Op fietse: Kamperen Motorfreaks style

Els:

Je gaat kamperen en wat voor een fiets neem je mee? Ik wist het echt niet. Ducati leek me spannend, maar ik had geen idee hoe het zou rijden. Afgaande op verhalen werd het dan de Ducati Monster S4R, een dijk van een fiets om te zien en hopelijk een dijk van een fiets om mee te rijden.
Het gekke is, dat als je gaat kamperen, je je eigenlijk niet zo bewust bent van de bagagemogelijkheden op een motor. Dat besef je je later pas, tenminste dat overkwam mij. Eigenlijk te laat ging ik nadenken over de mogelijkheden van de duc en dat was zeker niet handig. Gelukkig was het allemaal redelijk te doen en vast te binden.

Een bagagerol is na een hoop gepruts via de twee handvaten vast te maken op de duozit.
De Ducati heeft een plastic tank, dus een tanktas wordt lastig. Persoonlijk vind ik het een must om met kamperen een tanktas te hebben. Handig voor een kaart of route en de kleine dingetjes voor alledaags gebruik. Hoef je die niet in zo'n grote rol te stoppen en eindeloos te zoeken naar je portemonnee of oordoppen of wat dan ook.
Ik bleek een tanktas te hebben met riempjes, die ik kon bevestigen aan het frame van de Duc.

De Duc leek me geschikt vanwege het vermogen en het koppel onderin. Met de 130 Pk is het een fiets met power, dat leek me wel wat in de bergen.
Je denkt een echte naked te hebben, maar daar heb ik me goed in vergist. Een naked is deze monster eigenlijk allang niet meer. De motor heeft een echte racy zithouding, waarbij je flink voorover zit. Helemaal niet verkeerd in veel opzichten; over de snelweg, waarbij je toch een beetje achter het ruitje weg kan duiken, en al sturend met het gewicht op de voorkant.

De rit naar Duitsland viel me zwaar, ik had al een week daarvoor enorme last van mijn rug. Waarvan ik dacht dat het goed te doen was op de motor, bleek geen slimme zet, want de rugpijn werd erger. Uiteindelijk besloten om rechtsomkeert te maken, wat achteraf een hele verstandige keuze bleek te zijn.
Op de terugweg ben ik bij een km stand van 176 gaan zoeken naar een tankstation. Op de heenweg ging het reservelampje al snel branden en ik had geen zin om stil komen te staan. Deze Duc heeft maar een klein tankje en maar 3 liter reserve. Vlak daarna ging het lampje branden, teken dat de tank leeg was en op reserve sprong.

Na 37 kilometer zoeken, hield de Duc het voor gezien en stond ik stil langs de A2 richting Oberhausen. Ik moest regelmatig van snelweg switchen, waardoor ik waarschijnlijk steeds nét een tankstation miste. Maar daar stond ik dan mooi, dit was me nog nooit eerder overkomen. De Duitse ANWB gebeld, nee ik ben geen lid. Uitgelegd dat het alleen om brandstof ging. In ca 30 min. stond er een wagentje voor m’n neus. Bleek er 4 km verderop al een tankstation te zijn, maar dan wel in een klein dorpje, aargh…moet je maar net weten. Ik daar verder getankt en de beste man van de ANWB (ADAC, Els..), die voor me uit reed, daar betaald. Ik moest nog even een krabbel zetten en hij vond het wel prima zo. Kosten: 17 euro aan benzine!
Al met al een wijze les, die je liever niet nog eens leert.