LCVM bergtraining, bochten rijden op niveau.

Time flies…

Voordat ik het door heb is de laatste cursusdag alweer aangebroken. De avond te voren heb ik naast bier en het weer uitstekende eten ook de nodige kritiek tot me genomen. Het komt er op neer dat het allemaal wel ok ging, maar krampachtig en houterig. Dit klopt helemaal met mijn eigen gevoel. De instructeur is ook van mening dat het tempo hoog lag en dat we ons vandaag minder gaan richten op snelheid en meer op techniek. De snelheid volgt dan vanzelf. Gelukkig hoef ik niet van groep te wisselen. Ik zou het toch jammer vinden om in een andere groep te komen, al is het maar om de gezelligheid, en bovendien heb ik vannacht wel goed geslapen.

Als het ontbijt achter de kiezen is, is het tijd de geasfalteerde piste te betreden. Net als gisteren rijd ik weer als eerste voorop. Er volgt gelijk een bochtige en uitdagende afdaling en ik heb er zin in. Ik probeer m’n eigen tempo te rijden en als ik in m’n spiegels kijk zie ik de groep achterop raken, terwijl ik voor m’n gevoel niet erg snel aan het rijden ben. Nu al voelt het allemaal een stuk beter. Als ik van blijdschap het gas wat verder opendraai richt het voorwiel zich hemelwaarts als een ode aan de hoogstaande zon. Na een tijdje gereden te hebben is het weer tijd voor een praatje met de instructeur. Hij merkt enigszins verbaasd op dat het er goed uitziet. M’n rijstijl is een stuk soepeler dan gisteren en sneller. Sneller? Denk ik bij mezelf.

Ik ben juist erg op m’n gemak aan het rijden. Een stuk minder snel dan gisteren, voor m’n gevoel althans. Ook van medecursisten krijg ik te horen dat het er een stuk beter uitziet dan gisteren. Vandaag voel ik me ook een stuk beter. Is dit het effect van 2 dagen training of is goede nachtrust echt belangrijk?

Bruttig-Fankel

Een klassieker uit de training in de Taunus is Bruttig-Fankel. Dit kleine slaperige dorpje lijkt op het eerste gezicht weinig interessants te bieden. Het zijn dan ook niet de huizen of de inwoners die het onderwerp van aandacht vormen, maar de weg erachter. Volgens de organisatie is er achter dit slaapstadje een waar bochtenparadijs verstopt met een combinatie van knijpende haarspelden tot lange overzichtelijke doordraaiers. Ervaren deelnemers hebben het over een openbaar circuit. Dat belooft wat.

“Rijdend door het dorpje zie ik de weg al snel omhoog lopen. Als ik het dorpje door ben en ik niet meer bang hoef te zijn voor overstekende kinderen draai ik het gas open. Met een licht voorwiel schiet de Aprilia de heuvel op. De eerste flauwe bocht naar links dient zich aan direct gevolgd door een knijpende bocht naar links. Het asfalt ziet er egaal en schoon uit. Ik duw het stuur nog wat meer naar binnen om op m’n eigen weghelft te blijven. Na een paar verslavende links-rechts combinaties schiet ik in een rechterbocht iets te veel naar links. Op de andere weghelft komt een auto met Duits nummerbord aangesneld en ik schrik. Het gas minderen geeft me iets meer ruimte, maar voor m’n gevoel niet genoeg. Gelukkig ben ik de afgelopen dagen alleen maar bezig geweest met tegensturen, doorkantelen en nog een keer tegensturen. Hangend in een flinke hellingshoek kom ik de bocht zonder problemen door. De afstand tussen mij en de auto is geruststellend ruim. Met een verhoogde hartslag val ik de volgende bocht aan, gevolgd door een recht stuk waar ik m’n adrenaline de vrije loop laat. Danke Deutschland!”

Na de lunch is het dan echt tijd voor het laatste deel van de training. De rest van de groep lijkt dit ook te beseffen en we zetten allemaal een tandje bij. Als een op hol geslagen groep kruisridders te paard schieten we door het in bloei staande landschap. De route blijft afwisselend. Van kleine smalle bospaadjes tot lange vloeiende en licht dalende wegen waar ik kilometers ver kan kijken en geen één andere weggebruiker zie behalve ons groepje. We schieten richting het einde van de training, terug naar het hotel.