Test: Triumph Street Triple

Drie maal is…

Hoeveel de Street Triple een afgeleide is van de twee jaar geleden gelanceerde Daytona 675 blijkt al snel als we de persinformatie erop naslaan. Al met het ontwerp van die supersport hadden de Britten rekening gehouden met het feit dat daar een naakte variant van op de markt zou worden gezet. Zo zijn alle bevestigingpunten van de Daytona’s kuipwerk in het frame verzonken, waardoor deze bij de naakte variant niet direct in het oog vallen, en er dus geen wijzigingen hoefden te worden doorgevoerd. Toch moest de Street triple geen ‘Daytona zonder kuip’ worden, maar gelijkenis vertonen met zijn grote broer, de Speed Triple. En dus zijn twee opvallende kenmerken, het uitlaatsysteem en de koplamp-partij, van de Speed Triple terug te vinden in deze Street Triple.

Tijdens onze eerste kennismakingsrit vanaf de Triumph importeur in Alkmaar naar huis valt meteen op hoeveel anders de zithouding van deze Street Triple is ten opzichte van de Daytona 675. Natuurlijk, de fiets heeft geen clipons maar een boven de kroonplaat gemonteerd stuur, maar dat is niet het enige verschil tussen beide modellen. Door de voetsteunen 14mm naar voren en 25mm naar beneden te verplaatsen werd een meer ontspannen zithouding gecreëerd. Desondanks zitten de voetsteunen voor ons gevoel aan de sportief hoge kant, wat aangeeft hoe extreem de Daytona 675, die zoals gezegd als basis stond voor deze fiets, in zijn ontwerp is geweest. Dat de fiets ondanks zijn toch wel redelijke zithoogte van 800mm lekker compact en licht aanvoelt en  – zeker ten opzichte van de Speed Triple – goed te manoeuvreren is, dankt de fiets a) aan zijn lage drooggewicht van 167 kg en b) aan de ten opzichte van die Speed Triple met 27mm verkleinde afstand naar het stuur.
 
Maar dat is niet het enige wat ons tijdens die eerste rit is opgevallen. Het als accessoire leverbare gelzadel maakt dat het prinsheerlijk vertoeven is op de fiets, en dankzij het – eveneens als accessoire leverbare – flyscreen is het op de snelweg ook bij ‘rijbewijs-weg’ snelheden prima uit te houden. Toch voelt de fiets ietwat onzeker aan, hetgeen erger lijkt te worden zodra de snelweg wordt ingeruild voor de betere binnenwegen. Op hoge snelheid is er niets aan de hand, maar vooral op lage snelheid (zoals bijvoorbeeld een rotonde) lijkt de fiets alleen maar rechtdoor te willen en laat zich maar met moeite de bocht inleggen. Iets wat je zeker niet van een sportieve naked zou verwachten, en een kleine inspectie van de bandenspanning leert ons de veroorzaker van dit ongerief; nadat de bandenspanning is verhoogd naar 2,5 bar voor en 2,9 bar achter is niets meer van dit negatieve stuurgedrag terug te vinden. Hetgeen weer eens aantoont hoeveel invloed bandenspanning op het stuurgedrag van een fiets heeft en hoe ontzettend belangrijk het dus is met enige regelmaat je bandenspanning te controleren, maar dat even terzijde.

Ander opvallend punt van de Street Triple is het gekozen bandenrubber. Om het sportieve accent van de fiets te onderstrepen is de fiets – net als de Daytona 675 – leverbaar met Pirelli Supercorsa’s, maar wordt – in tegenstelling tot die Daytona 675 – standaard uitgeleverd met Dunlop Qualifiers. Zeker met droog en zomers weer een heerlijke band om mee te sturen, maar tijdens het herfstachtige weer waarin wij de Street Triple mochten testen (het is per slot van rekening al november) een heel ander verhaal. Niets aan de hand zolang het droog is, maar tijdens een van de vele regenbuien die ons ten deel vielen was het telkens oppassen geblazen. Iets wat ten dele misschien ook tussen de oren zit, maar eenmaal een fiets dwars op de weg gehad met iets te gretig uitaccelereren wordt je automatisch wat voorzichtiger en terughoudender.