Test: Yamaha YZF R6

Stelden we in het begin nog dat deze R6 toch niet de mini-R1 was die iedereen had verwacht, al snel moesten we die mening bijstellen. Vanaf het eerste moment dat wij in staat waren deze motor flink de sporen te geven, liet de R6 duidelijk zien uit welk racehout hij is gesneden. De vermogensafgifte is een exacte kopie van die van zijn grote broer, met dien verstande dat het zich nu allemaal afspeelt binnen grenzen die voor ons stervelingen nog te bevatten zijn. De vermogensafgifte is net een tweetrapsraket. Onder de 5000 tpm voelt de motor (net als de R1) behoorlijk dood en tam aan maar daarboven begint het feest pas goed, met een sensationeel eindschot als verrassing zodra de toerenteller het cijfer 10 heeft gepasseerd (wederom: net als de R1). Dit is niet gewoon super, dit is sensationeel super.

Brutaal
Juist de manier waarop het vermogen wordt afgegeven maakt dat je al heel snel erg brutaal wordt met deze motor. Sterker nog, voor het eerst in mijn carrière is het mij gelukt om op vermogen een motor in de tweede! versnelling op het achterwiel te krijgen. En dat met "maar" 600cc! Onvoorstelbaar, zo mooi controleerbaar als de motor in de ketting gaat klimmen, als ware je Valentino Rossi himself bent. En dat doet natuurlijk ook wel iets met je. Want geef nou toe, wat is er mooier dan voor een verkeerslicht te staan met tegenover je een groepje supersports, voor de heren langs linksaf draaien, opschakelen naar twee en er vervolgens met een vette wheelie vandoor gaan. Ik kan je vertellen dat het bij ondergetekende in ieder geval heel erg lang duurde voordat die grijns van zijn gezicht was verdwenen.

In balans Zoals we al stelden: het was opmerkelijk hoe goed de balans van deze R6 is. De vering, die in het begin nogal soepel aanvoelde, bleek tijdens ons uitstapje in het Duitse Eiffelgebergte gewoon goed te zijn. Soepel genoeg om zonder problemen met een behoorlijk tempo over de hobbelige B-wegen te scheuren en strak genoeg om met tempo 200/knieaandegrond over de provinciale wegen te racen. En daarmee heeft Yamaha een schot in de roos, want hoe sportief ook neergezet, het blijven uiteindelijk motoren waarmee 95% van alle rijders enkel en alleen op de openbare weg zal rijden. Natuurlijk, op een circuit zal het vast en zeker een stukje stakker moeten, maar daarvoor is de hele zaak ook nog eens instelbaar.

Het stuurkarakter van de motor is, net als de vering, goed in balans. De motor stuurt ten alle tijden erg neutraal en bizar licht. Je hebt eerder het idee op een 250cc tweetakt onderweg te zijn dan op een "zware" viertakt. Om trouwens nog een vergelijk met de R1 te maken: ook deze R6 was op hetzelfde rubber als dat van zijn grote broer gezet, namelijk Michelin Pilot Powers. Ook dat heeft vast en zeker meegespeeld in het positieve vertrouwen dat de motor continue uitstraalde.

Sound of Silence
En dan het geluid. Ook daarin was deze motor een opvallende verschijning, maar dan juist tegengesteld van wat je zou verwachten. Persoonlijk ben ik altijd gecharmeerd van een vette schreeuwerige sound, maar deze R6 is alles behalve dat. Sterker nog, hij is zo fluisterstil dat je geeneens in de gaten hebt met een 120 Pk Supersport onderweg te zijn. En laat dát juist ditmaal in zijn voordeel werken, want juist dat stille maakt van deze R6 een wolf in schaapskleren. Rijd 8000 tpm en er is geen vuiltje aan de lucht. Geen motorblok dat begint te schreeuwen of janken, hij loopt gewoon alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Geef gas en de motor gaat er vandoor alsof je door een raket wordt gelanceerd. Natuurlijk, boven de 10.000 tpm komt er een mooie huil uit de uitlaat, maar netjes beschaafd. En juist dát maakt dat je met deze motor asociaal kunt scheuren zonder dat meteen die geitenwollen socialist met zijn wijsvinger naar zijn voorhoofd zit te gebaren.