Test: Kawasaki Versys Traveller

La douce France

Vanaf het eerste moment dat we vanuit ons Chalet in La Rosière, gelegen aan de voet van de Col Petit St. Bernard, ons been over de Versys gooien valt direct het verschil met de standaard fiets op. Het van een fraai Versys logo voorziene gelzadel is niet alleen veel comfortabeler Pffff, als we nog eens overzee gaan met zo'n buitenlandse collega... tuig is het. Allemaal. En vooral die Pyreneeërs. Niemand zal het ooit PyreJA noemen, dus dat had je van tevoren kunnen weten.(dat dát nog niet bij de Japanse fabrikanten is doorgedrongen snappen we nog steeds geen biet van), de door ons gereden lage uitvoering is ook nog eens 50mm lager en 30mm smaller dan de standaard uitvoering, wat betekent dat ook lilliputters met deze Versys de voeten eenvoudig aan de grond kunnen krijgen.

Druk op de startknop en gaan met die banaan, ware het niet dat de koude start niet bepaald vlekkeloos verloopt. De motor start direct, maar loopt naar onze zin té lang op verhoogd stationair toerental van 2500 toeren en heeft de eerste kilometer, die over een opengebroken wegdek moet worden verreden, de neiging af te slaan. Hetgeen ons deed terugdenken aan de oude `carburateur met choke´ tijden, toen Kawasaki er ook een patent op leek te hebben om bij koude start óf vierduizend toeren te lopen óf af te slaan. Eenmaal op temperatuur loopt de Versys echter als een zonnetje. De motor weet vanaf 2500 toeren al voldoende vermogen af te geven om zich schakellui te laten rijden, maar voelt zich ´t best in z´n hum tussen de zes- en achtduizend toeren. De injectie is nog zachter dan een fluwelen overhemd maar beschikt desondanks over een goede gasrespons. Gas geven is weg wezen. Ook de versnellingsbak doet zijn werk naar behoren, wisselen van versnelling is alsof je de binnenvulling van een negerzoen aan het weglikken bent, zo zacht. Met of zonder koppeling. Ten opzichte van de ER-6n werd op topvermogen 8 Pk ingeleverd voor een sterker middengebied, wat duidelijk merkbaar is als de we de motor in tweede versnelling bijna achterover weten te trekken. Iets waar een achter me rijdende Vincent niet bepaald gelukkig mee is: “Dit is bij verre de meest lompe en achterlijke wheelie die ik je ooit heb zien maken!” Het lagere topvermogen ging trouwens niet ten koste van topsnelheid, die dankzij zijn stroomlijn nagenoeg gelijk is aan de ER-6n en nog altijd ruim boven de tweehonderd kilometer per uur ligt. Tenminste, zolang je de koffers niet hebt gemonteerd.

Sneller dan een Concorde wordt het Franse Alpenlandschap doorkruist. De Versys laat zich daarbij erg gemakkelijk sturen en is nog wendbaarder dan een Chinese turnster op de Olympische Spelen. Elke bocht weer komen we tot de ontdekking dat het nóg veel harder had gekund. De Versys mag redelijk zacht staan afgeveerd, Dus ik stuur die bocht inmaar beschikt over een uiterst stabiel rijwielgedeelte en ook de Dunlop 221´s geven gedurende de ruim zeshonderd kilometer die we met de Versys rijden geen krimp. Zelfs niet nadat Pluvius de hemelsluizen had geopend en we sneller nat (en natter) worden dan een lekkere blondine bij een wet t-shirt contest. Iets wat we tijdens de introductie van de ER-6n onder soortgelijke weersomstandigheden in Salzburg ook al hadden ontdekt, maar dat even terzijde. Het Vario windscherm bewijst onder deze weersomstandigheden des te meer zijn nut, daar waar Vincent op de standaard uitvoering blijft klooien met z´n donkere vizier om nog enigszins iets van zicht te hebben kan ondergetekende zijn – eveneens donkere – vizier gewoon openzetten.

Dat de Versys standaard redelijk zacht staat afgeveerd speelt de motor enkel op als we 'm à la een supersport over de Cormet de Roselend willen sturen. Hard en diep de bocht in remmen is als Sumoworstelen met een pot geleipudding, hij waggelt alle kanten op. Zaak is dan ook om, als je remmen tot het laatste moment wilt afwachten, de rem los weer los te laten voordat je de bocht instuurt. Beter is echter om minder extreem te remmen en de Versys op hogere snelheid de bocht door te jagen. Maar ja, het bloed kruipt vaak waar ´t niet gaan kan en ABS maakt nu eenmaal dat je hard en lomp (vooral dat laatste, vooral binnen de familie Smits) het anker uit kunt gooien. Daarnaast maakt een lange(re) veerweg nu eenmaal dat er meer beweging in een rijwielgedeelte kan ontstaan en is het min of meer inherent aan het concept van een allroad dat je niet hard en diep de bocht in kunt remmen. Bovendien is de Versys zowel aan voor- als achterzijde de vering qua demping en veervoorspanning instelbaar, wat maakt dat er ook nog eens ruimte voor verbetering is. Het bij tijd en wijle minder strakke asfalt doet ons echter besluiten de fiets gewoon in standaard trim te laten staan. Daarnaast maakt de soepele vering (en lange veerweg) dat de ook door de Franse anti-snelheidslobbie ontdekte drempels in volle vaart genomen kunnen worden.

Niet alleen drempels worden trouwens als zoete koek genomen, ook uitstapjes naast het geasfalteerde weten we zonder kleerscheuren te overleven. Een iets te enthousiast ingestuurde hairpin (waarom? vermoeidheid? leeftijd? bochtenmoe? We zullen het niet weten..) zorgt dat het voorwiel 'binnenkant bocht' in de tien centimeter lager gelegen smalle berm vlak langs een rotswand raakt, weer terug op 't asfalt komt waarna het achterwiel de smalle berm in glijdt om vervolgens het voorwiel weer de berm in de duwen en de motor uiteindelijk prachtig tussen wegdek en rotswand in staat geparkeerd. Zonder ook maar een enkel krasje. Maar goed nieuws: het staat op film, dus we kunnen het nog eens zien, wat dan ook door de overige reisgenoten enkele tientallen keren gedaan wordt tijdens het na-ritse wijnkelderen en worstschrokken. Een legendarisch moment, maar niet zoals ik het ingepland had. Collega's? Klootzakken zijn het, allemaal.