Veilig snel rijden met TrackTraining

Toch kunnen we niet wachten totdat de helmen weer mogen worden opgezet om de volgende sessie te mogen aanvangen. Elke sessie een nieuwe oefening, maar we mogen ook steeds meer. Er mag bijvoorbeeld op een gegeven moment ingehaald worden. Natuurlijk is het geen race om het wereldkampioenschap en moet het veilig gebeuren, waar de hele dag om draait: veilig snel rijden! Er mag wat bijgeremd worden als het nodig is en geschakeld worden, maar alleen de tweede, derde en vierde versnelling. Gedurende dag blijkt wel dat een mens snel went. Is het in het begin wennen om juist niet te remmen en te schakelen, als het wel weer mag moeten we bijna gaan nadenken dat we er ook gebruik van maken. Als ‘groepje’ twee zijn we aardig aan elkaar gewaagd. We maken dan wel eens ‘gebruik’ van het feit dat we mogen inhalen, maar het wordt pas serieus als we een ander groepje in het vizier krijgen. Dan wordt pas duidelijk dat inhalen een apart verhaal is.

Op het circuit kijk je niet in je spiegels en rij je je eigen lijnen. Degene die er voorbij wil moet zelf het punt en de mogelijkheid vinden. En dat is soms toch wat lastiger dan je soms denkt. Net wanneer je denkt dat je ‘moment’ is gekomen, lukt het net niet. Behalve dat we geconcentreerd met onze ‘oefeningen’ bezig zijn, moeten we ook nadenken over het inhalen en vooral soms andere lijnen rijden dan we sinds de eerste sessie hebben gedaan. En een andere lijn kiezen is niet altijd zonder risico. De dagen ervoor is Zandvoort het strijdtoneel van autoraces geweest en het vuil op de baan – vooral op sommige plekken – is daar de stille getuige van. Is het eenmaal gelukt dan komt de ontspanning weer en een zeer goed gevoel.

Verzitten
Na 3 sessies zit het met de snelheid op dat moment dan ook wel snor. ‘Verzitten’ is nog niet aan de orde geweest en ons groepje krijgt dan ook de mededeling dat we hier toch mee moeten gaan beginnen om niet over het randje van de band te gaan. Nu hebben wij besloten om ‘All the way’ te gaan. Met andere woorden: we zijn vanaf nul begonnen en pakken het oefening voor oefening aan. Zo eigenwijs als wij zijn, beginnen we daar dan ook pas mee als het op de agenda staat als volgende oefening. Gelukkig hoeven we daar niet lang op te wachten. De laatste 2 sessies van de dag staan niet alleen in het teken om al het geleerde van de dag te combineren tot één geheel, maar komt ook als laatste ‘les’ het verzitten erbij.

Nu was natuurlijk niet zonder rede gekozen dat wij (Arco en Edwin) de circuitdag van Track Training hebben gevolgd en zijn begonnen in level 1. Beide zijn we niet onbekend met circuits, maar gerichte circuittraining hadden we niet eerder gevolgd. Daarnaast staan wij er binnen de redactie om bekend dat we het minst naast de motor ‘hangen’, we hanteren meer de 'Boet van Dulmen' stijl. Maar nu moesten we eraan geloven. Natuurlijk niet zonder de theorie over hoe het moet, maar misschien net zo belangrijk waarom je het moet doen.

Ging het in het begin best allemaal snel als vanzelf, deze oefening vraagt wat meer aandacht. Vooral ikzelf - Edwin - gebruikte de eerste sessie met verzitten om de techniek onder de knie te krijgen. Natuurlijk is verzitten niet onbekend, maar we zijn hier om te leren en dan moet je daar ook gebruik van maken. Om de juiste techniek van het verzitten onder de knie te krijgen, wordt in het begin dan ook verteld door de instructeurs het ‘overdreven’ te doen. Niet het ernaast hangen zelf, maar wel de ‘techniek’ van het verzitten zelf. Voor het eerst deze dag zie ik dan ook mijn groepsleden uit het zicht verdwijnen. Ze halen mij in en zijn al snel een paar bochten verder. Dat maakt mij niks uit, want het is geen race en ik ben hier om te leren. Ik blijf achter met onze instructeur om op een gegeven moment hem naast mijn te zien komen rijden met de duim omhoog dat het goed gaat. Twee bochten later zie ik hem al niet meer aangezien hij naar de rest van ons groepje gaat om hen te begeleiden. Als een paar rondjes later de “vliegende” instructeurs (dit zijn niet de vaste voor- en achterrijder van een groepje, maar deze instructeurs rijden tussen de groepen zodat iedereen beter begeleidt kan worden) mij tevens voorbij komen met de duim omhoog weet ik helemaal dat het goed zit.

De techniek van het ‘hoe’ zit tussen de oren. Dat het nog niet helemaal vanzelf gaat, blijkt wel aan het einde van de sessie. Niet alleen wilde ik een rondje voor het einde alvast de pits inrijden van vermoeidheid, bij het naspreken met de vliegende instructeurs – mijn ‘eigen’ groepje ben ik namelijk uit het zicht verloren – voel ik mijn armen en benen als een bezetenen. Nu gaat het bij het veilig hard rijden dat het allemaal een automatisme wordt met een vloeiende ontspannende stijl. Deze sessie heb ik dit totaal niet ervaren. Ik ben constant bezig geweest met de techniek. Constant nadenken hoe kom ik omhoog (en overdreven) uit het zadel, waar en hoe zet ik mijn voeten, hoe houd ik mijn armen, oftewel ik heb geforceerd mijn rondjes afgelegd. Vertaald in vermoeide benen en armen.