werd net al gezegd: álles is anders. Letterlijk. En ook dat is gedaan met een reden; namelijk om alles zo goed te laten kloppen. Bedenk een concept en je hebt een motor. Klopt, maar vervolgens duurt het nog een flinke poos voordat alle onderdelen in enige mate van harmonie samenwerken en mekaar dus niet bij het eerste ritje al de nek omdraaien en de bestuurder daarbij meetrekken. Heet je Buell (komt ie weer) en doe je het op de moeilijke manier, dan wordt dat probleem nog groter. Doordat alles niet alleen samenwerkt, maar ook zoveel mogelijk een dubbele of zelfs driedubbele functie vervult, ben je niet zomaar klaar als je ‘effe’ iets wijzigt. En aangezien half werk niet in het woordenboek staat werken we vanavond maar weer even over. Daarom.

Met zoveel moeite gestoken in wat uiteindeijk toch alleen maar een variatie op een thema is, mag het resultaat beter wel goed zijn, n’est pas? Daar kom je pas achter als je ze allebei rijdt en liefst naast of pal achter elkaar. Nouja, vooruit. En zo. Die taak schijnt aan ons te zijn, dus dan zullen wij dat feestvarkentje wel eens goed schrobben. Aangezien de weergoden ons ‘standje zondvloed’ geven gedurende de testperiode zal er over wassen alvast niet geklaagd hoeven worden. Kijk, dat scheelt toch weer. Kunnen wij in vliegende vaart het volgende nummer op onze setlist inzetten.  Sinds het moment dat we deze test inplanden vlogen mijn gedachten terug naar de leetste keer dat we een luchtgekoelde Buell in ons testpark hadden…en dat blijkt langer geleden dan gedacht. Zelfs de Ulysses is laatst in 2008 op Motorfreaks voorgekomen. En dat is dan nog een ánder type; voor een XB zullen  we zelfs terug moeten naar…2003. En toen bestond ‘de 12’ nog niet eens en moesten we het doen met een XB9. Evengoed heeft het apparaat toen wel dikke indruk achter gelaten, zodat we daar nu nog steeds wat aan hebben. Eenmaal op de XB12Scg gestapt is de eerste gedachte dan ook een feest van herkenning. Gezien de tussenliggende periode en de hoeveelheid motoren die inmiddels de revue gepasseerd zijn is dat echt een prestatie. Mooi, alhoewel het genoegen toentertijd niet geheel onverdeeld was. Trillen, traag langeslagblok, onwijs oprichten bij remmen, belachelijk kort sturend, noem maar op. Of zoek maar op; het is niet voor niets een digitaal magazine. Ook in het geheugen blijven hangen was een niet te stuiten ondeugd, dus neergeploft in het lage zadeltje krijgt de wereld toch een zeer dun zonnig randje. De motor is inderdaad nog precies zoals we ons menen te herinneren, met de kleine en korte afmetingen die je nog altijd verbaasd doen staan dat hier zo’n serieus blok in zou moeten kunnen hangen zonder dat je dit merkt. Dat hele verlaagde en verkleinde valt dus maar weinig zinnigs over te zeggen. Dat was al zo; dus hoe zou dat nóg minder kunnen? Klein is klein. Nou goed, het zadel is anders. Dat is nu nameijk helemáál als een droom. De nieuwe vorm is nu eens niet een kwestie van effe ietsje meer weghalen, neen, wat overblijft is een ziteenheid die je zo verwelkomt als een warme hand na een nieuwjaarsduik. Wat zit dit goed! En het randje wat is ontstaan straalt daarboven ook nog eens een extra steun uit dat je bij voorbaat al zeker weet bij een onverhoopte wheelie of topsnelheidsjacht de motor met geen mogelijkheid achterwaarts zult verlaten. Over vertrouwenswekkend gesproken.  Daar staat echter wel recht tegenover dat om de motor zo vriendelijk laag te krijgen, de veerweg eenvoudig is ingekort en er dus maar bar weinig overblijft. Zodanig zelfs dat een beetje hobbel al snel een angstaanjagend hard klapperende voorvork oplevert. Zelfs na een spoedoperatie aan de instelbare poten is het maar een haar beter.  Lijkt me niet gezond.

