Test: De '600cc' Supersports

Folembray... Bij aankomst bleek het al een leuk baantje te zijn. Geheel in stijl van hoe ik het me voorgesteld had: een of andere vermogende gek die een paar hectare bos heeft laten kappen en om zijn woonhuis heen een baantje heeft laten aanleggen. Hier zouden dan eindelijk de motoren de sporen kunnen krijgen die ze verdienen. Geen bagage meer, geen verkeer meer, slechts de motoren en de baan. Mochten sommige zaken er op de weg hiernaartoe nog niet helemaal duidelijk uitgefilterd zijn dan zou het hier allemaal tot in den treuren aan de tand gevoeld kunnen worden. Wat is immers beter voor een vergelijk dan zoveel mogelijk gelijke omstandigheden? Dus niet alleen het weer of de omgeving. Nee exact hetzelfde stuk weg, keer op keer op keer. Bijkomend voordeel is ook nog eens dat drie van de vier op dezelfde banden staan, wat nog weer variabelen wegneemt. Ideaal. Inmiddels hadden ook fotograaf René en Circuitman Leon Nap zich onder de verzamelde Testcrew geschaard. De motoren konden geprepareerd worden voor hun taak: zich van de beste kant laten zien. Een half woord over onze ervaringen onderweg, samen met een beetje voelen, waren voor Leon al meer dan genoeg om de motoren net dat tikje beter af te stellen dan ze waren. Zelfs statisch viel bij de Kawa al op dat deze wel eens hoge ogen kon gooien met het strakke rijwielgedeelte. De Yamaha daarentegen moest juist redelijk wat bijgeschroefd worden, zoals direct geschiedde.

Dat gespuis ook elke zondagochtend

Momenten later mocht het grut zich opmaken voor de eerste sessie van velen die dag. Eerst maar eens netjes een paar ronden warmrijden en oriënteren voordat alles uit de kast gehaald wordt. Niet geheel toevallig was ondergetekende op de CBR beland voor die eerste sessie, wat de gewenning toch net iets vereenvoudigde. Een van de eerste zaken die opvielen was vreemd genoeg niet de remmen of de vermogensafgifte, maar de versnellingsbak verhoudingen. Nou is het probleem bij zo'n eerste sessie (kleintje maar) dat je voor vergelijk vrij weinig kan, immers je hebt met de andere drie nog niet kunnen rijden, maar ja...dan maar de zaken die in het oog springen. W
Hee Nappie..alles goed!?br />
Alles dik in orde!e zijn immers aan het mierenneuken. De versnellingen van de Honda lagen op dit circuitje, in combinatie met de vermogenskromme best aardig; in de snelle knikken heuvelopwaarts viel een schakelpunt mooi gelijk met het omgooien van de motor...je moet er maar op letten. Die vermogenskromme deed me trouwens meer goed; van de vier mag de Honda nog het meest 'sterke' middengebied hebben, en (in vergelijk) dat ga je uiteindelijk toch voelen. Dat het vermogen op de piek iets afzwakt zorgt ervoor dat je voor het einde van het toerengebied al overschakelt en op de een of andere manier kwam dat op deze persoon ergens wel rustgevend over. In plaats van continu tegen de toerenbegrenzer aan te tikken, schakel je op eerbiedige afstand daarvoor reeds over, maar je weet tegelijkertijd wel dat je die overtoeren wel tot je beschikking hebt mocht het eens nodig zijn. Het geeft wat speelruimte en in combinatie met de leuke versnellingsverhoudingen kom je vanzelf op heel mooie schakelpunten uit. Hartstikke mooi, ook al vergeet je ergens toch dat de Honda het wel met het kleinste toerenbereik moet doen: 15.000 in plaats van 15.500 voor de overige drie. Die eerste sessie... Ho, stop. Dat is dus inmiddels wel heel erg veel eerste-persoons-verslaggeving. Vleugje sfeerimpressie erbij, al kan dat nog veel erger, geloof mij. Iets als ehm... Bij het gloren van de ochtend was de stilte oorverdovend. Enkele blaadjes vermaakten zich -met behulp van de vroege wind- al tuimelend over het deel van het circuit wat minder romantisch aangelegde types botweg 'startfinish' zouden noemen. Een vijftigtal meters verderop smeulde nog een haardvuur. Een geluid. Een tent werd langzaam open geritst en een hoofd werkte zich een weg naar buiten. De ogen klein, diepe plooien in het gezicht en...de mondhoeken omhoog en de tanden ontbloot. 'Zo, we gaan eens even fijn knallen vandaag! Rise and shine stelletje mietjes!' Het moeilijke van een échte sfeerimpressie is dat je het niet moet overdrijven, maar wel de lezer mee moet nemen in het verhaal, alsof hij of zij er bij staat. Hij moet het kunnen rúiken als het ware...maar zónder dat je conclusies trekt. Dat hoort de lezer zelf te doen namelijk...Uiteraard geef je wel alle relevante details om daar een beeld van te vormen, maar of iemand blij, chagrijnig of zwaar verdrietig is dient de conclusie van de lezer te zijn, niet van de schrijver.... Het staat dan ook veel dichter bij romantische tekst, want het perspectief bepaalt dat de auteur zelf niet meedoet. Een onzichtbare verteller dus...