Test: De '600cc' Supersports

En toch is het echt een klein fietsje

Nu wordt het echt spannend... waren de vorige pagina"s voorbeelden van verschillende disciplines, nu heb ik het ineens over een vórm. Bijna elke tekst is een monoloog touwens, behalve eventueel een interview, en dat zelfs alleen als een interview in "vraag-antwoord"-vorm geschreven wordt. Maar ach, het kindje moet een naam hebben.

Niet geheel onbelangrijk, d


it is immers het deel waar je het meest tegenaan kijkt: de cockpit. Nou is de afgelopen jaren het gemiddelde cockpitje wel een beetje uitgekristalliseerd en zeker bij supersports was het een beetje trend alles dezelfde 'optimale' layout mee te geven. Lang leve eigenwijsheid dan maar in deze, want juist dat optimum kan desondanks nog wel eens anders opgevat worden. Niet misschien qua nodige informatie, verdeling van analoge en digitale weergave of kleur van de tellerplaat, maar nog altijd wel wat betreft de plaats van de verschillende onderdelen. Tel daarbij zelfs enige mate van originaliteit en we hebben alsnog vier knap verschillende dashboardjes, waarvan dat van de Honda en de Kawasaki er in dit geval uitspringen, ieder aan een andere kant van het spectrum. Maar we beginnen nog even bij de andere twee. Beide zijn voorzien van een prominente toerenteller, zijdelings bijgestaan door een digitaal display met daarop de meest essentiële informatie in een oogopslag en de rest op aanvraag. De R6 heeft daarnaast nog een flink schakellampje, wat mits ingesteld zelfs het achterste puntje van je schedel nog wel verlicht. Het is eventjes iets anders dan het kleine (maar wel werkende) lichtpuntje in het dashboard van de Honda, welke ook tevens het meest uitgebreide van de vier is. Vreemd genoeg mag de ZX-6 het meest minimalistische dashboardje hebben, toch ben ik geneigd het klokkenspel van de Honda het meest 'racy' te vinden. En wel om de reden dat het van de vier het meest lijkt op van die volkomen digitale boordcomputers die je op GP en Superbike racers wel tegenkomt. En daarbij is bij de Honda dus ook ruimte genoeg om temperatuur, tripmeter en klokje een eigen plaats te geven in plaats van er tussen te moeten kiezen. Hoe anders is het bij Kawasaki dus. En hoe dramatisch is het uitgevoerd. Toegegeven, het is weer eens wat anders, maar o wat valt het tegen. Op een enkele escapade links en rechts na (ik meen dat de Yamaha Virago, Toyota Supra en nog een paar museumstukken het ooit ook poogden) was het Honda die met de SP1/2 weer eens een digitale toerenteller uit de kast haalde, en niet zonder véél commentaar. Honda is er dan ook weer vanaf gestapt. Dus wat denkt Kawasaki, dan doen wij het toch nog dunnetjes over? Goed, het mag weliswaar afleesbaar zijn. Het mag zelfs na gewenning nog best goed afleesbaar zijn. Maar ik wil zónder mijn ogen uit het ruitje te halen kunnen zien waar de teller staat, en vooralsnog heb je daar een naald voor nodig..Ook het instelbare lampje is niet sterk genoeg om het op te vangen, en dan wordt het dus toch moeilijk.

Zie je wel...groene scootertjes gaan écht harder!