FTT All Road Training

Slippen of je leven ervan afhangt

Onze groep begint dus met het slippen, terwijl ik in een stralende zon mijn regenpak aantrek bekijk ik het te nemen parcours. Een witte spekglade baan, kinderkopjes, gewoon asfalt en heel veel van die akker besproeiings sprinklers. Tijd om te luisteren naar Simon die ons de eerste dingen uitlegt.

Rijlesflashback
Als eerste krijgen we portofoons uitgereikt, backup in to memory lane: het zijn dezelfde gevallen als je rij-instructeur gebruikt. En wordt ons verteld wat we gaan doen. Het witte asfalt - zo wordt ons uitgelegd - is vergelijkbaar met sneeuw en we gaan proberen hoe hard we hierop kunnen remmen, dit wordt in drie stadia opgebouwd, alleen de achterrem, alleen de voorrem en als laatste beide remmen.

Zijwieltjes Voordat we het zelf gaan proberen laat één van de instructeurs zien hoe het niet en wel moet. Hij stapt op van zijwielen voorziene CB500 (leuk grapje onder motorrijders maar nu is het echt waar) en geeft gas. Met een snelheid van 50 km per uur trapt hij op het witte gedeelte de achterrem vol in. Het resultaat is een magnifieke pirouette, en al tollend komt hij uiteindelijk tot stilstand. Meteen is ook duidelijk waarvoor er zijwielen aan de CB500 zitten. Zijwieltjes aan de grond staat gelijk aan onderuit gaan. Aan het einde van de baan draait de instructeur om en komt opnieuw met 50 km per uur het witte asfalt op. Opnieuw remt hij maar rustiger, zijn rem doserend om netjes stil te staan, wat zondermeer lukt. Zonder de zijwielen aan te spreken staat hij stil en heel wat sneller (en netter) dan ik had verwacht. Simon legt uit wat we moeten doen en geeft de heel belangrijke tip mee: ga goed zitten beide handen aan het stuur en knie ën tegen de tank. Het is namelijk de bedoeling dat je op de motor blijft zitten aangezien de klap op de zijwielen toch wel redelijk hard is.

Achterrem
Tijd om het zelf te proberen, samen met mijn medecursisten stap ik op de motor en begeef mij naar het begin van de baan. De eerste cursist gaat de baan op, ik ben de laatste en kan eerst lekker naar de anderen kijken. Voor ik het weet hoor ik in mijn oor: "Kom maar Robert-Jan," en ik begeef mij op weg. Ik rem echter te zacht, ik aai bijna en wat erger is: ik gebruik ook mijn voorrem. Ik heb namelijk door schade en schande geleerd om sneeuw niet te onderschatten en dat blijft toch (ondanks de zijwieltjes) een beetje door mijn hoofd spoken. Simon geeft aan om tijdens de tweede keer de achterrem keihard in te trappen, ik moet namelijk leren wat de grens is. De volgende poging gaat me beter af, en ik ervaar voor het eerst dat dankzij de zijwielen er niets aan de hand is. Op een vette pirouette na dan. Op en neer gaan we op de baan en iedereen begint het door te krijgen: De truck is om de achterrem tot net voor het blokkeerpunt in te drukken. Als we het allemaal onder de knie hebben parkeren we de motor weer en gaan door naar het volgende gedeelte.

Voorrem
De instructeur stapt weer op de motor, gaat opnieuw 50 km per uur rijden en op de "sneeuw" gebruikt hij zijn voorrem zoals een ieder het zou doen in een normale situatie. Wat volgt zou zonder de zijwielen de nachtmerrie zijn van elke motorrijder: Het voorwiel schuift onderuit. De zijwielen laten een daarbij nog paar leuke bijkomstigheden zien. Ten eerste maakt links of rechts sturen tijdens het remmen niets uit, de motor schuift rechtdoor. Rem loslaten daarentegen (met genoeg snelheid) maakt dat de motor zijn spoor weer kiest en weer rechtop (met beide zijwielen in de lucht) gaat rijden. Ofwel: bij het tijdig loslaten van de voorrem is er "niets" aan de hand. Tot zover de "foute" run, de instructeur draait om en nadert voor de tweede maal. Op het witte gedeelte wordt rustig de voorrem ingeknepen en bij het minste gevoel van trouble wordt de remkracht iets verminderd. Het resultaat is een perfecte stilstand binnen een hele korte tijd, en dat op een ondergrond vergelijkbaar met sneeuw.

