Multitest Naked Funbikes

3:40 uur

(Weer een koffie verder) Goed, waar beginnen we; een vergelijk lijkt me wel op zijn plaats. Hoe verhouden deze motoren zich tot elkaar? De koe bij de horens gevat gooit de SuperDuke (puur op gevoel) de hoogste ogen. Niet omdat hij van alles het meest, best of dergelijk heeft, maar juist daarom. Hij is naar mijn idee namelijk net goed, waar de Aprilia teveel is. Qua vermogen lijkt hij net onder de Aprilia te zitten, qua vering is het WP tegen Öhlins en dat wat de Tuono te groot is, is de KTM precies goed..

De zitpositie klopt helemaal; waar ik bij de Honda graag een iets lager en breder stuurtje had gezien, heeft de KTM dus precies dat. De voetsteunen staan – toch tot mijn verbazing - comfortabel laag, in tegenstelling tot de 1 op 1 overgenomen race setup van de Tuono (Mille). Het hele “gevoelâ€ÃƒÆ’‚ van de Aprilia is dat hij eenvoudig net iets te overgeproportioneerd is. Hij is niet zomaar groot, je voelt je een beetje verdwaald op het ding. De KTM is bij opstappen ook wel hoog (daarom blijft er voldoende grondspeling over), maar door de plaatsing van de voetsteunen en het kortbij stuurtje is het eenmaal rijdend gewoon precies goed. Het blok loopt ook ietsje prettiger dan de Aprilia en daar is het “factoryâ€ÃƒÆ’‚-label niet volledig de oorzaak van. Ook de eerder gereden Tuono en eigenlijk alle Aprilia’s hebben dat. Beetje het idee dat je direct op het blok zit. De KTM is ook strak en “hardâ€ÃƒÆ’‚, maar je hebt het gevoel dat het blok ietsje “verder wegâ€ÃƒÆ’‚ gemonteerd is. Je vullingen trillen er niet zo uit als bij de Tuono. Nou is op dat vlak de Honda echt nergens dankzij het zijdezachte blok wat ook nog eens twee cilinders meer heeft. Rijden met de KTM is erg tof, de twin zit goed in zijn vermogen en levert dat op een heel lekkere manier af. De Tuono (alweer) is, tja…hoe moet je het omschrijven…zo onwijs gratig dat je echt het idee hebt dat hij explodeert mocht je per ongeluk het gas te ver opendraaien. De KTM is ook gratig, maar het is allemaal net wat beter te bevatten.

Met de Duke en de Honda kort achtereen hetzelfde stukje (wat bestaat uit wat bochten, hoogteverschillen, “moeilijkâ€ÃƒÆ’‚ wegdek, drempels en “strakâ€ÃƒÆ’‚ asfalt) rijdend komen al snel verschillen boven water. Op een weggetje als dit komt het voordeel van soepeler vering er ineens uit; de Honda vreet de hobbels namelijk op alsof ze er amper zijn. De Duke vliegt er weliswaar overheen, maar is een stuk levendiger; uiteraard dankzij de WP vering. Net genoeg feedback om het allemaal wel duidelijk te houden. De Aprilia komt straks aan de orde; de KTM is weliswaar een stuk levendiger, maar geeft ook stukken meer feedback. Voor de Honda zou een sterkere achterveer hoog op de lijst staan; die trekt het bij dergelijk gebruik niet meer. De KTM laat je weten wat er gebeurt, maar geeft je nog wel het gevoel dat jij de baas bent. De Tuono kan veel meer hebben dan je ‘m zelf ooit geven kan en laat dat ook heel erg hautain weten. Zou je er denk ik nog vanaf spugen ook. Het gekke is wel, dat ik na de KTM dus met de Honda reed en daar ineens nog hondsbrutaler mee reed. Dankzij die KTM dus, als aanstichter, maar ook dankzij het (dociele) karakter van de Hornet. Na het ritje KTM had ik al meteen last van mijn polsen, na hetzelfde ritje Honda nergens last van. Dan klopt er ergens dus toch wel iets aan die overneutrale stuurhouding. Ik denk dat het KTM-effect er wel debet aan geweest is, dat het nog naijlde toen ik weer op de Honda verder reed, maar dat neemt niet weg dat ik met die Hornet meteen nóg asocialer reed ook. En ik denk ook niet dat ik zo veel langer over dat stuk weg gedaan heb; hoewel de KTM hoogstwaarschijnlijk veel sneller van punt naar punt “poeptâ€ÃƒÆ’‚ is het nemen van die moeilijke punten meer opletten geblazen en kan je met de Honda veel vloeiender over het hele stuk rijden, dus zonder elk punt apart te moeten “nemenâ€ÃƒÆ’‚. Dat viercilinderblok mag dan wel zo zijdezacht zijn, juist daarom voelt het altijd aan alsof het eenvoudig gaat en niet zo schrikbarend hard.

Vergeten we haast de Ducati te belichten. Dat is niet zo gek, want eerlijk gezegd is de Duc gewoon net wat “minderâ€ÃƒÆ’‚ dan de KTM, die gewoon een onuitwisbare indruk achterlaat. Zaak dus om de S2R ná de KTM te rijden en zo het effect weer een beetje af te laten geven. Gek genoeg werkt dat nog ook. Tja, je kunt er lang of kort over zijn, maar een Monster is een Monster en blijft ook altijd een Monster. Zo rijdt het en niet anders. Anders gezegd, hmmm… zit net weer een stapje onder de SuperDuke, maar ondanks het papieren verschil tussen watergekoelde vierklepper en luchtgekoelde tweeklepper doet die gekke ribbeltwin het geheel niet slecht. Ook de vering – hier weer een redelijk eenvoudige versie - is allesbehalve mis. Weliswaar een stap hoger en meer aanwezig dan de Honda, maar net als bij de Hornet is er wel erg makkelijk mee te leven. Hetzelfde stuk weg is met de Duc dan ook net weer tussen de KTM en de Honda in. Verrassend was het al even niet meer….