Test: De '600cc' Supersports

<>

Zoals heel duidelijk te zien is heeft de Honda in eerste instantie de beste papieren; over het overgrote deel van het toerengebied liggen beide krommes ver boven die van de concurrentie. Kijk voorde grap eens tussen de 9000 en 10000 toeren, daar heeft de CBR zomaar een Kw of 7 voordeel ten opzichte van de Yamaha, en dat merk je. De koppelkromme geeft zelfs een nog groter verschil aan. Maar... Even duidelijk zichtbaar is dat de Honda er als eerste mee uitscheidt, en vanaf dat moment neemt de Kawasaki het over, en hoe. Overduidelijk is de Kawasaki heer en meester in de bovenste toerenregionen, precies daar waar je als racer de meeste tijd vertoeft. Vreemd genoeg is het piekvermogen van deze ZX-6 zelfs hoger dan dat van de eerder geteste, dus het verschil in gevoel kan daar niet aan liggen, integendeel. Het koppel is marginaal minder. Bij de Yamaha is het verschil in piekvermogen ietsje groter, het koppel is wederom nagenoeg hetzelfde. Alleen loopt de koppelkromme wel vele malen vlakker dan de vorige keer, en dat is waarschijnlijk de verklaring voor het gemis aan "boost" bij het accelereren. De Honda is dus zoals we inmiddels redelijk gewend zijn kampioen "bruikbaar vermogen" maar moet dat betalen met een gebrek aan piek en derhalve op het circuit een gevoel van niet kunnen bijhouden, terwijl de Kawasaki nogal dunnetjes aanvoelt totdat eindelijk het juiste toerental bereikt wordt en de motor doorzet in een eindspurt waar de rest geen antwoord op heeft. Die extra cc"s voordeel (die enkel de straatversie heeft) worden dus puur gebruikt voor het eindschot in plaats van de motor meer op straatgebruik te richten. Aan de andere kant zullen circuitdagrijders en Zomeravondcompetitie-deelnemers hier meer dan blij mee zijn.

Aan het eind van de dag rijdt een dappere strijder eenzaam huiswaarts...