Test: Moto Morini Granpasso 1200

Gezinsuitbreiding

Het nieuwe Moto Morini beperkte zijn gamma tot dusver tot een reeks nakeds waarvan de Corsaro als eerste op het toneel verscheen. Er volgde een Avio, een Veloce, een Competitione en een 9,5. Maar men moet in de buitenwijk van Bologna ongetwijfeld gedacht hebben dat er meer mogelijk is met zo'n blok. Tijdens ons fabrieksbezoek in 2006 wilde men niet bevestigen of er aan een sportmotor c.q. superbike werd gewerkt, maar dat is nu dus wel het geval, zij het geen superbike maar een versie met tophalf. Wat wij niet wisten, is dat er toen al werd gewerkt aan deze dikke allroad. En waarom niet. De basis had men in huis en er hoefde, naast een andere mapping, in feite alleen een ander pak omheen. Dat zoiets dan weer wat makkelijker gezegd is dan gedaan spreekt voor zich.

Designbureau Marabese, óók uit Italië - Milaan - tekende voor het nieuwe pak, zoals zij dat ook deden bij de Moto Guzzi Stelvio. En een mooi Italiaans (maat-)pak is het! Totaal anders dan de Stelvio maar beiden mogen gezien worden. Zeker in de witte variant met rood frame is de Granpasso een frisse verschijning. Wat direct in het oog springt is de eigenzinnige voorkant met twee projector koplampen (die eeen puist lichte geven!) met daaronder een op de GS lijkende 'snavel'. Aan de achterzijde is het kontje ook al zo strak vormgegeven met de knippers er in verwerkt, á la GSX-R1000. De rode versie is enigzins chique te noemen terwijl de grijze, eh, nou ja..gewoon niet mooi is. Maar smaken verschillen.

Vorig jaar stond er op de Motorbeurs in Utrecht een pré-produktiemodel, waarvan sommige onderdelen nog in hout uitgevoerd waren, maar die lijnen zijn in de maanden daarna niet veranderd, slechts licht aangepast. En waarom zouden ze ook? Het lijnenspel is ook bij deze Italiaan weer van een hoog niveau en zeker in de rood-witte kleurstelling ziet de Granpasso er beeldschoon uit. Het rode buizenframe in combinatie met het wit van de tank, kontje en voorspatbord en het zwart van het blok en de - gespaakte - velgen doen het goed op je netvlies. Ook op de verdere 'aankleding' werd niet bezuinigd. Excel velgen (gespaakt), Marzocchi voorvork (50mm), Öhlins monoshock en Brembo remmen maken het plaatje compleet. Het geheel nodigt uit om te rijden en dat deden we dan ook. Niet tijdens een introductie, want die is er niet geweest, maar gewoon lekker in eigen land met nachttemperaturen onder nul en overdag winterse buien.Yieeehah!

Maar eerst opstappen, en dan valt ineens op hoe hoog dit apparaat is! Met mijn lengte van om en nabij de 176cm lukt het niet om met beide ballen van de voet (heet dat een voetbal?) de grond te raken. Slechts met mijn tenen lukt dat, maar een lager zadel (830mm) zou inmiddels leverbaar moeten zijn. De 870mm hoge zit vereist dus lange(-re) benen maar eenmaal gezeten op de Granpasso kun je maar één ding concluderen, de zit is riant en geeft je een gevoel van controle. En bij dat gevoel blijft het niet want met het brede stuur in je knuisten héb je dat ook. Het zadel - smal aan de voorkant - sluit prima aan op de tank die eveneens lekker smal is gehouden ter hoogte van je dijen/knieën, waardoor je benen goed aansluiten. Dit, in combinatie met een prettige afstand tot de voetsteunen, maakt dat je het lang, behoorlijk lang kunt uithouden op de Granpasso. Na een druk op de startknop - die je net als bij de Corsaro niet ingedrukt hoeft te houden, altijd leuk voor omstanders - komt de grote V-twin wat aarzelend maar resoluut tot leven. En leven zit er in dit blok, een korte draai aan het gas doet direct vermoeden dat dáár niet op werd bezuinigd!