Test: Harley-Davidson Street Rod vs. Triumph Street Twin

De provinciale weg richting ’s Hertogenbosch is weliswaar saai en vooral rechtdoor, maar dat geeft me wel de tijd om uit te vogelen hoe zo ontspannen mogelijk op de Street Rod te zitten. De rechtervoet zo ver mogelijk naar achteren zetten is al een enorme verbetering en dat hebben ze bij Harley ook ontdekt, Ed Smits. 51 jaar oud en Harleyfanaat. Heeft niks met elkaar te maken. Zegt 'ie.getuige de aan de bovenzijde van de uitlaat gemonteerde rubber steun die daar precies om die reden is geplaatst. Nog steeds zit het rechterbeen anders dan het linker, maar het voelt nu niet meer verkrampt en al snel ben ik er helemaal aan gewend.

Als niet veel later de eerste van veel rotondes zich aandoet ben ik zelfs aangenaam verrast met het gemak waarmee de dubbele chicane, excuus… rotonde kan worden genomen. Licht en neutraal en geeft daarbij zoveel vertrouwen dat nog voor het weer rechtuit gaat beide voetsteunen al over het asfalt hebben geschraapt. De 749 cc V-Twin heeft weliswaar niet die enorme klappen van onderuit waar Harley al sinds mensenheugenis om wordt geroemd, maar voor een middenklasse naked gaat de Street Rod toch behoorlijk van z’n plek.
Laat Harley maar schuiven als het op uiterlijk aankomt. Het lakwerk is echt gaaf

Tuurlijk, het kan nog beter als je zou willen. Maar daar is de accessoiregids voor.  Onthoud dat dit 'nog maar' de standaarduitvoering is

Leuk verzonnen, maar die 'chef voetsteunen' mag nog even wachten op z'n vaste aanstelling En niet alleen voor een middenklasse naked, trap de Street Rod op z’n staart en menig pk-kanon dat bij een stoplicht het onderspit zal moeten delven. Honderdtachtig kilometer per uur op de klassieke ronde klok met klein ingebouwd digitaal display wijst de tellernaald sneller aan dan je erg in hebt.

En dat is niet het enige waarmee de Street Rod aangenaam verrast. Het kleine schermpje om de koplamp houdt me op de snelweg verrassend goed uit de wind waardoor je met tempo 140 ook nog prima zit, maar de grootste verrassing komt pas als na een kwartiertje vanaf de snelweg de Lekdijk wordt opgestuurd en de Street Rod als een hongerige beer die twee weken op rantsoen heeft gestaan de bochten als zoete broodjes opvreet. Vergezeld door het geluid van over het asfalt schrapende voetsteunen wordt de dijk, die er rond dit tijdstip heerlijk verlaten bijligt, afgeragd in een tempo dat niet onderdoet voor menig sportiever alternatief. De vering is sportief maar net té om oncomfortabel over hobbels te zijn, het rijwielgedeelte is ook in snelle bochten gewoon strak en de remmen verloochenen hun Italiaanse afkomst duidelijk niet. Aan de buitenzijde mag een mooi Harley logo zijn aangebracht, maar de tweezuiger remklauw komt mooi uit huize Brembo en dat is goed te merken. Het enige dat kan worden aangemerkt is dat de hendels niet instelbaar zijn en dat de vrije slag aan de ruime kant is, maar vertragen gaat als de brandweer en ook het ABS stelt zeker niet teleur.