Test: Ducati Paul Smart 1000LE

Flitsende loomheid

Uitdagend staat een stel fraai omhoog wijzende open megafoon uitlaten ons aan te staren. Compleet met CE-keur stempel, maar desondanks geheel open en gefabriceerd bij “Ducati hofleverancier” Termignoni. 1000cc zwaar, twee cilinder open uitlaatgeweld. Het kon slechter. Wwwhaaaaaaaap, Wwroooaam, schreeuwen de Termi's vreugdevol uit als de Paul Smart door Sander van Ducati North Europe liefdevol tot leven wordt gewekt. Hm…nog eens…Wwrroooeem! Zit wel goed met de gasrespons zo te horen. De twin komt tot rust en staat stationair te brabbelen. Wachtend op wat komen gaat..

Guido Brasletti
Zodra ik vol verwachting plaats neem op het zilvergrijze “caféracer” zitje blijken de verwachtingen anders te zijn dan van te voren gedacht. Het zitje voelt zowaar redelijk zacht aan en lijkt comfort te bieden. Als ik even later de clipons vastgrijp laat de ware Smart zich zien. Een caferacer pur sang: JoeBar-reet naar achter, armen ver naar voren, buik op de tank. Dus toch, nu nog met de helm “posing style” ultralaag achter het kuipruitje en de houding lijkt gevonden. We zijn op weg.

Wwwhhaoaoap..WWWrooaam. Maak je borst maar nat Joe-Bar team, Guido Brasletti en consorten kunnen wel inpakken. Hier komt de Smart1000 in al zijn bulderende glorie. Op zoek naar zijn eigen stripverhaal dat zich zeer helaas de eerste 200 kilometer zal afspelen temidden van talloze koekblikridders op overvol Nederlands asfalt. Van vrij baan is geen sprake voorlopig. GAAAAAAAAaaazzzzzzzzz blijft nog even achterwege.

Comfort - sportiviteit
De smart is tegenstrijdig compromisloos als het ware. Een contradictie van zijn eigen. Het uiterlijk beloofd een caféracer met de bijbehorende zithouding, en dat klopt. De zithouding op de paul smart replica is genadeloos sportief, goed voor je onderarmspieren maar tegelijkertijd ook verrassend vriendelijk voor je zitvlak. Het zitje biedt comfort, de clipons sportiviteit. Opvallend is de hoeveelheid windbescherming die de “halve topkuip” van de motor te bieden heeft, zeer zeker niet verkeerd.

Qua stuurgedrag wort al snel duidelijk dat de Smart een hardloper is die het moet hebben van lange vloeiende bochten. Het flitsende korte bochtenwerk hoeft zeker niet te worden geschuwd maar de motor laat overduidelijk merken waar zijn voorkeur ligt. Alsof je bijvoorbeeld met een ZZR1400 aan het rijden bent, zo loom laat de motor zich op het korte werk sturen. Stuurt prima, dat moet gezegd worden, maar de aard van frame, de geometrie en vering geven duidelijk de voorkeur aan hogere snelheden en vloeiende bochten.

Geholpen door de Öhlins vering lijkt het welbekende Trellis buizenframe zeer weinig moeite te hebben met datgene dat de berijder in petto heeft. Voortgestuwd door de luchtgekoelde L-twin kan het frame het allemaal hebben. Ook hier trouwens weer een duidelijke opmerking dat de Smart strak asfalt verkiest boven kwalitatief minder asfalt. Althans de berijder in ieder geval. Slecht hobbelig asfalt in combinatie met een sportieve rijstijl en de Paul Smart 1000 Replica lijden onvermijdelijk tot een stel vermoeide polsen en onderarmen.

Vering
Over de Öhlins vering kunnen we in feite kort en zakelijk zijn: bewezen kwaliteit. De in de Paul Smart gebruikte UPSD voorvork is onder normale omstandigheden ruim voldoende op zijn taak berekend, maar onder extreme omstandigheden (extreem remmen op slecht asfalt) kwamen we al snel aan het einde van de veerweg. Normaliter snel aan te passen door de fiets iets meer veervoorspanning te geven, maar omdat volgens ons het stuurgedrag van de motorfiets geen baat zou hebben bij een hogere rijhoogte aan de voorzijde (en de fiets op datzelfde asfalt bij uitaccelereren al erg licht aan de voorzijde werd) wijzigden we niets en namen we die enkele keer dat de voorvork door extreem laat en hard remmen “outbottemde” maar voor lief. En de achtershock? In een woord...Subliem! Comfort biedend en tegelijkertijd in staat om oneffenheden snel te absorberen en garant te staan voor wat je van een Öhlins shock in een sportieve motorfiets mag verwachten.

Je kunt dan ook stellen dat wanneer je er een sportieve rijstijl op nahoudt je de Smart daar een groot plezier mee doet. Geef de motorfiets de ruimte, zoek snel, strak asfalt met ruim bochtenwerk op en de motorfiets zal je belonen met meer dan uitstekende rij- en stuureigenschappen. Ga je echter de uitdaging van snel kort bochtenwerk op hobbelig asfalt aan dan zal het stugge rijwielgedeelte en de sportieve zithouding op den duur zijn tol gaan eisen in de vorm van een vermoeide berijder.

Remmerij..
We riepen het al voorzichtig. Brembo’s aan boord van de Smart. Remmen zoals we ook terugvinden op de Multistrada en diverse Monstro's. Niet bepaald het deftigste materiaal dat de firma Brembo in huis heeft qua “bling gehalte” maar desondanks wel goed functionerend. De Paul Smart Replica remt goed, onder alle omstandigheden. Voldoende vertraging, voldoende “gevoel” in de handle, voldoende feedback en voldoende doseerbaarheid. Wat dat aangaat dus niets mis met de voorremmen.

De achterrem daarentegen, daar kunnen we erg kort over zijn: daar was amper iets van vertraging merkbaar. Hard doortrappen leverde slechts minimale vertraging op, maar dan moest je wel hard trappen. De achterrem aantikken zoals we normaal deden leverde nul-komma-nul vertraging op. Nu zijn achterremmen bij dit soort motoren niet echt een halsbrekende zaak (vaak genoeg gebruik je de achterrem geeneens) maar toch. Wederom, voor de toch niet geringe bak met euro's die deze motor moet opbrengen zou een functionerende achterrem wel zo aardig zijn.