Test: BMW K1200R Sport

Knuffelbaar

MMMMMMMMMMMMMmmmmmmmmmmmmmmjeeeeeeoooooouuuuuuuuuuwwwwww.......

Met zomers als de huidige is het soms nog verrekte aangenaam dat sommige motoren zijn uitgevoerd met iets gezapigs als handvatverwarming… laat die uitslovers van HP maar schuiven met hun wasbordjes en té kunstmatig gezonde teint; in de ‘normale’ wereld is bekend dat vrouwen maar wat vaak een oogje dichtknijpen als je toevallig géén afgetraind sixpackje hebt, of wat zwaar behaard bent….of in slaap valt op de bank. Ben je ineens ‘knuffelbaar’. Zolang je wél af en toe het vuil buitenzet, of mee boodschappen doet. En eerst behulpzaam haar autootje weer aan de praat krijgt. Natúúrlijk lach je daarover bij je vrienden, dat weet zij ook wel.
Dus al geef je nóg zoveel af op futuristische en in eerste instantie overbodig lijkende foefjes en extra’s; motorrijders zijn soms net vrouwen: stiekem is het wél lekker. En als het dan zo koud en mistig is als deze Hemelvaartsdag, dan is het dus stiekem tóch wel lekker dat je aan het eind van de rit nog steeds gevoel in je vingers hebt. Daarnaast valt een groot deel van de waslijst ter ere aan de elektronica, die naarmate ze meer weer kunnen geven gelukkig niet zwaarder hoeven worden… zo heb je bij een clubrace dus ineens best veel aan een (accurate) teruglopende benzinemeter.
En los daarvan; K is toch wel vooruit te branden. Niet voor niets heeft BMW nog niet eens zo gek lang geleden de 1200 R cup op nietsvermoedende racefans losgelaten. En hárd dat die dingen gingen…

Links, naast de neusgaten, haalt de machine zijn adem. Dat is nou Duitse logica. 

Het lijkt misschien een herhaling, maar met de familie K heeft BMW een regelrechte bom op straat gezet. Kost effe wat moeite, maar dan heb je ook wat. Verplaats je in het beeld wat de ontwerpers voor ogen hadden en je kunt je iets voorstellen waarom juist K enkel een jiffy heeft terwijl een telg van willekeurig welke andere familie, bij minder gewicht, gewoon voorzien is van een middenbok. Eigenlijk mag je ze niet vergelijken; K is gewoon een klasse apart. Je zet een sumoworstelaar ook niet tegen een badmintonspeler. Zoiets doe je gewoon niet. En tóch zijn het allebei topsporters. Dat is een beetje de analogie die je hier moet hanteren; K mag dan fors aan het gewicht zijn, dat betekent niet dat hij maar over zich heen laat lopen; integendeel. Het trainingsprogramma en dieet van K is erop gericht altijd en overal zo veel mogelijk kracht te kunnen zetten. Niet eens noodzakelijk pieken op een eigen eenzame hoogte, daar zijn anderen nóg beter in, maar juist het leveren van bakken vol brute, haast eindeloze ladingen vermogen. Maak er een turbodiesel van, vergelijk ‘m met een oceaanreus, een dokwerker, een Highlander. Of, dichter bij huis, een serveerster bij de Oktoberfesten. Niet super afgetraind, maar wel allemachtig krachtig.

Met 1200 cc aan boord mag je ook wel wat verwachten natuurlijk, en het blauwwitte logo belooft daarbij ook het een en ander. In de praktijk komt dat op je over als een onafgebroken golf van vermogen. Wat BMW weet, en dus ook heeft uitgebuit, is dat enerzijds de forse cilinderinhoud zorg draagt voor koppel en vermogen onderin, de viercilinderopstelling anderzijds verantwoordelijk is voor een eindeloos toerenbereik én een hoog topvermogen. Als gevolg loopt de kromme dus ongelofelijk lineair, pieken doet K liever niet aan. Maar in plaats van tam aan te voelen of een eindschot te missen, blijft de overvloed aan trekkracht die je laag in toeren al hebt, aan één stuk doordenderen.

Dat K lang is, is bekend. De foto’s laten dat ook eens te meer zien, en het is sowieso exact als bij de anderen, daar is niets aan veranderd. Oftewel, dankzij het tevens ongewijzigde Duolever systeem is K wonderwel de hoek om te krijgen. Zo goed zelfs dat je er schik in zou krijgen…en dan begint het pas. Tien tegen één dat het ding meer aankan dan je als jockey zou denken…voornamelijk omdat de indruk van ‘een stevige hellingshoek’ nog niet in de buurt komt van de werkelijkheid…en je dus bij een fotosessie redelijk teleurgesteld uitkomt omdat het spectaculairder overkomt dan het werkelijk is… In feite is dat ook een pluspunt: je hebt altijd over, en ben je eenmaal gewend dan kan het altijd harder en platter. En daar ga je je naar gedragen….hoezo stoffig imago?

Hulp hierbij is trouwens het ESA systeem. Ook dat kennen we al; met een druk op de knop is de setting van de vering te veranderen van ‘comfort’ via ‘normaal’ naar ‘sport’…en het werkt écht. Zet ‘m strakker en je voelt dat hij alles een beetje aantrekt, lichtvoetiger wordt (en straffer, maar dat betekent ook ”meer feedback”) en…vlotter begint te sturen. Naar verhouding tot de wielbasis zelfs érg vlot, zo waren alle testers eens. Alsof je er met die knop een halve meter tussenuit haalt…dát zou nog eens wat zijn! Evengoed is de wielbasis er wel debet aan dat K ten allen tijde zo strak als een trainingspak in de nineties zijn lijn blijft volgen. Op plaatsen waar andere motoren het te kwaad krijgen met hun circuitafstelling en duidelijk stukjes over beginnen te slaan blijft K stoïcijns als een exocetraket voortboenderen. Is Bahnburnen je ding, dan is K je vriend.

Met een foto als deze kun je dus echt niet aankomen met 'dus ik kom daar die bocht door.'