LCVM bergtraining, bochten rijden op niveau.

Theorie

Nadat de groepsrit is afgelopen en we allemaal weer terug bij het hotel zijn is het tijd voor ontspanning. Het leer maakt plaats voor een korte broek en slippers, het zweet voor bier. Na een aangenaam diner (Bruins vindt goed eten een zeer belangrijk onderdeel van de training) en nog een paar zorgvuldig getapte biertjes is het tijd voor de theorieles. Theorie!? Dat heb ik toch al een keer gehaald? Ja, maar toch… theorie. Volgens het LCVM is goed kunnen motorrijden een combinatie van techniek en wetenschap, de wetenschap van de bocht wel te verstaan. Want wat op de Nederlandse weg geldt, geldt nog meer in de bergen: een goede plek op de weg is essentieel, zowel voor de snelheid als de veiligheid. En aangezien je in een betere haarspeldbocht ongeveer vier keer van plek veranderd wordt er hier veel aandacht aan besteed. Volgens sommige deelnemers teveel, lijkt wel, als ik naast me iemand in slaap zie vallen. Het is ook al laat, de dag was lang, tijd om tussen de wol te kruipen.

Ook al ben ik moe, het lukt me niet om in slaap te vallen. Ik probeer van alles te tellen, van schapen tot Duitse herdershonden, maar niks werkt. Als ik wakker wordt van de wekker moet ik tot de conclusie komen dat dieren tellen niet werkt, maar dat ik toch in slaap ben gevallen. Erg fit voel ik me echter niet, dan maar een flinke bak koffie. Na het ook uitstekende en uitgebreide ontbijt voel ik me gelukkig een stuk fitter. Tijd om te rijden. De grote groep is verdeeld in 5 kleine groepen, elke groep met een bepaald niveau, van langzaam tot snel. Ik zit in de snelste groep… Normaal zou ik dat goed nieuws vinden, maar vandaag? We zullen het zien.

Genieten

Na een korte instructie van onze instructeur, Gerwin Batten, gaan we de weg op. Elke cursist moet om de beurt voorrijden en de door John Bruins gemaakte route volgen. Ik mag als eerste voorrijden en besluit het rustig aan de doen. De slechte nacht en de koude banden nodigen wat mij betreft nog niet uit tot serieus gas geven.

Gelukkig staat de zon al hoog aan de hemel wat een positief effect op de warmte van lijf en banden heeft. Ik begin me lekker te voelen. De omgeving is prachtig, het asfalt schoon en op de weg is het niet druk.

Ik voer het tempo op en heb er zin in. De Aprilia voelt zich hier thuis. Voornamelijk in z’n twee rijdend houd ik het toerenteller tussen de 5000 en 8000 toeren. Hier voelt de motor het best aan en reageert hij soepel en direct op het gas. Brullend verslindt de Tuono bocht na bocht. Hier is deze motor voor gemaakt. Kortom, genieten! Voordat ik het weet is mijn ‘sessie’ al voorbij en krijg ik commentaar van de instructeur. Wat ‘m opviel was dat ik weinig in m’n spiegels kijk, iets te snel de bocht induik en dat het tempo wel iets hoger kan. Verder vindt hij het er redelijk uitzien en wil hij de dag mild beginnen. De echte kritiek komt dus nog…

Als laatste voorrijder moet ik achteraan sluiten en is het tijd voor de volgende. Naarmate de tijd vordert gaat ook het tempo omhoog. Achteraan moet ik iets meer bijzetten om de groep te volgen, maar het gaat allemaal soepel. Als er een gaatje valt draai ik het gas van de 1 liter V-twin open en voor ik het weet moet ik weer remmen wat met de dubbele 320 mm’s en vierzuiger Brembo remklauwen nooit een probleem is op deze fiets. Toch merk ik dat ik vooral in onoverzichtelijke bochten wat krampachtig op m’n motor zit. Het hoeft niet veel harder gaan wat mij betreft. Dat een cursist met een nieuwe BMW GS, waar ik gisteren ook al achter reed, hier anders over denkt blijkt als hij na de lunch voor mag rijden. Het tempo verschil is opmerkelijk. Wat gaat hij erop zeg! Lichtelijk verbaasd over het kunnen van de Beierse All-road en zijn bestuurder probeer ik het tempo bij te houden. Het lukt, maar vraag niet hoe. Dit valt in de categorie hakken en zagen, terwijl de GS als een zwaluw door de bochten glijdt. Hmmh… is dit wel mijn groep?