Test: Harley-Davidson Street Rod vs. Triumph Street Twin

Hoe langer we erop rijden, hoe meer ik van mening ben dat hoe goed het idee in eerste instantie ook leek, deze twee motoren eigenlijk helemaal niet met elkaar te vergelijken zijn. Zo extreem als de Harley is, zo ‘distinguished’ is de Triumph en daar houdt het niet bij op. Ed zei het al, die Harley raak je maar niet over uitgepraat. Dat we uiteindelijk rollend van de lach 'niet uitgepraat' raken, het blijft 'niet uitgepraat'. Tikje V-Rod, dat achterlicht. Vandaar ook de naamEn dat is natuurlijk fantastisch, maar andersom geldt dat voor de Triumph ook. Want hoe eh... ‘snel klaar’ je ook bent over het ding, de Street Twin is daar juist supergoed in. En goed voor. Wil je een klassieke motor –maar dan met euro4-keurmerk, dan zit je met de Triumph helemaal spot on.  Over de rijeigenschappen ben je daarmee ook redelijk snel klaar, de Street Twin is niet de snelste, maar wel gewoon prima en helemaal ‘motor’. Zoals vroeger. Zoals je het zou verwachten: twee wielen en een stuur, dat kaliber. Je voelt je hier ook helemaal Steve McQueen op. Rechtop, gas rechts, koppeling links, simpel en recht voor z’n raap. En dat kun je van de Harley niet echt zeggen…. 

Want hoe verrassend de Harley ook mag zijn, hoeveel sneller dan de Triumph, of meer lol of wat ook, er is zóveel mee dat het nauwelijks valt samen te vatten. Dat heeft Ed ook al beschreven, het ‘wat de fuck’ gehalte als je erop stapt is niet van deze planeet. En dan ga je rijden en als je ‘m –en jezelf- genoeg tijd geeft kom je erachter dat je er bizar veel mee kunt. En kogelhard. Maar het is nou precies die eerste ‘wtf’ die het ‘m doet. Zou willekeurig welk ander merk zoiets neerzetten, dan was ’t direct neergesabeld en met een ‘doe maar opnieuw’ heel snel teruggegeven. Niet met de Harley. Tenminste, als je Ed Smits heet, want hij staat plotseling met hand en tand te verdedigen hoe goed, hoe origineel en hoe apart de twin wel niet is. En natuurlijk, ik zeg al, ook ik heb me een breuk gelachten op het ding. De motor heeft me echt enórm verrast en ik ben dan ook uiteindelijk volledig losgegaan op het ding.
Hetzelfde, maar toch anders. Harley profiteert van een dubbele schijf

Compleet anders, maar toch vergelijkbaar. Beide merken hebben hun eigen kenmerkende opstelling

Mooi gestileerd versus aangenaam klssiek Dat kan in dit geval en dat is een eerlijke pluim waard. Maar dat is ook meteen een beetje de keerzijde: het kán dus wel. Harley-Davidson laat zien dat ze motoren kunnen maken die én sturen, én remmen, én niet (nauwelijks) trillen, én van hun plek gaan, alles wat je van een ander merk vanzelfsprekend vindt. En dan verzieken ze dat door ‘m een zithouding te geven waarvan zelfs Dennis Hopper nog eerst even aan zijn snor draait. Hoe is het mógelijk. En dan gaat het nog verder he, want was dat het maar. Zo moet je bovenlijf en onderlijf apart beoordelen, dat zijn twee zithoudingen in één. En dan de voetsteunen, die nota bene schuin omlaag hangen. En niet gelijk staan, vanwege de uitlaat. Om dat dan weer te compenseren hebben ze in hun wijsheid een steuntje gemaakt op die uitlaat zodat je je voet wat beter neer kunt zetten en opnieuw: dat werkt wel, toegegeven. Maar het mocht niet nodig zijn in eerste instantie…. En bovendien: als je dan zo’n goed werkende oplossing bedenkt voor de rechterkant…. Waarom dan niet ook links!? Ander voorbeeld: bij de Honda Rebel zat Ed te balen dat er geen forward controls op zaten. Kan ik inkomen, dat zou best een goed idee zijn. Maar stel dat Honda dan zegt ‘oké, doen we. Krijg je aan de rechterkant één forward control’. Dat dus.

Verdorie, als Steve meer dan 35 kW had gehad, misschien was die film dan toch anders afgelopen!

De Street Rod is super verrassend. Maar je moet niet denken dat je op een doorsnee Harley stapt. Het ziet eruit als een Harley, het klinkt als een Harley, maar het blok loopt niet als een Harley. Dit ding moet op z’n donder krijgen. Toeren maken. Onwijs. Veel. Toeren maken. Want als je verwacht Maar het gaat erom dat je je cool vóelt. En ik voel me retecool. Zoals je ziet.dat er klappen uit komen, heb je het mis. Dit blok lóópt, niet normaal. Of nou ja, voor een Harley niet normaal. Bijzonder verrassend trekt ’t harder dan de Triumph, maar loopt ook veel langer door. De Street Twin kan dat bij lange na niet bijbenen en degene op de Amerikaan loopt dan ook zienderogen uit en niet zo’n beetje ook. Het is absoluut een nieuwe weg, een prestatie van jewelste en haalt ook zo het beste in je naar boven. Maar maalt de Triumph daar om? Niet in het allerminst.

Want stap op de Street Twin en je onthaast per direct. Of nou ja, dat hoeft niet, want het ding is nog rap zat, maar alleen het zitten al is van een totaal ander kaliber. Heerlijk luchtig, moeiteloos, voor de hand liggend, relaxed. Start ‘m en de paralleltwin ploft er lekker op los, geef meer gas en je voelt de verbrandingsslagen je supersmeuïg voortstuwen. Kan best zijn dat volgens Ed dit minder leeft dan een Kawasaki W800 in zijn beleving, maar die Kawa is er sowieso al niet eens meer. Exit. Jammer joh. De Triumph doet gewoon wat ‘ie doet en dat doet ‘ie goed. En dat is eigenlijk al alles, want zoals gezegd trekt de Easy Rider alle aandacht. Dáár raak je niet over uitgepraat. Dit ding wel en vooral in het bijzijn van z’n kameraad. Maar of dat erg is? Niet in het minst. Ik ging net even voor een boodschapje in de stad en pakte de Triumph. Geen zin in poespas, de motor ook niet, klare zaak.