Test: Harley-Davidson Softail Slim

Zoals destijds gezegd, zijn de motoren zo’n beetje volledig nieuw ontworpen. Een paar van die wijzigingen hadden te maken met framestijfheid en wegligging en dat is nou precies de kracht die ook de Softail Slim heeft. Het nieuwe frame is niet minder dan 65(!) procent stijver, is opgebouwd uit de helft minder onderdelen en heeft daardoor 22 procent minder lasverbindingen. Reken maar dat je dat merkt. Overigens, ik ben wel een beetje klaar met dat heen en weer rijden. Doei!Samen met het star gemonteerde blok – dus geen rubber meer te bekennen – blijft er een 34 procent stijver geheel over. Dat is nog steeds veel. En dan komt er ook nog een gewichtsreductie van zo’n zeventien kilo bij. Gratis! Of nou ja, niet helemaal, maar dat zijn details. 

Hoe dan ook, ’t rijdt. Maar het zit ook, laten we daar beginnen. In tegenstelling tot de Street Bob met z’n hoge stuur, de Fat Bob met z’n lage korte stuur en eh… de Breakout met z’n dragbar zit de Slim heel erg neutraal en natuurlijk. Sowieso ziet het er wel leuk uit met het gekromde dwarsbalkje dat de hoek van de linker met de rechter stuurhelft verbindt (doet veel voor je perceptie) en het logo in de verchroomde stuurklem, ligt het stuur ook gewoon op een prima gemiddelde hoogte en breedte en dat is het halve werk. Natuurlijk zit je laag, het is een Harley. Maar je bovenlijf zit niet te ver voor- of achterover, dus dat is ook prima lang uit te houden. En voor de voeten heeft men gekozen voor treeplanken boven voetsteunen, wat in elk geval voor de plaatsing van je voet alleen maar oké is. Voor de grondspeling… misschien wat minder. Of anders gezegd, voor de omgeving, want als deze jongens de grond raken zal iedereen het weten, het geschraap is niet van de lucht. En dan te bedenken dat de grondspeling zo is toegenomen…. Natuurlijk mag je wel eerst aardig sturen voordat je herrie maakt, maar het feit dat het nog steeds en zoveel gebeurt is misschien ook wel tekenend voor de kwaliteit van het rijwielgedeelte. Schijnbaar moeiteloos kantel je de motor zo ver dat het als vanzelf gebeurt. Ik rij veel liever een woestijn door, dussehh.... als je me niet meer nodig hebt, tabeeEn heb je eenmaal gevoeld hoe ver je daarvoor moet gaan – en gemerkt dat dat probleemloos kan – dan ontwikkelt het treeplankconcert zich in crescendo naar een schitterende apotheose. En zo lang je de motor zo blijft rijden, is het eind nog niet in zicht. 

Het motorblok is de ‘lichte’ 107 CI versie, wat we wel jammer vinden, maar uiteindelijk toch meer dan genoeg is. Van de vorige keer weten we nog dat dit feitelijk meer dan genoeg is, maar met de 114 ernaast als referentie, zal iedereen dat blok nog vetter vinden. Dikkere klappen, sneller thuis, noem maar op. Grootste voordeel in onze ogen is dan echter dat je de motor ook net dat beetje meer laagtoerig kunt laten ploffen, zonder dat er geprotesteerd wordt. Met de 107 kom je bij al te lage toeren net dat beetje te kort om weer vlot te accelereren als je daar om vraagt, het getril en gebok is dan niet van de lucht. Daar heb je dus met het zwaardere blok minder last van. Maar ja, dat is dus niet zo, dus niet zeuren. Gewoon een versnelling lager en trappen, dan komt het vanzelf goed.
We kunnen hier van alles zetten, je leest het toch niet. En terecht, de foto's spreken voor zich

Je zou maar designer zijn bij Harley... dan kun je toch helemaal los? Wereldjob!En dat gaat dan ook prima, voor je het weet leg je er een lekker tempo bij neer. Nog een voordeeltje is trouwens dat je ook niet nóg meer in de verleiding komt om echt snel uit de startblokken te schieten. Als de motor niet wil wheelieën, kun je des te sneller sprinten, toch? Behalve met een spijkerbroek en een zadel als op de Slim, want dan komt er een moment dat de motor er sneller van door is dan z’n bestuurder. Ietsje meer ondersteuning of grip was wel welkom geweest… lesje voor de volgende keer.

Zoals altijd is de bediening ‘des Harleys’, eenvoudig maar helder. Waar het BMW nooit gelukt is om de bediening van de knipperlichten zonder commentaar op alternatieve wijze in te voeren, doet Harley het al jaren lachend. En het werkt ook gewoon. Het display eveneens, alles spreekt zo voor zich dat je er geen tweede keer bij nadenkt. De remmen zijn echter ook des Harleys, wat betekent dat je opnieuw leert werken met de achterrem. Voordeel is wel dat je daardoor ook weer leert te sturen met behulp van die rem, een kunst die we in de tijd van de supersports toch een beetje verleerd waren. Nu zul je wel moeten. Niet alleen voor de gewichtsverplaatsing, maar ook voor de pure remkracht. De schijf achter is erop berekend, dus dat zit wel snor.