Sneller het circuit rond: Les van de meesteres

Nog net een stukje verder naar de muur dus

En dat is nog best lastig. Goed, op zich is het natuurlijk geen moeite om eens ergens anders op de baan te gaan rijden en de logica is duidelijk, maar zie het dan nog maar eens echt te doen. Weet ook wel waarom ik bij de eerste bocht altijd ruimte overlaat; daar scheer je als je het goed zou doen rakelings langs de pitmuur. Gelukkig is daar een hulpje voor. “Er staat een witte lijn op het asfalt, als je daar rechts van blijft, zit je goed”. Maar de chicane achter, had ik niet gedacht, die ging naar mijn idee best aardig. Nog meer opzij dus, en dan maar overdreven bewust. Het heeft ook wel z’n uitwerking, waar het voorheen al (naar mijn idee dan) vlot ging glibber ik er nu helemaal vlotjes doorheen. Kan ik gelijk Guls’ advies voor de heuvel ter harte nemen; nog meer naar rechts sturen. “Dan kun je bijna in een rechte lijn naar de Villeneuve rijden, dat scheelt weer sturen”.  En dat is geen gek idee, heuvelaf word je daar nogal op je motor gedrukt, wat het sturen nog net even wat zwaarder maakt. Tegelijkertijd probeer ik ook meer en meer op mijn houding te letten. Het hele deel onderaan, vanaf de eerste linker drie keer rechts is een snel en vloeiend stuk wat je onwijs snel kunt rijden als je maar heel bewust bezig bent. Dat betekent voor mij dus zowel de lijn als de houding. En het lijkt te werken, ik houd inderdaad een boel ruimte over terwijl het naar mijn gevoel ook nog eens een stuk harder gaat. Dus als ik nu progressie boek met rondetijden, kan het wel eens hier vandaan komen. Best bizar, dit is sowieso al het stuk wat ik het liefste rijd en uitgerekend hier laat ik kennelijk nog zo veel liggen.

Voor mijn gevoel hang ik er inmiddels als een aap naast, maar als het werkt, dan werkt het. En kennelijk werkt het. Achteraf gezien is dat misschien nog het meest te merken aan de grondspeling, de problemen die ik de eerste sessies had komen niet meer terug. Net als de vorige sessie wisselen Guls en ik om de paar ronden van plek; dan weer ik voorop om te analyseren wat ik doe, dan weer Guls voorop om te laten zien hoe het zóu moeten. En dat is verrekte leerzaam; getweën halen we meer en meer langzamere rijders in. Nog een bonusje: als je ziet hoe en waar een ander de iets tragere jongens inhaalt, kun je datzelfde trucje overnemen en zo glibberen we overal tussendoor naar hopelijk snellere rondetijden. Helaas voor ons is het voor een echt goede ronde net iets te druk, keer op keer rijdt er wel iemand in de weg. wel steeds op een andere plek, zodat elke bocht vaak genoeg wél goed aangesneden kan worden, maar tijden zeggen dus niet zoveel als zou kunnen. Veel duidelijker dan “wat onder de twee minuten” volgens Guls’ laptimer wordt het vandaag niet. “Volgende keer moet je maar in een snellere groep gaan rijden, dat gaat veel beter”. En dat is er weer eentje die ik in mijn zak steek;  de Motorsportschool had me namelijk ingedeeld in de groep “die ik altijd heb”. Een upgrade dus!

'Zo Burger, tijd voor je evaluatie. Ga maar even zitten'

Dan komt Guls voor de zoveelste keer voorbij en steekt heel resoluut een duim omhoog. Goed bezig! Misschien is dat nog wel het leukste. Ingehaald worden door een meisje zijn we wel overheen inmiddels, ingehaald worden met een bevestigende duim is iets heel anders. In één moeite door rijdt Guls vervolgens naar de GSX-R 1000 coureur die ons al een paar ronden lang net voor blijft. Voor mij blijkt hij vandaag nog net een maatje te groot; net als ik weer naar hem toe gestuurd heb draait hij bocht-uit het gas weer open, de onverlaat. Daar doe je op een 600je weinig tegen.
“Dat ging best prima zo, dacht ik”. Klinkt het als ik weer mijn bezwete helm afzet.  “Je rijdt al een stuk hoger tempo nu. Ik zie je zelfs van tijd tot tijd strepen trekken, ook een indicatie dat je goed bezig bent. Je lijnen en positie zijn al beter, alleen moet je nog wel wat vloeiender naar je instuurpunten rijden. Als je pas op het laatste moment naar rechts gaat heeft het natuurlijk niet zoveel zin”. Zit wat in, maar ik kan ter verdediging aangeven dat ik dat soms expres doe om die instuurpunten aan te houden, ongeacht wat er daarvoor gebeurt. Het wil nog wel eens voorkomen dat er nog een achterligger tussen zit. En mocht ik nog terugvallen in mijn oude gewoonte heb ik zo alsnog in ieder geval het instuurpunt goed.  “Ik moet zeggen dat ik het niet had verwacht aan het begin van de dag. Zo erg is het allemaal niet gesteld.  Maar als je het niet erg vindt ga ik nu toch even zelf een sessie rijden, even mijn eigen tempo rijden”. En weg is ze.  Vind ik het erg? Niet in het allerminst.

Echt een uitkomst, zo'n fotograaf