Test: Triumph Street Triple

Na regen komt…

Omdat de Daytona 675 als basis stond voor de Street Triple was het ook niet vreemd dat men in Engeland hetzelfde design-team opdracht gaf de fiets te ontwikkelen. Overbodig te vertellen dat het rijwielgedeelte nagenoeg ongewijzigd bleef ten opzichte van die supersport variant. Het uit A356 aluminium (wat volgens Triumph het lichtste en sterkste aluminium is) vervaardigde frame werd een op een overgenomen van de Daytona. Ook de – overigens zeer fraai vormgegeven – achterbrug is in de Daytona terug te vinden, maar werd bij deze Street Triple 2mm lager in het frame geplaatst. Nieuw ontworpen voor deze sportieve Naked zijn het – uit extrusie, persing en gietstukken opgebouwde – aluminium subframe en het die-cast vervaardigde frame t.b.v. cockpit. Dat laatste werd daarbij met rubbers in het frame gemonteerd, om vibraties van koplampen en cockpit unit te voorkomen.

Een cockpit unit die we kennen van de Daytona (valt het op hoeveel er van die fiets werd overgenomen, over modulair bouwen gesproken…), maar waarvan de behuizing werd aangepast in stijl met een sportieve naked. De toerenteller met centraal ingebouwde digitale snelheidsindicator is redelijk centraal geplaatst, het daarnaast geplaatste grote digitale display omvat een keur van informatie: naast gemiddelde en maximum gereden snelheid zijn ook zaken als rijafstand, rijtijd, gemiddeld brandstofverbruik en huidig brandstofverbruik af te lezen. Daarnaast is zelfs een laptimer terug te vinden, die met een druk op de startknop kan worden geactiveerd en een geheugen heeft voor maar liefst 99 rondetijden. En waarbij per ronde maar liefst de tijd, gemiddeld en maximum snelheid en afgelegde afstand worden vastgelegd. Dat de fiets verder over een dubbele tripmeter beschikt lijkt haast geen bijzonderheid meer, terwijl er heden ten dage nog legio fietsen zijn die daar niet over beschikken. Lastig is echter wel dat, om de tripmeter te resetten, twee van de drie bedieningsknoppen op het display moeten worden ingedrukt. Iets wat zeker met handschoenen aan niet altijd even handig is.

Zodra de bij tijd en wijle hevige regenval plaats heeft gemaakt voor het betere najaarsweer laat de Street Triple zich van zijn betere kant zien. Net als dat lekkere najaarsweer, dat met een graadje of veertien, vijftien erg mediterraans aanvoelt voor de tijd van het jaar. Al vanaf een kleine vierduizend toeren laat de frisse driecilinder van zich horen, om in één adem door te trekken tot de toerenbegrenzer bij ruim 13.000 toeren een einde aan de pret weet te maken. Ten opzichte van de Daytona 675 heeft de motor aan topvermogen ingeboet, wat werd ingeruild voor meer vermogen onderin én een beter koppel. En dat is zoals gezegd goed te merken. Ter illustratie: vol een minirotonde uitaccelereren resulteert in een meer dan fraaie tweedeversnellings wheelie die pas ten einde komt als vlak voor de daaropvolgende rotonde de toerenbegrenzer een einde aan de pret maakt en het voorwiel weer aan de grond wordt gezet. Waarna de vierzuiger Nissin’s laten zien prima op hun taken te zijn berekend. De voorrem mag misschien de ‘bite’ van bijvoorbeeld Brembo monoblocks missen, maar daar zal die beginnend motorrijder zeker niet rouwig om zijn. Belangrijker is de goede respons die de remmen je weten te geven: zacht knijpen is zachte vertraging, hard knijpen resulteert in het betere ankerwerk.

Overbodig te vertellen hoe verslavend dat dát werkt. Het geluid dat de driecilinder daarbij ten gehore brengt is adembenemend. De bij lage toeren al heerlijk aparte roffel maakt zo rond de zeven- achtduizend toeren plaats voor een bijzonder lekkere ‘yell’ die simpelweg verslavend is. Wat een heerlijke sound, en wat jammer dat niet meer fabrieken het voordeel van de triple inzien. Iets waar men bij Triumph ongetwijfeld niet bepaald rouwig om zal zijn, het onderscheidt de fiets ten opzichte van al die andere nakeds en daar zullen de Engelsen het toch voornamelijk van moeten hebben.