Introductie: Aprilia Dorsoduro 1200

Terwijl ik de nieuwe Dorsoduro 1200 de sporen geef glijd ik uit elke bocht en elke rotonde. De wegen zijn glad, maar het komt meer omdat de snelheid die we rijden nog niet hoog genoeg is voor de harde Pirelli banden om op bedrijfstemperatuur te komen. Later op de dag, als het tempo een stuk hoger is geworden krijg ik het vertrouwen dat nodig is op deze dodelijk opwindende smalle bergwegen. Ik blijf mezelf dwingen de fiets in Maxi-Motards Supermoto rijstijl te blijven rijden, omdat het veel plezieriger is en net zo snel als de conventionele knee-down rijstijl. Zo niet sneller. Lekkere fiets...check, fraaie omgeving, check, stoere outfit...check De Dorsoduro 1200 is net als zijn kleinere broertje, de 750, watergekoeld waardoor de brede radiateur echter roet in het eten wil gooien voor wat betreft die Supermoto rijstijl simpelweg omdat je je laarzen niet langs het voorwiel kunt steken zoals bij een échte Motard het geval is.

Het nieuwe stalen Trellis buizenframe mag er misschien hetzelfde uitzien als de zevenenhalf, maar het is sterker en stijver en daardoor ietwat zwaarder. Aprilia heeft dat enigszins gecompenseerd door het subframe wat lichter te maken, maar er is geen reden te bedenken waarom het kleine broertje hier in de toekomst ook niet van zou kunnen profiteren. De Dorsoduro 1200 valt bochten met grote hendigheid aan, met een gevoel dat je het voorwiel precies daar kunt planten waar je het wilt hebben. Dan zullen we eens lekker gaan vlammen. Gaat trouwens prima na een bord chili, hoewel niet iedereen daarvan gecharmeerd was. De fiets mag misschien relatief gezien met een opgegeven drooggewicht van 212 kilo een zware machine zijn vergeleken met de Ducati Hypermotard, maar heeft wel 30 extra paardenkrachten om dat te compenseren. Het chassis is ultrastabiel voor wat je van dit soort motorfietsen mag verwachten. Vol op het gas uit eerste- en tweedeversnellingsbochten vertaalt zich met de juiste setting voor wat betreft traction control en rij-modus naar niets dan souplesse. Daar waar een échte Supermotard als bijvoorbeeld Aprilia’s eigen SXV bij het op de grens rijden van insturen en uitaccelereren de nodige vaardigheid van de rijder vraagt, gaat dit met de Dorsoduro 1200 een stuk gemakkelijker af waardoor gewone straatrijders op een veilige wijze deze rijstijl een stuk kunnen benaderen. Ondanks het grote 1.197cc V-Twin motorblok en het stijve frame hadden we niet het idee met een zware motorfiets onderweg te zijn, de Dorsoduro 1200 voelde juist lenig en gaf gewillig gehoor aan onze input.

Het rijwielgedeelte van de Dorsoduro 1200 bestaat verder uit een 43 mm Sachs upside-down voorvork die een veerweg van 160 mm heeft, terwijl aan de achterkant een dubbelzijdige achterbrug met Cantilever-stijl Sachs achtershock met 155 mm veerweg  het achterwiel aan het asfalt moet houden. Het pakket is het meest behoorlijke wat je op een Maxi-Motard kunt vinden (het beste is de Sachs 50 mm die je op Ducati’s Hypermotard SP terug kunt vinden, maar dat even terzijde). Vergeet Öhlins bij Supermotards, daar hebben de Zweden zich niet in gespecialiseerd. Sachs wel. De lange veerwegen staan het toe om de fiets diep de bocht in te remmen en mocht er niet genoeg grip voorhanden zijn dan is een slide te allen tijde controleerbaar. Aan de achterkant is het hetzelfde verhaal en is de vering klaar voor bijna elke denkbare manier van mishandeling. Op het rechte stuk of tijdens cruisen op normaal tempo is de vering niet té hard en worden hobbels en bobbels bijna net zo goed geslikt als een échte Supermoto dat doet. Ondanks de brede radiateur heeft de Dorsoduro 1200 een grote en snelle stuuruitslag, waardoor keren op de weg nog gemakkelijker en sneller gaat dan een stadse motorscooter. Een van de grote voordelen van Offroad en Supermotards is de vrijheid van dat voorwiel om precies dáár te worden geplaatst waar jij het wilt hebben. De rest moet gewoon volgen op de wijze die jij verkiest, glijdend of niet. De Dorsoduro geeft je die vrijheid, wat een motor als de Shiver dat niet zal doen.

De dubbele 320 mm remschijven met Brembo radiaal gemonteerde remklauwen beschikken over voldoende remkracht , terwijl de 240 mm achterremschijf met Brembo éénzuiger remklauw het glijdend de bocht insturen fraai voor zijn rekening neemt. In de meeste landen zal de Dorsoduro 1200 standaard van ABS zijn voorzien, maar dat geniet niet mijn persoonlijke voorkeur. Niet bij een fiets als de Dorsoduro. ABS is meer dan uitstekend als veiligheidsoptie op een regenachtige dag, maar onder alle andere omstandigheden wil ik het liever uit kunnen zetten en gelukkig staat de Aprilia dat toe. Het ABS wordt wel automatisch weer ingeschakeld zodra de motor van contact wordt gezet.