Herkenbaar

Eenmaal thuis gearriveerd wordt nog  eens duidelijk hoeveel de machine precies in afmetingen ontbeert als er wel heel veel ruimte overblijft in de schuur.  Precies goed, precies op het juiste moment word je eraan herinnerd waarom een Buell een Buell is. Sommige kenmerken moet je gewoon niet aan zitten. Alleen is dat wel een beetje wat de fabriek zelf doet bij broederlief.  Niet dat er iets aan mankeert trouwens.  Niet echt. Maar het is net dat beetje éxtra wat ze ‘m gegeven hebben waardoor je dat supercompacte gevoel mist. Met de motor aan de hand al staat het stuur voelbaar op ‘gewone’ hoogte en ook zittend op het zadel ontbreekt juist dat speciale gevoel  wat de XB12 zo bijzonder maakt. Nu is het ineens ‘gewoon een motor’ in plaats van ‘dat kan alleen maar Unox zijn’. En dat is echt opmerkelijk, want ook de kleine heeft al een stuk minder het idee met een veredelde rolschaats onderweg te zijn. geen moment bekroop me het gevoel dat de motor voor het mooie eigenlijk té kort is en dat je van het laatste stukje kwikzilver sturen haast geen gebruik kunt maken. Integendeel, nu was het eigenlijk net goed. Bij de kleine dus. Maar ga daar dan een langere brug, hogere vering en een dikker zadel op zetten en je kunt net zo goed op een BMW stappen.  Klinkt ook ongeveer hetzelfde, maar dat  zullen we maar niet te hard zeggen.

Niet alleen het weggedrag is verbeterd trouwens. Waren we nog slecht te spreken over de loop van de Ulysses, nu is eindelijk dat echte lange slag gevoel van ‘opwinden en afwachten’ teruggedrongen tot een ‘bijna vergelijkbaar met anderen’ niveau. Dat verdient niet alleen toelichting, maar ook en vooral een ferme chapeau richting injectie-afdeling. Voorgaande keren dat we een motor met dergelijk Thunderstorm-krachtbron mochten berijden was de massatraagheid van de bewegende delen nog flink aanwezig. Werkt goed bij een cruiser, werkt minder goed als je ‘snel en flitsend’ wilt uitstralen.

Een motor waarbij het blok voelbaar op gang moet komen als je ‘m van meer kolen voorziet heeft het bijvoorbaat al moeilijk in een direct vergelijk met de snappy gasrespons van bijvoorbeeld een BMW of….een Guzzi, zoals destijds de Stelvio. Om maar te zwijgen van andere merken met tweecilinder powah, vaak komend uit hetzelfde land. Een dergelijk gretige respons is dan weliswaar nog net een brug te ver, maar er is zeker vooruitgang geboekt en bij normaal gebruik valt er dan ook weinig meer  van te merken. Bij normaal gebruik. Wil je een Craig Jonesachtige actie ondernemen, dan valt wel op dat het blok nog steeds anders is dan andere. Met name bij een dergelijk precieze bezigheid valt juist op dat de motor nog steeds een minimaal klein beetje ijlt. Het is aan de andere kant niet verplicht, dus dat zal wel los lopen. En als we het dan toch beland zijn bij de stuntfähigkeit, herinneren we ons dat ook de achterrem hier niet volledig tegen opgewassen is. Of althans; dat is ze wel, maar de rem is nogal hard en gevoelloos. Alsof de rempomp voor het mooie net een millimetertje te groot is in doorsnee. Zeker weten dat een iets kleinere pomp zowel qua gevoel als qua kracht een stuk zal verbeteren.  Oh, en probeer dit zeker niet op de CG alstublieft, in verband met permanente schade aan het wegdek bij landing. Wat dat betreft komt de extra veerweg van de S ineens knap van pas. Als  nou dat zadel van de CG hier op zou passen was het helemaal dol geweest.