Test: Honda CBR600RR

Als ik ‘s ochtends de gordijnen openschuif van mijn hotelkamer die prachtig zicht biedt op het glooiende circuit kan ik een lichte teleurstelling niet onderdrukken. Het plenst namelijk al dagen aan een stuk in de Algarve en voor vandaag variëren de weerberichten een beetje, en tegen beter weten in geloofde ik de “het blijft droog” voorspelling. Maar helaas is het deze ochtend niet alleen kletsnat, er staat ook nog eens een verraderlijke en koude wind. Gelukkig is Honda, aanwezig met een uitgebreide crew incl. Japanse engineers, monteurs, Pirelli bandenfitters en zelfs enkele Öhlins medewerkers (die niet te beroerd waren om ook aan de
Zeer fijne remmen, met zeer fijn bochten-ABS en ook nog eens zeer constant

De Showa vering is uiteraard geheel instelbaar, maar gezien de omstandigheden hebben we 't niet nodig gehad

Ook verdomd fijn, de up/down quickshifter. Blok loopt als een zonnetje

Rijwielgedeelte is in detail aangepast. Geëvolueerd heet dat met een mooi woord
Showa vering van deze 600 te werken) zeer goed voorbereid, want de nieuwe Supersportjes staan netjes opgelijnd in pitlane voor ons klaar, voorzien van een hagelnieuw setje Pirelli regenbanden die in de bandenwarmers al lekker op temperatuur zijn gezet. 

Om ons van goede adviezen, rijtips – en zoals later zal blijken ook een hoop sterke verhalen – te voorzien zijn John McGuinness en Freddy Foray ingevlogen, die in alle sessies met ons meerijden en aan hen ook de dankbare taak om de eerste rondjes even de juiste rijlijnen te tonen. Na een korte en duidelijke briefing van zowel Freddy als John, don’t push guys, take it easy en nog wat meer van deze kreten is het dan eindelijk aan ons om de eerste rondjes te gaan draaien. Ik zet het maximale motorvermogen op stand 1, de tractiecontrole op 6 (van 9, de wheeliecontrole op 1 en pas nog even de remhendel naar persoonlijke voorkeur aan en ben er helemaal klaar voor. 

Niet geheel onbelangrijk, dit is mijn eerste keer Portimão en omwille van de vele hoogteverschillen en blinde bochten heb ik in een poging me voor te bereiden door ontelbare onboard filmpjes geworsteld, en heb zelfs een plattegrondje van het circuit gemaakt met daarop de belangrijkste rem- en instuurpunten. De startknop wordt ingedrukt, de CBR600RR komt direct en beschaafd tot leven en loopt en klinkt daarbij nog steeds als een echte Honda, soepel en zonder bijgeluiden en met een sportieve maar beschaafde Kijk, dat bedoel ik nou. De CBR600RR lag er trouwens niet wakker vansound uit de boven het achterwiel gemonteerde uitlaatdemper. De Pitlane uitrijdend schakel ik al snel op naar de derde versnelling om vervolgens voor bocht 3, de hairpin naar rechts, even terug te gaan naar z’n twee. 

Het met de quickshifter en dus zonder koppeling op- en terugschakelen verloopt nauwkeurig en soepel, en ook snel even shortshiften na drie zoals ik op de filmpjes heb gezien waarbij de gaskraan niet volledig openstaat voor de blinde krappe linker hairpin bocht 5 gaat met speels gemak. Na de apex kan het gas dan voor het eerst volledig tegen de stuit worden gedraaid, maar de motor versnelt niet zo snel bergop als ik had verwacht, door de lagere bochtensnelheid in het nat blijk ik in z’n drie net te weinig toeren te draaien, maar als ik vervolgens snel een versnellinkje terug tik pakt de motor super op. Dit is de manier waarop deze 600 moet worden gereden, de toerenteller aan de rechterzijde van het middengebied houden is de boodschap!

In no time vliegt de elektronische toerenteller naar het rode gebied en worden alle 120 pk losgelaten, en dan gaat het opeens indrukwekkend en lekker vooruit. Voordat ik het goed en wel besef kom ik een paar bochten later voor de eerste keer over de top van de heuvel waarbij de Honda het voorwiel al even de lucht insteekt voordat we ons samen in het diepe storten waarbij mijn maag bijna mijn adamsappel raakt, Man-oh-man, wat een giant rollercoaster is 't toch ookhoezo rollercoaster? Fuck, dat zie je toch niet zo goed op tv en onboard beelden en ook bij de tweede heuvel die kort daarna volgt is het niet veel anders. Concentreren Huijs, concentreren… want wat volgt is een zéér indrukwekkende en snelle laatste sector, accelererend vanuit bocht 13, de hairpin naar links, volgen twee zeer snelle bochten naar rechts die normaal als één bocht worden genomen en waarbij je dus lang én op hoge snelheid op een oor ligt. 

Maar vandaag even niet, want alsof de zeer snelle doordraaier niet uitdagend genoeg is loopt er nu een mooi riviertje over de baan, waardoor we toch echt even het gas moeten gaan om de motor op te richten, om daarna die waanzinnig snelle bocht richting het rechte stuk weer in te duiken. Volgens McPint een “Big Balls” bocht, waar de mannen zich van de jongens onderscheiden. Onder normale omstandigheden vol in vier en dan opkomend rechte stuk naar vijf, maar vanwege die waterstroom nu volgas in drie met veel snelheid dicht tegen de begrenzer knallend naar het rechte stuk dat als een plateau hoger ligt, waardoor je bij klim naar het plateau ronde na ronde spontaan op een zwevend voorwiel wordt getrakteerd. Dankuwelzeerbeleefd voor een goed werkende stuurdemper Honda. Na één rondje weet ik het al, dit wordt mijn nieuwe meest favoriete circuit en gelukkig blijken mijn rem en instuurpunten aardig te kloppen waardoor ik al vrij snel een redelijk tempo kan rijden zodat de regenbandjes ook op temperatuur blijven.