Zoeken

Test: Harley-Davidson Softail Slim

Klassieke lijn

18 april 2018
Alle motoren zijn gelijk. Maar sommige motoren zijn meer gelijk dan andere. En Harley is misschien wel het meest gelijk van allemaal. Dat lukt je zomaar niet, daar moet je wel wat voor doen...

Terwijl ik foto’s sta te maken in het historische centrum van Schiedam – waarom zou je het ver zoeken als je dichtbij ook soms pareltjes hebt – krijgen we opnieuw het gebruikelijke ritueel: ongeacht wat voor machine we hebben, merk, waarde, chopper of superbike, zeldzaam of zo uit het rek, het maakt allemaal niet uit, niemand trekt zich er veel van aan… tótdat er Harley-Davidson op de tank staat. Zelf durf ik met precies evenveel vertrouwen alles voor de deur onder een hoes te laten overnachten (met een goed slot uiteraard),behalve Harleys.

Mijn buren hebben weinig met motoren, maar als het toverwoord op de tank staat, ook al is het een Street 750 en staat er een tien keer duurdere MV Agusta naast, de Harley is het begeerlijkst. En dan vragen sommige mensen zich nog af wat er moeilijk gedaan wordt met het hele ‘Heritage’ idee… hierom dus. Dit soort naamsbekendheid kún je niet kopen. Zo’n diepgeworteld begrip voor het fenomeen Harley-Davidson is onbetaalbaar. En ondanks de minstens zo lange of flamboyante geschiedenis van bijvoorbeeld Indian, Moto Guzzi of MV Agusta, er komt niets aan een Harley. Vergeet het maar.

Zo dus ook met de Softail Slim. Hoewel ik technisch gezien op de openbare weg sta, staat de motor wel pal voor de doorgang van een kerk en uiteraard moeten daar mensen langs, inclusief de eindverantwoordelijke. En net als je verwacht ‘kan dat nou niet ergens anders?’ en je al een perfecte retoriek over lichtval en perspectief gereed hebt, hoor je niets meer dan ‘mooie motor! Ik snap dat je daar foto’s van maakt, zou ik ook doen’. Ben benieuwd als ik hier binnenkort met een ander merk exact hetzelfde doe….

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Vincent Burger, Ed Smits