Verslag Zero FX Experience

“Ik leg het je tijdens het rijden wel effe uit, want we kunnen gewoon met elkaar praten. Immers, geen geluid”, zegt de man van Zero tegen mij als vanuit het centrum van het Belgische Wetteren met de FX koers richting het bosrijke buitengebied wordt gezet. “Je kunt de FX het best vergelijken met iets als bijvoorbeeld een CRF250L, maar dan met elektrische aandrijftrein. Het vermogen lijkt met 44 pk misschien niet indrukwekkend,
Op het oog is de FX een Enduro annex Offroad als elke andere

maar dan met 't verschil dat onderhuids een elektrische aandrijving huist

Qua design niks op aan te merken, toch?

Instelbare vering, uiteraard

Het grote voordeel is dat je aan het eind van je enduro-rit niet nog een uur bezig bent met reinigen. Stekkeren en 'ie is de volgende ochtend klaar voor een nieuw avontuurmaar vergeet niet dat hij wel een koppel van meer dan 100 Nm heeft dat direct en continue beschikbaar is. Je zult ‘m dus anders moeten rijden dan die CRF. Als je daarmee bochtuit vol op ’t gas gaat is er niks aan de hand omdat hij z’n vermogen nog moet opbouwen.Doe dat echter met deze FX en hij zet direct langs achteren een flinke stap opzij omdat hij meteen 100+ Nm koppel voor z’n kiezen krijgt. Je zult dus zelf voorzichtig het gas moeten doseren.”

Tot zover de uitleg. Bij de FX valt er te kiezen uit twee rijmodi, Sport en Eco, waarbij in die laatste modus het maximale uit de batterij wordt gehaald. Volgens Zero is Eco offroad de fijnere stand, maar eigenwijs als we zijn laten we ‘m mooi in de sportstand staan. We zijn de straat nog niet uit of er zijn me al een aantal dingen opgevallen. Te beginnen met het geluid, dat wel degelijk aanwezig is maar grotendeels door de Continental TKC80 noppenbanden wordt veroorzaakt. Grappig, want op een gewone enduro was me dat nog nooit opgevallen. Dat rolgeluid van de banden is trouwens ook alleen maar op straat, zodra het onverharde wordt ingestuurd is het volledig gedempt. Het tweede dat opvalt is hoe gemakkelijk en lichtvoetig de FX aanvoelt. De combinatie noppen en lage bandenspanningmaakt dat sturen op asfalt in het begin onwennig is, maar dat is een compromis dat zich straks in het onverharde dik en dubbel uitbetaalt. 

Als vijf minuten later via een extreem smal pad, dat zelfs een doorsnee mountainbiker nog als best pittig zal ervaren, koers richting de bossen wordt gezet twijfel ik even of ik er niet slimmer aan had gedaan dit niet zelf maar door Peter te laten doen die echt een bak aan offroad ervaring heeft, maar het gemak waarmee de FX zich laat rijden is ongekend en zorgt ervoor dat die twijfel binnen no-time verdwenen is. Vanuit het pad word ik een veld ingestuurd waar het gras meer dan een meter hoog staat en je dus geen ondergrond kunt zien ("ja, doe maar wat, dan maak ik daar ondertussen wel foto's van"), maar dat deert de FX helemaal niets. Best lastig dat TomTom offroad routes niet echt snapt. Iemand een idee welke kant 't opgaat?Net als de vogeltjes die vrolijk in de bomen blijven zingen en fluiten, alsof we niet aanwezig zijn. Maar zijn we dat ook niet? Als niemand je hoort, ben je dan wel aanwezig? 

Vanuit het veld gaan we verder over een pad dat zoals gezegd normaal gesproken door wandelaars en mountainbikers wordt gebruikt en waar je als motorrijder - normaal gesproken - direct wordt verketterd, maar niet vandaag op deze Zero FX. “Het is nu de vijfde keer dat we dit doen, in verband met de corona toestanden hebben we gekozen voor een een-op-een strategie met telkens slechts één journalist en we zijn hier nog geen enkele keer door iemand aangesproken”, vertelt onze Belgische voorrijder. “Alleen de eerste keer kwam een vrouwtje dat hier woont naar ons toegelopen,maar toen ze doorhad dat wij geen geluid maken en geen uitlaatgassen de lucht inblazen was het oké. Sindsdien heb ik haar niet meer gezien en ik rijd de route inmiddels Zolang we geen bordje wolkom yn Ljouwert tegenkomen gaat 't wel goedbest vaak. Sterker, als ik tegenwoordig even offroad stoom af wil blazen dan pak ik negen van de tien keer de Zero, omdat ik dan niemand tot overlast ben en ik weer op plekken kan komen waar ik met de CRF meteen wordt weggejaagd.”

Hoe dieper we de bossen rond Wetteren induiken, hoe meer ik tot de ontdekking kom dat ik me echt kostelijk aan het vermaken ben. Bij elektrisch rijden mis je misschien het geluid dat onmiskenbaar met motorrijden verbonden is, maar dat wordt meer dan gecompenseerd door een aandrijfkracht waar een verbrandingsmotor alleen van dromen kan. Ongekend soepel en vanaf het laagste toerental het maximale koppel tot je beschikking. Wat zich vertaalt naar een motor die met speels gemak over de moeilijkste paden te sturen is. Met speels gemak, omdat je ‘m nooit in de verkeerde versnelling hebt staan en nooit met de koppeling hoeft te klooien. Hoofdstuk 1 uit het boek ‘Endurorijden voor Dummies’: pak een elektrische motorfiets.