Vergelijk: Moto Morini Corsaro Veloce en MV Agusta Brutale 910 R

En wat schetst nu onze verbazing: Morini doet het zélf. Dan héb je een gepimpte Corsaro; is het nóg een gewoon verkoopexemplaar. Maar neem het ze eens kwalijk. Kwestie van slim zijn, en het betekent voor de consument weer een zorg minder. Kant en klaar, affer dan af.

Hier nu staat een motor waar je, mocht je nog niet voldoende onder de indruk zijn van de basisuitvoering (die al vér boven anderen ligt) U tegen zegt. Belangrijkste aanpassing is wel de vering; bij deze uitvoering is het originele veerelement vervangen voor een die het misbruik nog een stuk beter aan kan. Ook de voorzijde is herzien, met alles net een tikje zwaarder uitgevoerd, zodat je hier zelfs een tank nog strak kunt laten sturen. Tenminste, als je 'm even netjes zet. Is het eenmaal voor elkaar, dan is het ook écht goed. Natuurlijk zijn er nog legio andere excuses te bedenken waarom een rit in de berm zou kunnen eindigen; de remmen zijn nog steeds dezelfde soepborden als op de oude versie, maar –zoals het hoort op een Mannenmotor – geheel vrij van elektronische sturing of ondersteuning. Remmen is dus rémmen, geen excuses. En dan komen we bij het allerbelangrijste: dat blok.. Logisch is elke upgrade of herziening doorgevoerd naar deze motor, dus het blok loopt nu meer dan ooit als een Exocet. Fluwelen handschoentjes worden echter nog steeds niet meegeleverd. Belangrijkste en meest merkbaar is wel de startmotor die het nu een stúk eenvoudiger heeft. De automatische startprocedure blijft vreemd en bijzonder, maar de massa wordt nu ongeveer dubbel zo snel in beweging gezet; je kan horen dat de motor nu vele malen meer kans heeft aan te slaan dan voorheen. Duurt ook een stuk minder lang en dat is best handig, mocht je bij een stoplicht staan en het apparaat slaat onverhoopt toch af als het net groen wordt.

Tenzij je net van plan was je oren wat rust te geven. Als kers op de taart heeft Morini de Veloce voorzien van het meest asociale uitlaatsysteem tot nu toe. Zonder ook maar in enige mate subtiel te willen zijn, prijken op beide dempers de grootste Termignonistickers die er op passen. En niet voor niets; dit is een aanpassing die veel bijval verdient. Want waar de Cosaro vanuit de airbox een zeer appetijtelijke roffel laat horen (wat nog eens vele malen zinvoller is voor de rijder; die zit er immers vlak boven met zijn oren) zijn de standaard schoorstenen maar akelig stil en dat past toch niet echt bij een kanon als dit. De uitstraling   van de dempers doet al veel goed; het geluid is een stuk milder. Om het geheel nog verkoopbaar te maken zijn beide mannen logischerwijs voorzien van Db-killers. Deze doen hun werk zodanig goed dat het geluid slechts een haartje bruiner wordt; veel meer gebeurt er niet. Hoe knap dit is wordt pas duidelijk als je ze voor de grap eens wilt verwijderen. Met die actie neem je zo ongeveer de hele inhoud van de demper mee; ongelofelijk hoe enorm die proppen zijn…of wat een grot er achter blijft. Wát een gaten! Nu ben ik wel het een en ander gewend van de GPR's van de Raptor, maar deze motor gooit dan nog eens haast de dubbele cilinderinhoud en een dubbel zo groot gat in de strijd. Oordoppen zijn niet genoeg meer…

Alles bij elkaar wordt de ooit zo asociaal geachte Corsaro tot een nieuwe standaard. De basisuitvoering is voor mietjes; dit is de nieuwe bullebak. Tel overal nog eens tientallen procenten bij op en je hebt een indruk; lomp wordt geherdefinieerd. Bijna de ultieme motor.