Verslag KTM European Adventure Rally

De derde en laatste dag van de 2018 European Adventure Rally gaan we dieper het binnenland van Sardinië in en moeten ook de meeste kilometers worden gemaakt – bijna 200 in z’n totaliteit, maar daar zitten wel een aantal verbindingsstukken bij. Waren de routes de tweede dag al compleet anders dan de eerste dag geweest, heeft KTM voor de derde dag weer andere paden voor ons opgezocht. Variërend van doorgaande paden en wegen over bij tijd en wijle nog steeds pittig terrein tot technische
"Rijd maar gewoon achter mij aan en doe wat ik doe, ik ken de weg." Joachim weet ons drie dagen lang te verrassen

Vooruit, nog één keer dan...

Sardinië, echt een aanrader

Genieten met een dikke vette hoofdletter G secties die weliswaar korter zijn, maar waarbij wel veel pittiger hindernissen moeten worden genomen en opnieuw een snelle sectie van de WRC Rally. Het meest supervet is echter de extreem snelle sectie door wat een droge rivierbedding lijkt. Breed alsof je op de 6-baans A2 zit, maar dan met een ondergrond vol sporen en soms best wel diepe en brede groeven, die echter op volle snelheid geen enkel probleem meer zijn. Hier loopt het tempo op tot boven de 120 km/u en slikt de WP voorvork alle oneffenheden alsof ze er simpelweg niet zijn. Damn, wat is dit gaaf.

Vanaf het snelle deel wordt het ineens extreem technisch en moeten over een smal pad bergaf een paar forse rotsblokken worden genomen. Joachim neemt het zekere voor het onzekere en vraagt of ik assistentie wil “Ik wist dat dit ging komen en had het bewust niet tegen je gezegd” en met mijn motor totaal in het verkeerde spoor en plotse vermoeidheid vanwege het warme weer (opmerkelijk dat juist de momenten dat je stilstaat de man met die hamer komt) maak ik dankbaar gebruik van zijn geste en leg voor het eerst twintig meter te voet af. Als direct na de haarspeldbocht wederom een technisch stuk met grote losse stenen volgt ben ik er echt helemaal doorheen en klim bij m’n eigen motor achterop terwijl de boomlange Francesco die hindernis voor mij neemt. Om daarna voor m’n gevoel een kwartier op mijn 1090 te wachten in de zinderende zon omdat de ‘keyless ride’ van Francesco’s 1290 niet reageert. Eenmaal bij de rest van de groep gearriveerd maak ik dankbaar gebruik van de extra stop op een schaduwplek ergens midden in de bergen en trek mijn harnas uit om af te koelen, op adem te komen en weer aan te sterken. 

Het zwaarste deel van deze laatste dag hebben we volgens Joachim nu wel gehad en wat volgt is een prachtige weg die langs de langs de berg afslingert. Beetje zoals we gewend zijn van een gemiddelde introductie, maar dan onverhard, om vervolgens ons over de smalste paden naar het hoogste puntje van de bergen te brengen, deels over een betonnen spoor van amper een meter breed, waarna de weg weer opent en het écht volop genieten is van de waanzinnige vergezichten.