Sneller het circuit rond: Les van de meesteres

De student, de docente en een groot wit bord. Just like old times

We schrijven zaterdag 27 augustus. De lokatie: het circuit van Zolder. De cursist: moi. De motor: Suzuki’s GSX-R 600 in Talent Cup-jas. En de docente: Gulsje Ayazalp. Voor wie haar nog niet kennen (en dat wordt alras moeilijker): Guls rijdt nu haar tweede volle jaar op het circuit en rijdt regelmatig harder dan een hoop mannen in de Supercup 1000, met een heel mannelijke CBR1000RR. We zijn te gast bij een vrij rijden circuitdag van Motorsportschool Holland, kortgezegd MSH, voor de gelegenheid eenmalig omgedoopt tot Motorsportschool InHolland. (mochten ze willen bij InHolland; zou wel gelijk het leerniveau een stuk omhoogbrengen. Maar wij willen niemand op ideeën brengen natuurlijk)  Dit betekent dat we zonder tussenkomst van marshalls of andere cursussen de gehele dag onze gang kunnen gaan. “Ik heb ook maar een whiteboard en wat stiften meegenomen. De zwarte is voor jou, de rode en groene neem ik”, aldus de juf. En nadat ik de eerste sessie voor mijn rekening neem om aan de motor te wennen en alles een beetje los en in te rijden (nieuwe banden, remblokjes en schijven, dat mag wel even) kan de les beginnen.

Dat begint uiteraard direct heel professioneel. “Wat denk je zelf nog te kunnen verbeteren en waar denk je dat je probleempunten liggen”?  Ai, confronterend. Beetje datgene wat je bij een sollicitatie liever niet wilt vertellen en wat je op een sociale website ook maar even ‘vergeet’ te melden. In de kroeg begin je ook niet gelijk met “Hoi, je ziet er goed uit. Ik laat onwijs zure scheten in bed”, toch? Het verschil is echter dat ik er zelf om gevraagd heb en Guls speciaal hiervoor naar Zolder is afgereisd. Dus daar gaan we dan. Naar eigen inzicht heb ik, als ik dan toch iets noemen moet, nog de meeste moeite met de Villeneuve chicane, alle keren dat ik op dit circuit gereden heb is dat nog de plek met de meest wisselvallige resultaten. Verder ben ik vooral nieuwsgierig naar hoe elke bocht genomen zou moeten worden, vergeleken met hoe ik het zelf doe, maar dat is meer iets wat in de loop van de dag aan bod zou kunnen komen; evenals de vraag hoe goed of slecht ik het in andermans ogen eigenlijk doe. “Dan beginnen we met de chicane. Hoe je ‘m ook neemt, de laatste bocht telt, dus daar moet je je uiteindelijk op richten. Dat is in die chicane de derde knik, eigenlijk de volgende dus. Er zit wel een klein stukje tussen de chicane en de Terlamen bocht, maar je neemt ze als één combinatie. Die rechter is het belangrijkst, die neem je om naar de volgende bocht te rijden. Er is ook veel verschil tussen een 600 zoals jij hebt en een 1000 zoals de mijne. Met een 1000 rij je hoekig en 600 vloeiend. Dat is het verschil. Niet dat ik hoekiger rij, maar je moet hoekiger rijden met een 1000. Je moet het snel omgooien; laat insturen, omgooien, hoek om, recht zetten (genoeg raakvlak op band -> vermogen aan kunnen) en vol op het gas. Een 600 kan veel vloeiender, daar is bochtensnelheid weer veel belangrijker bij. Dus eigenlijk kun je met een 600 vroeger insturen dan met een 1000. Als ik straks voor je rijd, is dat wel handig om te weten; jouw lijn is niet dezelfde als de mijne”. Leuk om te weten inderdaad en goed, we hebben weer wat geleerd dus met die informatie gaan we weer de baan op. Ik zal er eens goed op letten wat er wanneer en waar eventueel niet goed gaat.

'Geef jij nou eerst eens aan hoe jij denkt dat de juiste lijn ligt'

'Rustig, je moet wel binnen de lijntjes blijven hè'

Wat vooral opvalt tijdens die eerste twee sessies is de motor. Behalve een zeer welkom gevoel van herkenning en sowieso blijdschap weer eens op de GSX-R te kunnen rijden, vallen een aantal zaken op. Nou was al bekend dat de motor nogal wat nieuwe slijtagedelen gekregen had zijn het eigenlijk alleen de banden die gewenning vragen. Na de eerste sessie stukje bij beetje het hele loopvlak wat opgeruwd te hebben is is het wat vreemd elke volgende sessie de eerste ronde volgens mijn gevoel wat rond te glibberen. Zonder bandenwarmers zijn de banden uiteraard koud, maar aangezien bandenwarmers een ongekende luxe zijn is dat niks nieuws en tóch voelt het anders. Maar niet onoverkomelijk, met eenmaal een beetje warmte gaat het weer als vanouds. Tweede opvallende puntje is het idee al eerder met knie en later zelfs laars aan de grond te rijden dan gebruikelijk. Dat kan er natuurlijk op duiden dat de motor ongemerkt zo goed staat dat het een stuk makkelijker is dan anders (lees: de keren dat ik eerder met deze motor heb gereden dit jaar), maar het voelt alsof de hele motor lager is, zo makkelijk gaat het. Ten derde voelt de machine bijzonder fris en crispy aan; behalve het gewiebel in de eerste ronde is het een zeer scherp sturend apparaat. Dus toch maar eens een praatje maken met degene die de motor geprepareerd heeft, wat hij er allemaal aan heeft gedaan.

'Goed, dan is het nu mijn beurt. Dat doe je fout, daar zit je fout en daar gaat het mis' Keiharde tante, dit

'Dus kijk: als je nou hier dit doet, daar zus en daar...'