Test: Harley-Davidson Street Rod vs. Triumph Street Twin

“Zeg, we hebben een Street Rod voor jullie klaarstaan, wanneer komen jullie ‘m ophalen?” Eén WhatsApp van Harley-Davidson – en het vooruitzicht op eindelijk mooi weer – is voldoende om tot actie over te gaan. De introductie van de Street Rod in het Zuid-Spaanse Marbella hadden we overgelaten aan onze Britse medewerker Alan Cathcart, die na een dagje sturen he-le-maal lyrisch was over de fiets. Meer snor, meer cowboyhoed, meer franjes... ik moet nog aan mn stijl werkenKwestie van té veel Sangria, of zouden de Amerikanen dan eindelijk het licht hebben gezien door een motor op de markt te zetten die weliswaar nog steeds z’n nukken heeft, maar waar wél mee te sturen valt. En hoe. Harley’s marketing en pr-medewerker, die vorig jaar nog bij dat Italiaanse merk uit Bologna werkzaam was, bezweert ons het laatste. “Echt, je zult verbaasd staan over de rij-kwaliteiten van deze fiets. De eerste Street 750 was best wel tam, maar met deze Street Rod heeft Harley-Davidson een enorme stap gezet. Ik denk dat we hiermee een ijzersterke naked in huis hebben voor een scherpe prijs, waarmee we klanten kunnen bereiken die eerder niet in de markt voor een Harley zouden zijn.”

Mooie woorden van Harley-Davidson, maar wat daartegenover gezet? Harley heeft de Street Rod weliswaar gepositioneerd als tegenhanger van motoren als de MT-07, SV650, Z650 en Monster 797, maar alle lyrische woorden van Alan C. ten spijt lijkt ons dat voor de Street Rod te hoog gegrepen. Maar wat dan? “Een Street Twin,” suggereert Vincent. “Is ook een no-nonsense naked, richt zich min of meer op dezelfde doelgroep en ligt ook wat prijs betreft in lijn met die Amerikaan.” Vooruit, 600 euro duurder dan, maar een kniesoor die daarover zeurt.” Bellen met Triumph Benelux in Alkmaar dan maar, die voor ons op dezelfde korte termijn wel een Street Twin beschikbaar heeft. Tenminste, als we ’t niet erg vinden om met 35 kW op pad te gaan, want de beschikbare demo is op 35 kW teruggetuned. En niet zonder reden: met de Street Twin richt Triumph zich op een nieuw en jong publiek dat nog maar net z’n Minder helm, meer blond en blauwe ogen, meer t-shirt... wordt een lange lijst zorijbewijs heeft en het (mogelijk) nog met een A2-restrictie moet doen. Aan Vincent om de Triumph in Alkmaar op te halen, ik meld me bij het Harley Center in Veghel waar de demo van de Benelux importeur voor ons klaarstaat.

“Wie in hemelsnaam heeft bedacht dat je zó op een motor moet zitten,” is het eerste dat in me opkomt zodra ik me op de Street Rod bij Harley-Davidson in Veghel heb genesteld. Direct gevolgd door een “en welke zot heeft dat goedgekeurd?” Nog maar amper het industriegebied verlaten en koers richting Maaskantje gezet voel ik me als een reumapatiënt die op yoga is gezet. Alsof je op een verlaagd toilet aan het poepen bent, zo laat zich de zit nog het best omschrijven. Het is met name de positie van de voetsteunen die in een zeer onnatuurlijke zit heeft geresulteerd. Het lage zadel en het heerlijk brede stuur, dat binnen handbereik zit, zorgen voor een ontspannen maar wel ‘klaar voor de aanval’ sprinter-zit, en met een set forward controls was het waarschijnlijk ook helemaal af geweest. Alleen zou ’t dan een cruiser zijn geweest en dat is wat Harley nou net niet wilde met de Street Rod. En dus zitten de voetsteunen waar je ze zou verwachten bij een (semi)sportieve naked, wat helemaal prima was geweest als ze de zadelhoogte zo rond de 800-815 mm hadden gezet. Alsof dat niet erg genoeg zat er ook nog een uitlaatsysteem in de weg, waardoor de rechtersteun wat hoger is gemonteerd.