LCVM bergtraining, bochten rijden op niveau.

Autobahn

Vrijdagochtend rijd ik mijn motor, een Aprilia Tuono, het oermodel, de parkeerplaats op van de laatste benzinepomp aan de A12, de afgesproken verzamelplek. Achter de pomp staat een  groep motorrijders, sommige met een geel hesje. Dit kan niet missen. Na een verhelderende koffie en voorstelrondje gaan we gelijk de weg op. Der autobahn dient zich na een kleine minuut al aan en het tempo gaat van standje Nederland naar standje Duitsland. Prima. Helaas staat het Duitse wegenstelsel bekend om 2 dingen, het ontbreken van de snelheidslimiet en de megafiles, waarvan de eerste zich al snel aandient. En het tussen de auto’s door rijden wordt hier niet gewaardeerd. Met een aantal deelnemers en een instructeur proppen wij ons dus tussen 2 auto’s en kruipen voorwaarts. Op de Tuono een echte straf. Onder de 3000 toeren wil de motor vooral bokken, dus dat betekent rijden met slippende koppeling. De koppelingshendel werkt zwaar, maar tijdens normaal rijden staat dit het rijplezier niet in de weg. Een uur lang achter elkaar het koppelingshendel inknijpen, laten vieren en weer inknijpen is echter zo zwaar dat zelfs 'Fransje de arm' uit Joe Speedboot hier een uitdaging in zou vinden. Scheldend en met een verkrampte hand stuiter ik op de Aprilia Dondersteen voort. Als de file zich oplost is de afslag al in zicht. We duiken gelijk een rustige B weg op en de koppeling kan eindelijk worden gelost. De Tuono en zijn berijder schreeuwen van genot.

Daar boven op die berg…

Na een korte rit komen we boven op een de berg(je) aan bij Hotel Taunisblick in het kleine plaatsje Hömberg. Tijd voor ontspanning, lunch en een korte instructie, want na de lunch gaan we gelijk de motor weer op voor het eerste trainingsgedeelte, de groepsrit.

De instructie annex welkom wordt gedaan door John Bruins, de organisator van de bergtrainingen. John is een enthousiaste, aimabele en vlug pratende man met een Amsterdams accent. Tijdens het praatje wordt al snel duidelijk dat zijn passie ligt bij motoren, pk’s en snelheid, maar ook bij veiligheid. Het bevorderen van de actieve veiligheid door techniek en rijvaardigheid is het doel van deze training, naast plezier, lekker eten en een kort, maar krachtig vakantiegevoel. Om deze veiligheid te garanderen worden alle deelnemers tijdens de groepsrit, de eerste rit van de training gescreend op niveau en techniek door de instructeurs. Niet op snelheid wordt er voor het begin van de rit nog even benadrukt.

…daar rijdt een sliert

Als iedereen zich na de lunch weer in z’n lederhosen heeft gehesen is het tijd om te vertrekken. In een lange sliert rijdt de deelnemersgroep plus instructeurs de berg af. Het uitzicht over de voortbewegende motopolonaise en de hoogstaande zon zorgen voor een instant vakantiegevoel. Net de Nederlandse hectiek achtergelaten en nu al helemaal weg. Toch zorgt de oplopende temperatuur niet voor een hoger tempo. Het rijden in een grote groep bevordert de snelheid sowieso niet en de instructeurs houden bewust het tempo eruit. Op zich geen probleem, maar op het bochtige parcours zorgt dit ervoor dat ik de Aprilia vooral in z’n één moet rijden. Het bokkige karakter van de fiets en het aan/uit gevoel dat vooral in de eerste gang nadrukkelijk aanwezig is maakt de rit er niet comfortabeler op. En op een gegeven moment begint het toch te jeuken. Kijk dat asfalt! Kijk die zon! Open dat gas! Ook een medecursist voor me op een BMW GS zie ik regelmatig inhouden om even afstand te creëren voor een kleine spurt. Ik doe met ‘m mee, maar echt leuker wordt het er niet op. Dat ik niet de enige ben met een need voor speed is duidelijk.

Op een gegeven moment stopt de sliert op een groot parkeerterrein dat zo te zien wordt gebruikt door rustende truckers. Hier wordt ons gevraagd te laten zien wat we nog weten van de speciale verrichtingen. Iedereen moet constant en vloeiend een aantal nauwe cirkels rond een instructeur rijden. En dit biedt een vermakelijk gezicht. Waar de één met twee vingers in zijn neus een paar rondjes doet zie je de andere hortend en stotend een aanslag op de instructeur plegen. Als ik aan de beurt ben krijg ik het toch even warm. Want zoals nu wel duidelijk is, is de oer Tuono niet gemaakt voor kleine langzame bochtjes. Niet door het motorkarakter en niet door de minimale stuuruitslag. En afgaan (of afslaan) voor een grote groep… liever niet. Gelukkig gaat het me goed af en word ik al snel weggewuifd. Volgende!