Husqvarna SMR 510: Mijn beurt

Een typische kennismaking met een Supermoto tekent zich dan ook zo af: in eerste instantie zal het voornamelijk tegenvallen; trillen, geen comfort en al bijzonder snel buiten adem. Om vervolgens ergens een dijkweg of anderszins vergelijkbaar ‘stuurweggetje’ te nemen en nog steeds niet onder de indruk te zijn. Er zijn dan ook in feite twee stadia om te doorlopen: datgene wat op elke willekeurige motor als acceptabel geacht wordt en –ver daarvoorbij – het werkgebied van een Supermoto. Denk je enigszins acceptabel een bocht door te komen en niét duidelijk te merken dat de motor bij lange na niet onder de indruk is, probeer het dan nog maar eens.

Echter, eenmaal ergens achteraf iets meer gepushed en uitgeprobeerd (al dan niet geholpen door gelijkgestemden) dan is het hek van de dam, zijn de schapen erover,  is de beer los, het eind zoek, de geest uit de fles en de kudde op hol. Heb je eenmaal door dat het geheim van rijden met een machine als deze zit in het vooral niet remmen en vooral wél harder in te sturen dan begint het pas écht. Die stuurweggetjes van eerder kom je niet meer; die zijn duidelijk te tam. Wel ga je op zoek naar alternatieven, en ben je eenmaal uitgespeeld in de stad (regen of niet….gebrek aan grip heb je niet zo snel en dan nog…dat maakt het des te leuker) dan kom je vanzelf terecht op het circuit.

Hè hè....

En dat hadden we eerder moeten doen. Eerlijk is eerlijk, dit is een straatlegale circuitfiets en dus zul je pas op het circuit het beste uit het apparaat kunnen halen. Wat we dan ook zeker proberen. Het is dan ook pas hier dat we veel van de verborgen kwaliteiten ontdekken. Weliswaar was al eerder opgevallen dat de snelheidssensatie in het geheel niet meer strookt met de werkelijkheid: in een mum van tijd ben je door alle versnellingen heen op zo’n manier dat het slechts tot ergernis en irritatie lijdt. Een blik op de digitale teller leert je echter dat je toch écht gewoon met het overige verkeer meerijdt. Een enkele keer lukt het zelfs om de topsnelheid tot 150 kilometer per uur op te rekken, zij het voor zeer korte tijd voordat gevoel voor ‘behoud van spullen’ weer de overhand neemt. De snelheid zit er dus wél in, alleen zul je vergeefs zoeken naar een schop onder je kont. Daarvoor ben je teveel bezig de kort opvolgende versnellingen in juiste banen te leiden. Die superkorte gearing komt echter op de baan ineens volledig tot zijn recht en uiteindelijk is zelfs met deze bak slechts één versnelling per bocht écht de juiste.

Precisie

Absolute snelheid is natuurlijk van ondergeschikt belang; het is de relatieve snelheid ten opzichte van de anderen die zorgt dat je als eerste over de streep komt of niet. Nou is het hier de vraag in hoeverre de opgekrikte cilinderinhoud hier debet aan is, maar het kan niet anders dan dat het standaard ook meer dan goed zit. Bij elkaar gaat de motor nu af als een kanon bij een zeeslag. Meer dan voldoende gang….zodanig dat onbedoelde wheelies bij het uitaccelereren (driften zit er niet snel in, maar behoort uiteraard tot de mogeljikheden….al zullen de banden hier ook meer weerstand tegen bieden dan je voor mogelijk houdt) niet alleen meer regel dan uitzondering zijn, maar daarbij ook zodanig rustig en stabiel dat je het pas merkt als de motor al een flinke hoek maakt.  Wil de motor zich onder andere omstandigheden nog wel eens verslikken in een flinke stoot gas, eenmaal aan de rol is daar geen spoortje meer van te bekennen en schrijven we gasrespons in fraaie zwarte rubberletters.  Het anker in het voorwiel is potent genoeg om met slechts één vinger  te kunnen bedienen, al is twee onder deze omstandigheden net even wat prettiger. De rem houdt het midden tussen nietsontziend tot stilstand komen en doseerbaarheid, dus het is begrijpelijk dat je net een haartje harder zult moeten knijpen. Als je daar dit kaliber fingerspitzengefühl voor terugkrijgt….graag. Heb je dan toch al het gewicht op de voorzijde, dan komt ook de slipperclutch in actie. Het gewenste aantal tikken terugschakelen, koppeling lós en…. tenzij je het zelf wil en daar middels de achterrem om vraagt zal de achterzijde geen millimeter bewegen. Slipper *check* werkt. Zet je echter je poot op de rem dan blijkt dat ook daar, ook met crosslaarzen, dusdanig veel gevoel en doseerbaarheid in zit dat je dus zélf bepaalt of en hoe ver het achterwiel naast het spoor van het voorwiel hangt.