Onze beurt Opnieuw tijd om het zelf te proberen, opnieuw als laatste sluit ik aan in de rij van medecursisten. En daar gaat de eerste, vol op zijn plaat als de zijwieltjes er niet zaten. Één voor één gaan de anderen tot uiteindelijk ik aan de beurt ben. Even registreer ik ergens de angst van "kut, ik val", maar meteen pakken de zijwieltjes de zaken op en glijd ik stuurloos verder. Stuurloos ja want eigenwijs als ik ben probeer ik toch even te sturen. Van het witte afrijdend realiseer ik me dat ik de grens heb gevoeld, nu is het zaak om deze net niet te overschrijden. Zoals Simon elke keer in onze oren tettert: "Probeer die grens op te zoeken, nu is het nog veilig." Mijn tweede run gaat voor mijn gevoel goed. Ik denk "m netjes en snel stil te zetten, maar Simon moedigt me aan om toch de grens meer op te zoeken. Vol goede moed geef ik gas en op dat moment kom ik erachter dat het witte vlak inderdaad net sneeuw is, ik kom geen meter weg. Net als het remmen moet ook het gasgeven gedoseerd gebeuren. Na de nodige rempogingen hebben we het allemaal door en maken we ons op voor het laatste stadium op het witte vlak.

Beide remmen
Remmen met beide remmen; Simon legt uit wat de bedoeling is. Zorg dat je met beide remmen gelijkmatig remt zodat je netjes tot stilstand komt. Als de achterkant lichtjes uitbreekt maakt niet uit, blijf naar de horizon kijken. Opnieuw stapt de instructeur op de motor om het voor te doen. Jammer hij hoeft nou de foute dingen niet voor te doen, het enige wat we zien is een remactie op glad asfalt waar sommige motorrijders op een beetje slecht wegdek onder ideale omstandigheden een moord voor zouden doen.

Te snel
Voor we het weten zitten we weer op de motor om onze remkunsten te perfectioneren. Wat ik even van te voren de ervaren motorrijder zag doen doe ik nu ook. Remmen op een glad wegdek zonder te vallen elke keer remmen zover ik kan nooit helemaal de remdruk weg laten vallen om de vering ingedoken te houden. Verdomt het is me gelukt en als ik er nu over nadenk is het best simpel... dank zij de instructies die ik vooraf heb gekregen en niet te vergeten doordat er telkens op wordt gewezen wat je fout doet.

Fun
Dan komt het leuke nieuws van Simon, zie daar aan de linkerkant van de baan, kinderkopjes. Zie daar aan de rechterkant nat asfalt. Beide gaan we uitproberen, de kinderkopjes opnieuw met maximaal 50 km per uur (het is maar een kort stukje), aan de andere kant beginnen we met 60 km per uur, uit te breiden tot zo hard als je (en de CB) zelf kan. Tijd om te gaan rijden, eerst doet natuurlijk de instructeur het weer een keertje voor. Netjes stoppen op de kopjes en heel erg stel stoppen op het asfalt in vergelijking met de "sneeuwcondities" van voordien.

Kinderkopjes
Eerst de kopjes, netjes remmend is - in vergelijking met de sneeuw - een makkie, maar ik heb het idee dat mijn remweg nog korter moet kunnen. Ik geef gas, maak een ruime bocht en maak me op om met 60 km per uur me op het ‘natte asfalt’ te storten. Die 60 km/u is geen probleem, en rondje na rondje wordt de snelheid verhoogd. Uiteindelijk race ik volgas op de poortjes af als het misgaat. Ik ga onderuit, de zijwielen slaan op de grond en de motor glijdt op hoge snelheid door richting gebouw. Remmen los, en voor ik het weet zijn de twee (schrik)reactie seconden voorbij waarin ik me realiseer dat ik moet gaan remmen omdat het gebouw aan het eind schrikbarend dichterbij komt. Hijgend kom ik tot stilstand en dan realiseer ik me dat ik na de eerste schrik toch netjes heb afgeremd. Ik heb daar echter een veel grotere afstand voor gebruikt als de bedoeling was en opeens zit ik in gedachten terug in het theorielokaal van vanochtend, toen de droge stof over snelheid en werd verteld. Met heel belangrijk: de reactietijd van ongeveer 2 seconden, want deze reactietijd verdubbelt bijna je remafstand als je maar 10 km harder rijd. "s Ochtends droge stof, "s middags een pijnlijk feit. Na nog een run voor mijn eigen geestelijke gemoedrust stappen we af en lopen we richting gebouw voor een de volgende opgave.