Vergelijk: Aprilia Tuono versus Buell Lightning

Schoenlepelen

Zelfs een leek ziet aan de foto's alleen al hoe klein de motor is. Met een wielbasis van 1320 mm is hij zelfs nog 25 mm korter dan mijn 400tje. Toch zijn ze erin geslaagd niet alleen een compleet Harley blok erin te schoenlepelen, maar ook om het te laten aanvoelen als een volwassen motor. Oké bijna dan, maar anders dan een 400cc motor waar behalve Japanners en Italiaantjes welhaast niemand op zitten kan zonder te lijken op Obelix op een rolschaats. Bij de Lightning stap je op en rij je weg. Geen opvouwen of krampachtig doen, gewoon alsof je nooit wat anders gedaan hebt. Toch komt er, dankzij die ultrakorte wielbasis, ook een minder puntje bovendrijven. Vooral als je er nog niet aan gewend bent, en dus nog niet helemaal alles optimaal gecoördineerd uitvoert, kan bij een gecombineerde actie als remmen en een bocht insturen het gevoel ontstaan dat de motor over het voorwiel heen wil rijden. I 

k weet zo gauw even niet waar ik het mee vergelijken moet, maar het is duidelijk een gevolg van de geometrie; je remt, laat los, en doordat de motor vóór je toch al zo goed als afwezig is en daarbij dus nog eens korter wordt door het duiken van de voorkant, heb je dus echt het gevoel dat het hele zaakje zo kan omslaan. Het kan ook iets te maken hebben met het feit dat de rem zo verschrikkelijk opricht. Dit verschijnsel heeft me toch een paar keer overvallen, en natuurlijk juist op die momenten dat het nét even niet uitkwam. Je kent het wel; lekker vloeiende bocht, toch iets te enthousiast genomen, raak de rem alleen maar aan en knal! De hele fiets staat kaarsrecht op en is niet meer van plan iets aan zijn koers te doen. De oplossing is gelukkig eenvoudigweg platgooien; het ding heeft grondspeling zat, maar het vraagt wel even de aandacht. Maar goed; stel dus dat je er wél rekening mee houdt en je laat vervolgens de rem weer los... precies, dan duikt het hele zaakje dus gretig de bocht weer in. Maar dat is geen nadeel, toch?

Dat die rem zo opricht kan een nadeeltje zijn van de hele opstelling van de 375(!) mm schijf, maar dat is dan ook het enige. Dit remt zo verschrikkelijk af dat ik keer op keer ver voor het stoplicht al stilstond. Uiteraard na het achterwiel weer terug op de grond gezet te hebben… Blijf het gek vinden: ook de rem van de Aprilia was boven alle twijfel verheven, maar toch viel met deze rem nog een enorme berg meer lol te beleven. Je voelt gewoon precies wat er gebeurt en hebt ten allen tijde de mogelijkheid om te corrigeren, in tegenstelling tot de Tuono die toch meer en hard remt en vraagt om de nodige voorzichtigheid. Is dus wéér een bewijs van hoe goed dit concept werkt. Trouwens, al zou het niet eens zo verschrikkelijk goed werken, dan nog zou je het wel willen hebben, alleen maar omdat het zo ongelooflijk mooi is. Wat nou andere velgen kopen? Als elke standaard montage zo mooi zou zijn, zou de hele aftermarket industrie binnen no-time opgedoekt zijn. Enne... ooit een motor gehad waarbij je vanuit het zadel de staat van je remblokjes kan controleren? Als je dan toch op je knieën zit te kijken naar de mooie glimmend gepoetste velgen, kijk dan ook meteen even verder naar de andere details zoals de olietank/achtervork, de tankvuldop in het frame, het gekke achterspatbordje, de aandrukrol van de riemaandrijving tot zelfs de Buell-logootjes op de voetsteunen; het houdt maar niet op. Zelfs de koplampen en tellers zijn zodanig ontworpen dat ze nóg dichter tegen de vork aan gemonteerd konden worden, nou vraag ik je... Wat me wel leuk geleken had was als de heren ontwerpers nog wat meer gedaan hadden met dat aandrukrolletje. Dat draait dus achteruit en daardoor redelijk hard. Hadden ze nou die gaten erin niet zodanig kunnen ontwerpen dat er een mooie fluit uit kon komen? Hoeft niet al te hard, als het maar nét hoorbaar is. Lijkt me wel leuk als karakteristiek.. En als we dan toch aan het zeuren zijn; de knopjes op het stuur zijn ronduit lelijk. Het werkt allemaal wel en je kan ze ook gewoon blindelings vinden, maar een fiets als deze verdient wel beter dan die achterlijke vierkante schakelaartjes.

Iets verder naar achteren vinden we dan het belangrijkste onderdeel, de buddy. Niet alleen zal je het van hieruit allemaal moeten regelen, het is zo ongeveer ook het centrale punt waar alle gewichtsbesparing omheen is geconcentreerd. Misschien iets lager dan, maar ik zou niet eens gek opkijken als het zwaartepunt van de fiets mét berijder ineens heel erg dicht in de buurt van je stuitje zou liggen. Er is meer aan de hand met het zadel, want het draagt ook in ruime mate bij aan het geweldige gevoel van beheersbaarheid van de motor. Zoals je op de foto kan zien, loopt het een beetje hol. Dit heeft tot gevolg dat je niet alleen net wat meer in de motor zit, maar vooral het randje in je kont steunt je precies genoeg zodat je voelt dat je nooit wat kan gebeuren bij extreme acceleratie of -uiteraard- een wheeliepoging. Wat dan weer uitnodigt dit zo vaak mogelijk te proberen.

Voor die wheelies is het blok trouwens ook helemaal niet verkeerd gekozen. Je kan zeggen van het Harley-blok wat je wilt, maar wat hier in zit kan toch op zijn zachtst gezegd niet tegenvallen. Om te beginnen zit er uiteraard voldoende koppel in, wat dus lekker makkelijk is bij –op welke manier ook- accelereren. Wat echter bijzonderder is, is het gedrag bij on-Harley hoge toeren. Het loopt gewoon strak door, zonder aan te voelen alsof het allemaal kapot kan gaan. Misschien ligt het aan mijn (ouderwetse?) idee dat langeslagblokken niet hard door kunnen lopen, maar dan nog lijkt dit mij een heel goed in elkaar gezet blok. Voor een luchtgekoelde Amerikaanse Twin dan, want ik weet niet wat een V-Rod blok doet. Want dat willen we natuurlijk, een fiets met dergelijke moderne specificaties en dergelijke rijkwaliteiten verdient het gewoon.

Hoezo een Harley blok is met geen mogelijkheid de hoek om te krijgen?