Test: Winters groottoerisme

Het uiteindelijke wapentuig ligt ook redelijk voor de hand. Enerzijds is er Kawasaki’s supertoerfiets 1400 GTR, met ABS, geheel uitgerust voor een missie als deze. Met een goed vertegenwoordigde 155 paarden in je rechterhand meer dan voldoende stuwkracht om het hele pakket snel voorwaarts te projecteren. En met motoren van deze omvang –de ZZR mag het met dezelfde krachtbron doen en ook daar valt weinig te klagen over het geleverde menu- is een turbinewaardige ervaring niets dan vanzelfsprekend. Zithouding is ook meer dan ok, evenals de bescherming. Uiteraard. En sinds onze escapade in de Franse Alpen weten we dat er ook meer dan een flink robbertje mee te vegen valt, zelfs als desbetreffende motor slechts een Franse 100 paarden aan boord heeft. Straatje keren op een alpenpas? Het valt binnen de mogelijkheden. Voeg daar een paar kleine opties als een (naar verluid) grotere –verstelbare-  ruit, een ander zadel en een topkoffer bij de toch al zeer goedgevulde zijkoffers en je hebt een koninklijke rit.

Wat valt daar tegenover te zetten anders dan BMW’s eigen Alpenkreuzer en winterbikkel bij uitstek: de R 1200 GS. Voorzien van alle opties en zaken die je op een motor als deze maar enigszins kunt gebruiken; van de spaakwielen (die er gewoon op hóren, je kunt lullen als Brugman maar de gietwieloptie staat misschien leuk in de showroom; het hóórt niet), ABS, ESA en het nieuwe traction control systeem ASC en onontbeerlijk handvatverwarming. Een goed begin is waar het om gaat en hoe anders draai je minstens een ton per jaar? Gooi er nog een set koffers ‘enigeered by BMW’ bij en niets houdt je meer tegen. Zelfs onze eigen Tomtom past eenmaal gemonteerd zo in het plaatje, dat kan geen toeval zijn. Ten eerste het feit dat BMW het tellerframe zo heeft gefabriceerd als ze heeft plus de daar ‘toevallig’ uit ontstane ruimte die precies door een GPS apparaat gevuld wordt, dat kan geen toeval meer zijn.

Stof tot nadenken

Eenmaal op pad met de twee motoren is het eerste wat opvalt de totaal verschillende insteek van de twee. Waar de BMW haast de standaard is geworden van hoe een ‘echte motor’ er uit zou moeten zien en je er dus ook op zult moeten klimmen om vervolgens in alle weelde het brede stuur recht voor je te vinden, is de Kawasaki in eerste instantie nogal….laag. Het stuur is smaller en lager en de rest van de motorfiets bevindt zich gevoelsmatig nog stukken daaronder. Dankzij het ietwat aparte stuurgedrag wordt dat zelfs nog eens benadrukt.  Na een korte uitwisseling van vriendelijkheden zoals het hoort wordt direct de gang erin gezet richting het oosten. De GTR lijkt enigszins looiïg te reageren op stuurinput en zal duidelijk niet snel te boek staan als flitsende machine. Dit heeft echter op de snelweg een pluskant: de machine zal zich door niets of niemand laten verstoren en rijdt dan ook als in één kaarsrechte lijn door. Een klein beetje spelen met de verstelbare ruit en je vindt met kinderlijk gemak de ideale stand tussen windruis, druk op je helm en wind in de rug. Typisch trouwens dat zodra een ruit verstelbaar is, je hier eigenlijk continu mee zit te spelen.

Tegelijkertijd zal het je op een motor met vaste (of min of meer vaste) ruit minder dan worst wezen. Bij de eerste openbaring van het rijcomfort komt het vervangingszadel van de Kawasaki als sterkste punt naar boven; het ding is knalhard maar staat daardoor juist garant voor dagenlange ritten, en nóg zul je naar alle waarschijnlijkheid met een honger naar meer waar alleen Hyena’s  en andere aaseters de omvang van begrijpen. Valt nog mee dat er geen ‘offisjel asessory pour la Toer de Frans’ op staat….het zou zomaar kunnen. Edwin stapt met een ander gevoel van de BMW af. Aangezien hij al meerdere kilometers op de GTR gereden heeft vallen juist de andere zithouding, gewichtsverdeling, stuureigenschappen en het blok op. “Wat zit er een beweging in dat ding! De Kawa heeft ook een cardan, maar daar merk je helemaal niets van, dit beweegt, kantelt, doet van alles. Maar hij stuurt wél en dat kun je van de GTR niet zeggen”.  Klopt, de GTR heeft iets vreemds onder de leden waar meerdere GTR’s last van hebben; looiïg sturen. Alsof  je met een lege voorband rijdt wil de motor maar met moeite een bocht in. Eenmaal in de bocht liggend is er weinig aan de hand, maar je blijft trekken en het gevoel houden dat je, als je iets te ver zou gaan, ‘over het voorwiel’ heen zou knikken. Dat gedrag was op een andere GTR al eens opgevallen en zelfs iemand anders was er bij weer een andere ook al over begonnen. Echter, de GTR die we in Frankrijk reden was volledig verschoond van dit gedrag en ook Arco had dit bij de

eerste test

niet opgemerkt. Wel viel hem de hoge bandenspanning (te lezen in het overdadig informatieve display) op, waarbij de verklaring van de importeur op dat moment was dat dat vanwege de uitzonderlijk hoge wieldruk was. Kan dus zijn dat de motor hier gewoon gevoelig voor is. En anders is er nog ruim voldoende aan de vering te rommelen om het goed te krijgen. We weten dat het kán. Echter, we waren op een missie en niet van plan deze door iets onbenulligs als dit te laten verstoren. Winterberg lonkt!