Test: Triumph Street Triple

Inleiding

Nadat enkele jaren geleden Triumph met de Speed Triple was toegetreden tot het segment van de sportieve naked was het wachten tot die line-up zou worden uitgebreid met een lichtere variant. Met een “Ontwerp een alternatief voor het populaire middenklasse Naked-segment” werden  de heren engineers bij Triumph Motorcycles in Hinckey, Leicestershire dan ook voor een nieuwe uitdaging gesteld. De opdracht die de engineers uit te werken kregen was simpel doch doordacht: ontwerp een naked die de agressieve styling van die Speed Triple combineert met de rijkwaliteiten van de Daytona 675 (Triumph’s meest succesvolle supersport sinds het merk in de jaren ’90 van vorige eeuw uit het as herrees), maar die toch zijn eigen identiteit heeft. Een motor die vriendelijk genoeg is om de beginnend motorrijder niet af te schrikken, en agressief en uitdagend genoeg is om de ervaren motorrot te kunnen behagen.

Zowaar geen eenvoudige klus, maar sinds de fabriek enkele jaren geleden tot de grond toe was afgebrand is het eigenlijk alleen maar bergop gegaan met het merk. De ene na de andere kaskraker wist men te creëren, en dus was het niet vreemd dat alle ogen op heer Bloor en zijn consorten waren gericht, toen de Street Triple tijdens het jaarlijkse Triumph feest in Neukirchen, Oostenrijk, werd gelanceerd.

Met de Street Triple heeft Triumph de aanval geopend op het steeds populairder wordende naked segment, en mengt zich daarmee tussen de GSR’en, Hornet’s, FZ6’en en Z750’s van deze wereld. Met in ons achterhoofd de recentelijke ervaringen met de Daytona, die twee jaar op rij de Masterbike wist te winnen, waren we meer dan benieuwd hoe deze Triumph zich in het echt zou houden. Dat we desondanks moesten wachten tot na de zomertijd geeft aan hoeveel vraag er naar deze fiets is: ondanks oneerbare voorstellen was het achter in de rij aansluiten om kennis te kunnen maken met Triumph’s nieuwste sportieve naked.

Tekst: Ed Smits
Foto’s: Vincent Burger